Groeten uit de Rimboe

Aangekomen in TatLo (we zijn er langs een weg uit de bus 'gezet' is het nog ca 2 km lopen naar het dorpje. Behoorlijk warm met een veel te zware rugzak, en heuveltjes, maar ach het uitzicht maakt veel goed en de kinderen onderweg die erg blij worden van de balonnen die we ze af en toe geven ook!
In het dorpje, via een kruipdoorsluipdoorroute een prachtig Localhuisje gevonden met mooi uitzicht op de rivier en de waterval Tad Hang. We betalen hier voor 2 nachten 5 dollar, in het dorpje is tourisme pas net op gang aan het komen. Het is erg back to basic, om in een huisje te slapen dat op palen staat en waarvan de wanden uit bamboematten bestaan. Er is zoals gebruikelijk in Laos een frans toilet, zonder doorspoelfunctie (die bakjes om door te spoelen zijn trouwens overal in het land zo viesss!!!:() en een grote bak met water en een douchekop waar rivierwater uitstroomt. We hebben 's middags voor de dag erna een trektocht geboekt. De sfeer in het dorpje is heel idyllisch en de backpackers die er komen zijn veelal ook leuk. 's Middags een tijdlang met een oostenrijker zitten praten en 's avonds ook gezamelijk gegeten. Toen realiseerde ik me ineens dat die trektocht de dag erna WANDELEN zou betekenen. Suf genoeg had dit prinsesje dat na de vorige trektocht waar we gereden werden niet gerealiseerd. Ik had me dus ook niet bedacht dat de Beerlao en de Laowhiskey (smnaakt als oostenrijkse schnaps en is anders dan de naam doet vermoeden gewoon blanc van kleur) niet echt een goede combi was met een wandeltocht de volgende dag :D.

Gelukkig fris opgestaan en om 08.00 kennisgemaakt met onze gids Pao. Hij is eigenaar van een restaurant en winkeltje in het dorp en spreekt goed engels, evenals de taal in de dorpjes waar we naar toe zouden gaan (ze spreken daar niet vanzelfsprekend Laotiaans).Tijdens de trektocht lopen we via de jungle van dorp naar dorp en hebben we 2 x water overgestoken. Ik ben natuurlijk weggeleden (omdat ik helemaal niet eigenwijs of ietwat onhandig ben) en lekker tot aan knien in stromend water en de prut gestaan :). Opvallend is dat er weinig vogels te horen zijn in Laos. Ze schijnen er wel te zijn, maar dan dieper in de jungle, evenals de pandaberen en de apen.

We zijn in dorpjes geweest waarvan de namen me nu al ontschoten zijn, echter de huisjes en de smoeltjes van de kinderen niet. Veel gefronsde wenkbrauwen, te weinig zorgeloosheid en te veel donkere blikken. Kinderen die volop meewerken in de voedselvoorziening (rijst ontdoen van vliesjes, of rijst stampen), kinderen die nooit onderwijs zullen volgen omdat ze moeten werken om met het gezin in leven te blijven, vrouwen met huiduitslag die om medicatie vragen, veestapel die overal tussendoor loopt, kinderen van 6 die een broertje of zusje omgeknoopt hebben gekregen, 4 gezinnen die in 1 klein huisje wonen is normaal, weinig hygiene, dorp dat bijna in haar geheel blubberig is (en daardoor bijkans onbegaanbaar), kinderen die vanaf 5-6 jaar beginnen met waterpijp roken, ouders die zoveel mogelijk kinderen proberen te krijgen zodat het leven voor henzelf ook minder zwaar wordt (7 kinderen is 'optimaal'), reken even dat aantal gezinsleden x 4 gezinnen in 1 huisje, gezinnen die terugkeren van voedsel zoeken in de jungle, mensen die nauwelijks zelfvoorzienend zijn, in bamboegevlochten huisjes wonen die soms het grote vervcal nabij zijn maar die wel een TV, sattelietschotel en DVDspeler hebben...dat dan weer wel.

De mensen kijken je toch wat vreemd aan, we zijn blank, groter en vreemd. Om deze barriere te slechten helpt het als je een foto van ze maakt en hen deze terug laat zien. Dan durven ze dichterbij te komen en moeten ze lachen en gaan ze soms poseren.
We zijn op bezoek geweest bij de zogenaamde Alakstam, de Alak leven volgens het animise (krijg het niet snel goed uitgelegd in het Nederlands), maar ze zijn zich ervan doordrongen dat de dood ieder moment kan intreden. Daarom maakt het hoofd van de familie voor zijn gezinsleven tijdens hun leven een doodskist. De kisten worden opgeslagen onder hun huis of onder de rijstschuur in afwachting van het moment dat het noodlot toeslaat. Als dat zo is, zijn ze wel erg verdrietig, echter maken ze feest met elkaar, slachten een koe en drinken veel. Buiten de dorpjes, die je bijkans alleen door de jungle kunt bereiken vind je een ontboste jungle, waar kleine akkertjes zijn alwaar hun rijst, pepers, bananen etc door henzelf wordt verbouwd.

