Het dak van de wereld

Laatste avondmaal
Het etentje op de laatste avond in Kathmandu vond plaats in een soort Nepalees Van der Valk restaurant. Een grote eetschuur, met animatie en in een yoghurtje iets roods, dat me erg deed denken aan de welbekende kersjes van de Nederlandse keten. De tafel stond net iets boven grondniveau en het eten werd supersnel opgediend. Voordeel van zo'n eetschuur is dat het eten door de omloopsnelheid in ieder geval niet bedorven is, en zo zijn de laatste Nepalese masalakruiden in Katmandu voor deze reis een feit geworden.


Donderdag de dag van vertrek, nog even door de straatjes In de wijk Thamel in Kathmandu gelopen na het ontbijt. Nadat ik eerst alles in de tas geprobeerd heb te krijgen, wat nogal een gedoe was. Na 4 weken leven uit een rugzak sloeg de chaos toe (hmm hoor ik Janne denken; dit was niet voor t eerst ;-) ) Alles erin gepropt gekregen en op het vliegveld van Kathmandu bleek dat de tas met souvernirs en 1 slaapzak 8 kg gegroeid was. Viel me al met al nog mee.

Op Kathmandu was niet alles even duidelijk. Er stond dat er geen vloeistoffen mee het vliegtuig in mochten, ook geen water. Water mocht dan weer wel, mits de tandpasta, lippenbalsem etc uit de tas ging.
Het leek bij het inchecken voorspoedig te gaan, de bagage kon achter de douane blijven tijdens het overstappen en de luchthaven draagt er dan zorg voor dat alles naar het juiste vliegtuig getransporteerd wordt.

Natuurlijk weer een papiertje invullen, dat je Nepal verlaat (in het vliegtuig krijg je er dan weer 1 waarop je je voor India moet inschrijven). Daarna fouilleren, uitgebreide tascontrole door douanebeamten die nauwelijks engels spraken, maar wel moeilijk keken en t water mocht toch mee t vliegtuig in (en ik had nog steeds de lippenbalsem in mijn broek na het fouilleren).

Na wat wachten in de hal, met de bus (25 meter rijden, alleen rechtsaf geslagen!) naar het vliegtuig. Grote verbazing, want hier had men nog een mobiele controlepost voor het betreden van het vliegtuig geplaatst, wat voor ergernis en vluchtvertraging zorgde. Hier moest t water alsnog uit de tas, en vond er nogmaals een fouilleeractie plaats. Ik was hier zo geirriteerd door, dat de vrouw in kwestie alleen het gordijn dichttrok en vervolgens weer open deed. Allemaal gebakken lucht, maar ik had nog wel mooi de lippenbalsem :)

In Delhi een flinke wachttijd, maar deze viel goed door te komen, met wat internetten en lezen. 's Avonds nog gedoe met het grondpersoneel van Lufthansa, welke onze tickets en paspoorten ruim 3 uur bij zich hielden voor het aanmaken van boardingpassen, ipv 1 uur zoals afgesproken.
Hoop gedoe, baas erbij laten komen. Uiteindelijk was het een stuk eenvoudiger geweest als we zelf de bagage in Delhi hadden opgehaald, en opnieuw hadden ingecheckt. Toen we de pasoorten hadden en de boardingpassen mochten we niet door de douane, omdat men vergeten was er bij iedereen een D/T (???) op te schrijven, dit zelf gedaan, werd geaccepteerd, maar toen nog niet door de douane, want jaja er ontbrak een taslabeltje, die ook niet was verstrekt door t personeel. Echter door de douane (weer tascontrole en fouilleren, terwijl we de luchthaven niet zijn afgeweest) kwamen anderen wel weer zonder labeltje aan de tas, dat bij het boarden weer voor paniek zorgde en de tassen moesten weer gecontroleerd worden (apenland)...

Goede vlucht van Delhi naar Frankfurt gehad, met lekker Duits en India's eten! In Frankfurt lekker regenachtig weer en met een kleine vertraging naar Amsterdam gevlogen.

Een stukje boven Amsterdam vliegen, voelde alsof we boven een LEGOplattegrond vlogen, na alle Aziatische schots en scheefheid. Bomen netjes op een rijtje, akkers recht toe recht aan, er is een duidelijk stratenplan te ontwaren (dit in tegenstelling tot bv Delhi)...Kortom het wennen, om weer thuis in de dwangmatige georganiseerdheid te zijn, kan beginnen.

Inmiddels ben ik bezig met een foto DVD en ben ik met mijn gedachten en mijn hart nog in de schaduw van de Himalaya...
De reis was mooi en heeft me aangegrepen. Het leven daar lijkt in (bijna) niets op het leven hier.
Het meest wonderlijke vind ik de contrasten in relatie tot alles en iedereen. De schoonheid van de natuur in Nepal en de vieze en chaotische steden in India, rijmen samen niet. Sloppenwijken en westerse gebouwen, rijmen niet. Zwembaden bij Hotels, en kinderen die op de hoek van een kruispunt in de struiken poepen en met hun handen de ontlasting wegvegen, rijmen niet.

In 29 dagen heb ik kennis gemaakt met een andere wereld van geuren, kleuren, gewoonten, muziek, geloof, armoede, rijkdom, landopbouw, wat daar tesamen resulteert in een andere denkwijze en levensstijl.

Er zijn zoveel dingen die ik niet begrijp en in de korte tijd dat ik er geweest ben geen antwoord op heb. De positie van vrouwen (en de onmacht die dat oproept) geeft nog veel stof tot nadenken.
Diep geraakt (en soms verdrietig) ben ik door het lot van de dorps- en zwerfkinderen, hun mooie vieze smoeltjes, hun donkere ogen, hun vragende blikken. Wat kan het lot en de toekomst van deze kinderen veranderen?


En toch...wil ik heel graag terug naar de verwonderingen van Azie, nabij het dak van de Wereld.



Het schrijven op de website heeft me goed gedaan, om alle indrukken te ordenen en waar mogelijk te relativeren.
Het schrijven heeft me blij gemaakt, om reacties vanuit thuis te lezen als ik op het punt stond met een ezel richting het vliegveld te vertrekken en een kamer te huren bij Jan en Edith in Kamerik.
Bedankt voor het meelezen en de leuke en lieve reacties!

Karin