Een goed begin van 2015...

De Kaapverdische eilanden liggen tussen de 500 en 800 km uit de westkust van het Afrikaanse vasteland, vanuit ons land een vlucht van ca. 4700 km.
In grote lijnen kun je zeggen, altijd wind, altijd zon en bijna nooit regen. Daar hadden we wel zin in, zo begin januari. Wij kwamen uit de Nederlandse regen en belanden in de Atlantische bewolking met op een aantal dagen toch ook een bui! Zijn ze daar ook gelijk maar weer vanaf ;-). Vrij uniek om regen mee te maken, wat ook zeer goed te zien is aan het uiterst dorre landschap van Sal.

Behalve prachtige standen zijn er eigenlijk niet heel veel bezienswaardigheden, dus niets doen of het vertier op en aan het water voert de boventoon. Dat is dus ook het type toerisen die je ontmoet (90-10%).

De eerste dagen wandelden we door Santa Maria, in het gedeelte waar de bewoners van het dorp leven. Een breed opgezet stratenplan met pleintjes, speelgelegenheden voor kinderen en een voetgangersstrook. Een flink aantal (kleurrijke) woningen staat er netjes bij maar dit wordt kris-kras onderbroken onregelmatige gebouwde woningen die je zou verwachten in 'oorlogsgebied' ze zijn veelal niet afgebouwd en lijken vol (kogel)gaten. Her en der zie je een soort frietkot staan, een caravan met daarin één of soms twee jonge vrouwen die hamburgers verkopen, maar ook lekkere sterke locale drankjes.

Het verraste ons toch een klein beetje dat de vele supermarktjes, die goed gevuld zijn, gerund worden door Chinezen(!). De minder goed gevulde varianten vaak van locals, die last lijken te hebben van deze ondernemende Aziaten, terwijl de inwoners er van profiteren. Toch leuk als je af en toe ergens een paar woorden van een taal oppikt, want we kregen een aantal keer verbaasde blikken van achter de kassa als we groetten met "ni hao" of bedankten met "shè-shè". Aan de randen van het dorp troffen we behalve afvalverwerking, onderhoud aan auto's en containers waarin families woonden, ook een groot nieuw pand voor de high school waarbij met grote letters vermeld stond "China Aid", een Chinees initiatief voor hulp.Voor zover door ons waar te nemen in enkele dagen, zagen we niet dat Chinezen zich bezighouden met andere branches, behalve het verlaten van hun éénkindpolitiek.

We hebben ook een eilandtour gemaakt, met een pickuptruck, lekker achterin de laadbak stofhappen! Snel buiten Santa Maria zagen we een project met zonnepanelen. Aan de oostkust 9 windmolens en onderweg nog een paar molens die niet in bedrijf waren. Opvallend dat een (ei-)land dat zoveel zon en wind krijgt, zo weinig van natuurlijke energiebronnen benut.
We brachten een bezoek aan een vissersdorpje, het hoofdstadje Espargos, we zagen een fata morgana op een enorme kale zandvlakte, een blauwe lagune in lavastenen en een bezochten zoutbaden. Zoutwinning is een belangrijke bron van inkomsten geweest, vandaar dat het eiland ook Sal heet. De grote zoutbaden liggen achter een hoge heuvel op een kilometer van de oceaan. Met een kabelbaan werd ooit de productie uit de baden voor verder transport naar boten gebracht.
Wij hebben gedreven in zo'n zoutbad, dat ligt in een oude vulkaankrater. De bodem was op sommige plaatsen ook heerlijk warm, dus de koude voetjes verdwenen snel. Het water bestond uit 27% zout (dat schijnt veel meer te zijn dan in de Dode Zee bij Israël). Zwemmen lukt dan dus niet echt, omdat je lijf omhoog wordt gestuwd waardoor je eigenlijk op het water komt te liggen, aparte gewaarwording. En een dikke afrader om wild te bewegen en dan spetters in je ogen te krijgen...auw!

Nadat de eerste 3 dagen 'fris' en bewolkt waren en wij geen echte strandaanbidders zijn, hebben we daar toch een heerlijk plekje voor weten te vinden. Wat is het zand heerlijk zacht en schoon en daardoor de stranden mooi en wat is het water blauw! Lekker lezen, de tijd nemen voor een lunch met of zonder seafood, kijken hoe een hond onophoudelijk probeert vis te vangen en meedeinst met de golven (geen zeehond), bij een ondergaande zon nippen aan een cocktailtje of aan een grog, iets te klagen nog?