De wandeling heeft veel indruk op me gemaakt. Ik kan me nu beter voorstellen wat voor impact ontwikkelingswerk in zo'n dorpje kan hebben, bv door het opzetten van een dorpsschool. Laos wil zo min mogelijk met het communisme te maken hebben en om deze reden is onderwijs niet 'gratis'. Dit werkt voor elk arm gezin drempelverhogend. Ouders moeten een bijdrage betalen voor het onderwijs van hun kind, hoe klein deze bijdrage soms ook is... Ik merk dat ik last heb van de armoede die ik heb gezien, het stemt me verdrietig als ik eraan terugdenk. Dit is de andere kant van het reizen in Laos...

Anderzins is het erg fijn om even vertoefd te hebben in een lokaal dorpje aan de rivier, waar mensen aan het vissen zijn, onderhoud plegen aan hun woning, vee hoeden, etc.
In Tatlo staat natuurlijk ook een tempel.Afgelopen zaterdag was het Boeddha'sday, dat heeft te maken met de maanstand en er is dan langdurig traag tromgeluid in het hele dorpje te horen. Opvallend is dat er daar ook vrouwen zijn aangesloten. Ze dragen witte gewaden en worden Nonnen genoemd. Ook zij hebben hun haar en wenkbrauwen eraf geschoren en zijn al behoorlijk op leeftijd (50+). Ze zoeken voor ons huisje regelmatig witte bloempjes die uit de boom naast ons hutje vallen. Ze gebruiken deze om te offeren. Ik probeer met 1 vrouwtje te communiceren via een oranje bandje dat ik om heb gekregen van Saiphone en zij ook draagt en we lachen wat naar elkaar en ik mag een foto van haar maken.

Ing en ik zitten te lezen als ze ca een uurtje later ons balkonnetje op komt en ze heeft voor ons oranje en gele bandjes gevlochten, die ze ons omkomtknopen. Echt superlief! We bedanken haar en lopen even met haar mee naar de tempel. Aldaar wil ze overal op de foto en neemt ze ons mee het dorp in alszijnde een soort attractie en is daarin behoorlijk bepalend. Erg komisch. Ze wil met veel mensen uit het dorp op de foto en dat wij de foto daarna terug laten zien. Elke keer als ze een foto heeft gezien moet ze schaterlachen. Dit is eigenlijk geen gezicht, want haar tanden en lippen steken behoorlijk af bij haar kleding. Deze zijn bruinrood gekleurd van de rode tabak die ze pruimt. Overal waar ze loopt laat ze porties van speekseloverschot uit haar mond lopen, wat resulteert in bloedkleurige 'kwatsen' op de grond. Het valt me op dat de oudere generatie vrouwen alleen nog deze tabak op deze manier gebruikt.

's Avonds, toen we het behoorlijk zat waren van alle contacten met andere leuke reizigers uit andere landen en het engels spreken en sociaal doen, lagen we net op bed wat te kletsen toen ik een enorme grote spin over de klamboe van ing zag rennen! zie voor details de beschrijving van Ing! Duidelijk mag na een gebroken nacht zijn dat we geen Spiderwomen zijn en dat we wellicht meer gehecht zijn aan onze luxe en stadse bestaan dan we dachten. Ik geloof dat er voor ons geen kamers meer komen waarbij we rechtstreeks naar de grond onder het huisje kunnen kijken of anderszins rechtstreeks de buitenlucht kunnen waarnemen. Wat eerst cute leek was daarna ineens verschrikkelijk.
Gelukkig was het om 06.00 uur licht en zijn we gaan inpakken & wegwezen. Met de local bus terug naar Pakse. Het lokaal vervoer is erg bijzonder en amusant. Er zijn weinig andere transportmiddelen en daardoor gaat alles mee in de bus, en zit je plots tussen vers geoogste groenten, rijstbalen of naast een kip (ditmaal geen bankbiljet).
We hebben een hotelletje in Pakse en prompt zitten in de kamers naast ons, een Duits echtpaar waar we mee hebben heen gereisd naar Tatlo en een Duitse man waar we gisteren mee hebben gegeten. Erg amusante mensen, echter merk ik ook een toenemende behoefte aan even helemaal niets... Het zijn genoeg indrukken geweest, we zijn nog geen 14 dagen op pad. Gelukkig hebben we verder vandaag geen plannen en is mijn MP3speler weer opgeladen.

Ik heb de foto's van de eerste week op een website geplaatst, dan kunnen jullie vast een kijkje nemen :)



Morgen vliegen we naar Cambodja, voor ongetwijfeld weer heel veel nieuwe ervaringen...
Tot Laterz!

XX K@