Smullen,van Shopska tot Stinkvis (en veel meer)!

In dit laatste reisverslag (van deze vakantie dan, ooit gaan we misschien nog wel eens een keertje weg) zijn we weer 2 bijzondere grenspassages rijker.

Het was vrij lastig busvervoer te regelen van Boekarest naar de Bulgaarse plaats Shumen, midden in het land. Dus om 6 uur stonden we buiten het hotel voor een vroege busrit om naar de grens te reizen en dan daar maar verder zien. Dat werd dus lopen door het desolate grensgebied van de Bulgaarse plaats Giurgiu naar de Roemeense plaats Ruse. De grens tussen deze landen ligt midden in de rivier de Donau. Zwemmen in de Donau is sowieso onverstandig, dus we zijn de zogenaamde "Friendshipbridge" overgestoken.

Op wikipedia hadden we al wat info over deze dubbeldekse brug gevonden (http://en.wikipedia.org/wiki/Danube_Bridge) en aan beide zijden zou een voetpad zijn. Na een ongelukkige start, een douanier eiste dat een foto van de brug werd verwijderd, begon de wandeling van ruim 2 km over het paadje van ruim 30 cm breed, langs het verroeste hekwerk van de brug met rechts van ons langsrazend verkeer dat de brug af en toe flink liet bewegen. De roestige platen of lapmiddelen onder onze voeten voelden soms onbetrouwbaar aan, de hoogte werd steeds groter en toen we bijna halverwege de brug waren en op zo'n 80 meter hoogte stonden, de wind steeds harder waaide, ontdekten we dat het brugdek gestut was met boomstammetjes! Doodeng! Tot overmaat van ramp trok er een enorm lange goederentrein over het onderdek van de brug waardoor alles nog erger begon te trillen en rammelen. Daar stonden dan twee mensen met hoogtevrees, met zweetvoeten in hun Teva's. Pfffff!

Na een leeg verroestegrenshuisje knapte de brug aan de Bulgaarse zijde zienderogen op, een raar infrastructureel project, waar niet echt "friendship" tussen deze grenslanden uit blijkt. We liepen in de armen van een clubje vrolijke douaniers aan Bulgaarse zijde die ons van harte welkom in Bulgaria heetten. Ze hadden dikke schik dat wij lopend de grenspassage hadden gedaan en stelden olijk voor dat we dan ook wel naar Burgas konden lopen. De wandeling Nijmegen-Rotterdam die Ben jaarlijks doet, is 160 km in 29 uur. Lopend naar Burgas is zelfs voor hem een brug te ver. Daarnaast is het ook nog eens vakantie ;-)

Vanaf de Bulgaarse grens verandert de taal, maar ditmaal ook het schrift. Cyrillisch is ons niet helemaal vreemd. Karin was vroeger al redelijk goed in geheimtaal, dus met wat vergelijken en overschrijven van tekens kom je een heel eind als je een buskaartje wil boeken. Dus aangekomen op het busstation van Ruse in Bulgarije konden we naast vervoer naar Shumen, ("16-08-2013 PYCE- Шумен, 2p, ------>") bij een ticketbureautje ook al de bus reserveren van Burgas naar Istanbul! Erg fijn!

Die busstations in Bulgarije ademen een enorme rust en gemoedelijkheid uit, mensen zijn niet gejaagd, spelen een kaartspel. Zo anders dan in Nederland. Shumen is een plaats met ook een prettige atmosfeer, beter gesorteerde winkels dan in Roemenie, wandelpromenades, terrasjes en ook kolossale oostblokbouwstijl en -kunst. We hebben lekker genoten van de Bulgaarse cuisine waarin de shopskasalade, waarvoor we tijdens een eerdere trip in 2010 als een blok voor gevallen zijn niet mocht ontbreken. Mocht je nog wat ins en outs willen lezen over deze bijzondere salade klik dan hier: http://goo.gl/IxnoqM Daarnaast hebben ze in Bulgarije ook heerlijke koude yoghurtsoep met komkommer en net als in Turkije, Ayran (soort zoute karnemelk die bij warmte echt heerlijk dorstlessend is) waar we beiden verzot op zijn!