Een levendige bezienswaardigheid is de houten pier die de zee in loopt, waar men kleurrijke verse vissen verhandeld. Allemaal heel erg kleinschalig en grappig om te zien. In de middag en avond bezochten we diverse restaurantjes en pubjes. Buiten het toeristisch gebied vonden we een pubje waarbij van een zeecontainer een barretje gemaakt is, met buiten wat tafeltjes, stoeltjes, een gedeeltelijke overkapping door een net, twee dixies en je hebt een horeca-tent. Leuke contacten daar op de hoek van een paar straten, waar het leven aan je voorbij trekt, met de mooie en soms wat minder leuke kanten van het daily live.

Het toerisme staat nog enigszins in de kinderschoenen. Net als op het Griekse Kos, zie je ook op Sal dat all-inclusive-formules de business voor het plaatselijk horeca en kleinschaliger toerisme flink bemoeilijken, zo niet de pas afsnijden. In het hotel waar wij sliepen was alleen het ontbijt inbegrepen. Zo gaan de gasten de rest van de dag ook nog eens elders hun geld besteden. Je weet dat territorium afbakenen bij zwembaden bestaat, maar wat wij even treurig als vermakelijk vonden was te zien hoe gasten met "handdoekje leggen" in vroegte al bedjes aan het zwembad opeisen (vooral de venijnige blikken als het favoriete bedje al bezet is leek los te staan van nationaliteit of leeftijd).

Vrijwel alle bezoekers van het eiland worden gehuisvest in het zuidelijke dorp Santa Maria. In de andere dorpjes en in Espargos is nauwelijks accomodatie.
Vanuit Santa Maria heb je landinwaarts uitzicht op een enorm complex van lage witte woningen.Wij zijn daar naar toe gewandeld en hebben ons verbaasd. Dit oord heet Villa Verde en bestaat uit zo'n 1200 appartementen en een onduidelijk aantal huisjes die een jaar of 5 geleden zijn opgeleverd. Bijna alles staat leeg. Een aantal Afrikanen, meestal Senegalees, onderhoudt het openbare groen, verder is geen activiteit of teken van leven te zien. Heel bizar, slechts eerder iets dergelijkse gezien in China, maar dan was zo'n nieuwe 'stad' alvast gebouwd voor een nog uit te voeren gedwongen volksverhuizing omdat er een ontwikkelaar in een gebied waar nog mensen wonen andere plannen heeft. De units van ijzeren brievenbussen roesten nu oa weg, op plaatsen waar de zoute wind er goed op staat. Later hoorden we dat de eigenaar van dit complex een (rijke) Portugees is en dat het probleem zou zitten in het niet afgeven van vergunningen, waardoor o.a. de touroperators deze accomodatie niet aan de man kunnen brengen. Tsja...

Wij vragen ons af hoe het eiland er over pakweg 6 jaar uit zal zien. Aan het zuidelijke strand wordt een flink terrein bouwrijp gemaakt. Daar is o.a. Hilton bezig een hotel te laten verrijzen. Wat gaat dat betekenen voor de ontwikkeling van het toerisme en levert het een verbetering op voor de lokale bevolking?

Kaapverdianen zijn uiterst relaxte mensen, zeer vriendelijk en absoluut niet opdringerig (omdat je voor hen toch "handel" bent). Een veel gehoorde uitspraak is: 'No Stress'. Zodra er wat gepusht wordt om iets te komen bekijken of kopen, zijn het Afrikanen, meestal uit Senegal, of uit naburige landen, die daarin ander gedrag vertonen en ook dat in afgezwakte vorm. Maar echt vasthoudend was er geen één, dat is in vergelijking met Gambia, waar dit veelal ook nog met een lach gaat, wel een verschil.

Toch hebben we niet het idee dat we echt iets te weten zijn gekomen over Kaapverdie en de Kaapverdianen of het echte "Afrika" hebben geproefd.
Geen probleem, maar iets meer cultuur spreekt ons wel aan.
Prettig was wel om te zien hoe schoon men de eigen leefomgeving de hotels, pubjes etc weet te houden. Nu nog het land wat beter opruimen, voordat de Hiltonners komen ;-)

Maar ach, we hadden een heerlijk weekje 'No Stress' en dat is waar we toch juist ook voor kwamen!

Hierbij nog wat foto's:

https://picasaweb.google.com/107358251491203674111/SalSelectie02?authkey=Gv1sRgCO7-5IKjrNnmsgE