Een reisje langs de Mekong, Kong, Kong...

(ik heb vandaag 2 berichten geplaatst. het bericht met de titel afkicken is een vervolg op dit bericht)

Dag allemaal!

Een paar dagen geen bericht geplaatst en het lijkt al of we weken op reis zijn! Ik kan me niet voorstellen dat ik 6 dagen geleden nog gewoon aan het werk was (sorrie harde werkers)...

Eerst maar eens een teleurstellend bericht voor Cees: die hagelslag leek me na een blik op de digitale thermomter niet zo'n goed plan, die heb ik in tegenstelling tot de beloften ook niet gekocht. Wel had ik lekkere speculaas voor je. Je leest het goed, HAD, speculaasbrokken in een Backpack is geen succes kan ik je vertellen...het zakje was ontploft en het was een en al kruim aan het worden...ze smaakten wel goed ;) Ik zend je wel een keer een gewoon pakketje vanuit Nederland, ipv er in een backpack mee te sjouwen.

Goed, waar waren we... We waren in Huay Xai. Daar zijn we 's morgens vroeg weer uit de veren gegaan om naar een ceremony te gaan bij een tempel. Dat heet hier, en in veel aziatische landen een Wat. Een Wat is een boeddhistisch klooster en is het sociale, religieuze en culturele centrum in iedere stad of dorp. Het is de plaats waar gelovigen bijeenkomen om te bidden, elkaar te ontmoeten of om onderwijs te volgen. Het is een ommuurd terrein en er staan verschillende gebouwen op.

Het is in Laos in deze periode erg speciaal, omdat het Festival Bun Awk Phansa plaats vindt (volle maan ergens in oktober/november). Volgens mij ook al aangegeven in het vorige bericht luidt dit het einde van het regeseizoen in.

Bij de ceremony bij de Wat Jom Khao Manilat, was het om 07.00 uur al druk met mensen met tradiotionele kledij en ze hadden gouden of zilveren schalen bij zich met daarin eten (rijst, snoepgoed, reepjes), bloemen, wierrook en geld. Dit deelden de mensen uit aan de passerende monniken, die van oud naar jong, een stoet vormden. Als hun zogenaamde bedelnap (schaal) vol was, gooiden ze het leeg in de emmers van de dorpsjongetjes die het dan op een holletje naar het klooster brachten en snel weer met een lege emmer de andere offers opvingen.
Voordat ze hun geschenk aan de monniken gaven, brachten de mensen ook offers bij het beeld van Boeddha. Bloempjes in bananenbladeren gevouwen, sticky rijst, wierrook etc. Ook gaven mensen de bodhiboom water (dit is ooit een stekje geweest van de echte bodhitree uit India waar Boeddha zijn verlichting gevonden heeft).

Als mensen hun spullen gegeven hadden, pakten ze hun spullen en vertrokken. Zo was aan de ene kant van de tempel de ceremonie nog volop bezig aan de andere kant was het uitgestorven, erg apart om te zien, dat mensen dit echt alleen voor zichzelf doen.

Na een ontbijtje, dat ging er wel in, zijn we met een TukTuk (met onze spullen op het dak) naar de afvaartplek aan de Mekong gebracht. Gelukkig waren er deze keer maar ca 60 mensen ipv de angstaanjagende 100. Het is een boot van ca 30-40 meter lang een meter of 3 breed en is ingericht met houten bankjes. We hadden in reisverslagen al gelezen dat je hier een zgn houten bips van zou krijgen, dus gelukkig hadden we inflateble kussentjes meegenomen om de reis wat te veraangenamen (even zo goed was het behoorlijk 'afzien') ). We hebben 6 uur door de schitterende natuur gevaren. Bijna 6 uur lang alleen maar bossen met bamboe, varens, lianen, palmbomen, heerlijk bloeiende bomen die de geur van Azie zo bijzonder maakt. Echt het oerbos waar Greenpeace het over heeft. Het belang van gecertificeerd hout is me ineens erg duidelijk geworden!.
De rivier is erg bochtig en ligt vrijwel de hele tijd tussen bergen. Opvallend zijn de witgrijze zandbanken die de oevers van de rivier sieren. De rivier is bruingeel van kleur en je verwacht dan niet dat het zand uit dezelfde rivier een andere kleur heeft.

Tijdens het varen meerden we af en toe aan om een Laotiaan in of uit te laten stappen of om spullen af te geven. De dorpjes in dit oerwoud zijn nauwelijks anders toegankelijk.