Na Shumen zijn we naar de Bulgaarse kust gegaan, naar het historische badplaatsje Sozopol. Toen we de bus uitstapten was het even omschakelen. Wat een kermis (en daar waren er 2 van)! Duizenden Bulgaren vieren hier hun strandvakantie, veelal in familieverband, maar uiteindelijk merk je daar in de accomodaties die soms vrij kleinschalig zijn en te bereiken via stijle kronkelige straatjes, minder van. De eerste dagen was de Zwarte Zee erg wild. De strandwachten zorgden elke keer als iemand hun bevelen niet opvolgde, voor ware fluitconcerten, die je voornamelijk òp het strand hoorde en door het lawaai van de golven niet daar waar het ècht nodig was. We lazen ergens dat die badmeesters als ze je uit het water hebben moeten redden, niet vies zijn om een paar tikken uit te delen als je op het droge bent, om het af te leren. Nadat we ze regelmatig woedend zagen, geloven we dit onmiddellijk. Geef die mannen ajb een flinke pet, een uniform is iets te warm voor ze ;-)

Er zijn in Sozopol twee strandjes, waar meer peuken dan schelpen aanspoelen. Strandgangers nemen vrijwel allemaal een parasol mee, als ze geen strandbedden met parasol huren, net als koelboxen etc. De Bulgaren zijn trouwens dol op zon. Staand zonnen is hier net als we al eens bij de Russen hebben gezien, vrij normaal. De kustlijn lijkt daardoor op een soort staande receptie van diverse soorten (rokende) pinguins. Op het strand is het erg komisch te zien in welke houdingen er wordt gezond. Bij sommigen mogen de oksels niet wit blijven, dus daar staan soms mensen te zonnen met hun armen in de lucht. Maar we zagen tot onze grote lol ook, van die forse bierbuikmannen met badslippers en om hun nek een koordje met daaraan een kokertje waarin je geld kunt bewaren. Deze kokertjes werden vroeger in Nederland door de Bondsspaarbank verstrekt. Genieten van nostalgisch toerisme.

We hebben onze dagen doorgebracht met sporten in de vroege uurtjes, paar uur genieten van de zon (en het mensen kijken) op het strand, afkoelen in de Zwarte Zee, lekkere shopskasalade als lunch, even slapen en dan 's avonds het stadje in en gezellig uiteten met heerlijke Bulgaarse wijnen.

Aan elke vakantie komt helaas een eind. Het laatste deel van het traject van de route van de Orient Express kan helaas niet met de trein afgelegd worden, ivm het aanleggen van een HSL, is de trein naar Istanbul uit de vaart genomen en ingeruild voor bustransport. We worden door dichte bossen en bergachtig gebied naar de grens van Bulgarije en Turkije gereden. De formaliteiten waren tijdrovend, je komt de EU echt niet zomaar uit. We werden onderworpen aan 3 paspoortcontroles, aankoop visa, visa controle, nog een x de bus uit en met de bagage door de röntgen en tussen al de bedrijven door: wachten en wachten in een wederom redelijk desolaat gebied op een berg.

In Turkije zagen we na een half uur de eerste tekenen van bewoning. Het landschap werd vlakker, meer gras en rotsen en een wat woestijnsteppeachtig gebied. Eenmaal in steden zagen we strakkere bebouwing dan in eerdere landen en minaretten van moskeeën. Door middel van goed verzorgde irrigatiesystemen zijn er ook veel vruchtbare akkers in noord-westelijk Turkije.

Via Corlu een grote stad, 100 km gelegen vanaf Istanbul, reden we door bijna permanent bebouwd gebied richting de metropool. Het was ons derde bezoek aan Istanbul en wederom waren we verrast door de grootsheid van dit stedelijk gebied, dat we ipv eerder met het vliegtuig nu over land vanuit Europa zijn ingereden. Hoogbouw, compoundachtige gebieden, met bewaking (neergezet door fabrieken?), shoppingmalls, bebouwde heuvels, permanente verkeersinfarcten. Bizar. In deze stad leven meer mensen dan in heel Nederland. Gelukkig is het er qua demonstraties de laatste tijd rustig(er). Hopelijk veranderen er zaken voor mensen ten goede, dat kunnen we niet inschatten.