Om 17.30 zijn we gearriveerd in een dorpje Pak Beng, een dorpje dat voornamelijk bestaat uit Ho(s)tels. Er meren daar veel boten (tegelijk) aan en je kunt je daarbij een rush voorstellen op de accomodaties. Terwijl je je in het schemerdonker probeert te orienteren jengelen kinderen om je heen dat je naar hun hostel moet komen. Om dit kracht bij te zetten pakken ze ongevraagd je tas (ze bestormen namelijk bij aankomst de boot en kijken gelijk of er nog wat vergeten spullen te halen vallen). Ik zag plotseling een klein laotiaantje met mijn backpack uit het motorhok (volgens ons is dit de huiskamer van de booteigenaar) komen. Het scheelde mij weer een hoop gedoe aldaar, maar ik draag toch liever zelf mijn tas. Het Hostel waar we ons oog op hadden laten vallen in de Lonely Planet, leek op de borden gesloten, maar we zijn toch met wat jengelende kids mee gegaan. En wat was de verrassing? Het was juist de avond ervoor weer geopend...(ahum, ik kreeg ineens indiaase visioenen). Goed, we waren het zat, we hadden eigen toilet en voor 200 Thaise baht, ofwel 54.000 Lao Kippen, ca 5 dollar, vonden we het prima! Voor dat geld bleek dan even later dat je dan ook geen schoon bed hoeft te verwachten, geen warm water maar wel een hele boel muggen en een gezellige Gekko. De lakens waren echt heel goor en smoezelig. Het dorpje was aardedonker, dus vertrekken was ook niet echt een optie. Ach we zouden er maar 1 nachtje slapen.
Gelukkig hebben we veel DEET bij ons om de muggen (en leuke mannen) te verjagen en deed de ventilator het. Echter, was er in het dorpje alleen stroom van 18.00-22.00....oef, de ventilator om de muggen te verjagen bleek geen optie. Ondanks ik het ontzettend zat was, heb ik me door Ing laten overhalen om dan toch maar onze geimpregneerde klamboes uit de verpakking te halen. Deze creatief gemonteerd aan de gordijnrails en jawel de ventilator.

Toen Ing ons aan het inchecken was, werd er door iemand van het Hostel geklopt op de deur, of ie mocht controleren of we wel warm water hadden. Suf dacht ik nog: "er is hier in het hele dorp geen warm water", maar liet hem toch binnen. Het jochie draait ff de douche open en gelijk weer dicht en zegt dat het werkt. Ik bijt hem toe dat ik dat ook wel wist en dat dit geen warmwatercontrole is. Hij begon vervolgens zijn marihuanariedel en dat ik het bij hem kon kopen. Ik heb hem Verbaal de kamer uitgezet en met een duidelijke klap de deur dicht gedaan. Erg onaangenaam en gevaarlijk omdat ze je hiermee kunnen verleiden dat je de uitspraak doet: 'Ik heb al' , en je vervolgens verlinken bij de politie.

Daarna lekker Indiaas gegeten (en dat maakt een hoop goed, in een dorpje met veel Indiaase taferelen).

Heerlijk geslapen onder de klamboes, in een lakenzak (niet op de gore lakens), veel gedroomd en mooizaam wakker. Ontbeten met een heerlijk vers fruit salade en een bananapancake en hop, weer naar de boot.
Dit maal een toch van 8 uur. Op de boot zat nog voor het vertrek, schuin voor ons een Laotiaan, die niet van plan was te betalen. Als hij daar op aangesproken werd, verviel hij in kinderachtig gejammer. Ik dacht een aantal keer dat deze meneer verstandelijk beperkt was. Echter, hij had ze prima op een rijtje en nam de gok dat ze hem niet de boot, via een smal loopplankje, zouden afzetten. Tijdens het innen van het geld was er ook een agent aanwezig. de Laotiaan probeerde deze om te kopen door 10.000 kippen in zijn broekzak te steken (indien nodig weten we nu vast hoe je dat doet :) ). Het werkte uiteindelijk, de agent (gokje 17 jaar?) liet hem met rust. Ik zeg in het Nederlands tegen de Laotiaan: Dat heb je mooi geregeld kerel!", en hij begint erg te lachen. In sommige gevallen is taal geen probleem om elkaar te begrijpen. Als men van de bootmaatschappij toch het geld wil innen voerde hij opnieuw een dramatische show op, of begon in een boek te bladeren, of een deuntje te fluiten alsof er niets aan de hand was. Uiteindelijk waren de ticketverkopers het zat en kregen hem zover dat hij ging betalen. Jammer dat hij de politie-agent (die hem niet te hulp schoot) al had omgekocht...nu was hij duurder uit! :D Als die lui niet keken, zat deze Dagobert de Laotiaan grote stapels geld te tellen, dat maakte het nog het meest lachwekkend :) en uiteindelijk ook niet erg dat we door deze liveshow een half uur later vertrokken.

Ik heb het al een paar keer genoemd, de kippen. Dat is de munteenheid hier in laos en gaat om enorme getallen die voor ons niets voorstellen. 1 dollar is ca 10.000 kippen. Dus als je ff uit eten gaat, ben je al snel 150.000 kippen kwijt. Aangezien het wisselkantoor in Huay Xai dicht was, hebben we geld gewisseld bij een juwelier, die een minder gunstige prijs gaf. Na wat heen en weer geklets en geschuif met het rekenmachientje ging ze uiteindelijk akkoord. We waren maar ietsje duurder uit dan bij het wisselkantoor (een paar duizend kippen ofzo), dus was het geen probleem en we waren een waanzinnige stapel geld 'rijker'.

De boottocht was eveneens prachtig en vrijwel gelijk aan de dag ervoor, behalve dat er meer wind stond en er duidelijk meer stroomversnellingen in de rivier zaten.

Rond een uur of 17 kwamen we aan in Luang Prabang.

Om het nog enigzins leesbaar te houden, vervolg ik de rest in een nieuwe bijdrage... Het reisje langs de Rijn, Rijn, Rijn (een deuntje dat irritant genoeg al dagen in mijn hoofd zit) is nu tenslotte klaar :D