We werden 's avonds afgeleverd op één van de grootste busterminals ter wereld, via deze mierenhoop vonden we onze weg naar de Galatabrug.
We sliepen (relatief) vlakbij de brug, in een bedrijvig wijkje. Na een paar biertjes op de voor ons favoriete plek, onder die brug zijn tientallen restaurantjes, wilden we gaan slapen. Tumult in het krappe straatje toen we terug kwamen en net binnen waren in het hotelletje, een fikse vechtpartij in een "theehuis" die wel even aanhield. Uiteindelijk stonden er onder ons raam 6 politiewagens, 4 motoragenten en een ambu. Gelukkig waren ze niet meer nodig want door een aantal vrouwen die een huis uitschoten, waren de kemphanen al uit elkaar gehaald. Het bleef nog lang onrustig in het wijkje.

Dit klinkt niet echt ontspannen, toch voelen wij ons elke keer als we in Istanbul zijn erg prettig. De mensen zijn vriendelijk en behulpzaam, zelfs in zo'n grote stad, elke wijk lijkt een stad(je) op zich, dus er is ook zoveel (moois) te zien. Transport van goederen voornamelijk van kledingwinkels gebeurt veelal met steekwagentjes, deze beresterke mannen hebben een zware job met de stijle straatjes in sommige delen van de stad. Het valt ons wel op dat Istanbul de afgelopen tijd steeds duurder is geworden, betaalden we 5 jaar geleden voor de tram 1 Turkse Lira, 2 jaar geleden was het 2 TL en dit jaar 3! Voor de Turken zijn de prijsstijgingen forser dan voor ons, vanwege de koersverschillen tov de euro. Ook keken we op van de zwerfkatten die er eerder niet in deze aantallen waren en nu gevoed worden door mensen die fastfood met ze delen en/of restaurants....dit wordt een grote plaag op deze manier.
Opvallende en wat minder prettig vonden we het aantal vrouwen dat een niqaab of burqa draagt. We hebben er in 48 uur meer gezien dan in 2 weken Bangaladesh, dat zwaar islamitisch is. We konden ons echt niet herinneren dat we dit tijdens eerdere bezoeken aan Istanbul zo hebben waargenomen.Mogelijk is het door de vakantietijd met bezoekers uit andere landen en/of streken, of toch door veranderende tijden?

We hebben wederom heerlijk gewandeld en nieuwsgierig door vele nieuwe straatjes gelopen, vanzelfsprekend ook een bezoekje gebracht aan het plein en de fontein bij de Blauwe Moskee en de Haga Sofia en genoten van een broodje vis bij de Galatabrug (en de stinkhanden die je een dag lang houdt).

Daarnaast waren we verrast dat tegenover de Galatabrug een nieuwe skyline vorm krijgt. Een markante brug in aanbouw, met 2 hoge pilaren voor de toekomstige metrolijn die zich vlak naast onze slaapplaats in een berg boort. Een waardevolle investering van de stad Istanbul in de strijd tegen de huidige verkeerschaos.

Terugblikkend, we hebben genoten van deze afwisselende reis, die ons veel heeft geleerd over Europa, verschillen (groot en klein) tussen landen, stedentrips, strand, auto huren en door Transsilvanie rijden, heerlijke Hongaarse en Bulgaarse wijnen proeven, interessante mensen ontmoeten, bijzondere contacten met locals en andere reizigers etc. En het was ook erg fijn weer eens wat meer tijd door te brengen met elkaar.

Wellicht geen verrassing uit onze mond, maar dit smaakt toch echt naar meer!
We zijn inmiddels weer in 030 en Ben heeft zelfs vandaag al gewerkt. Leuk dat jullie hebben meegelezen en dank voor jullie reacties via verschillende wegen en voor de liefhebbers hierbij nog wat foto's: http://goo.gl/uc1gpz


Tot ziens!

Ben en Karin

P.S. @ Sheila e.a.; deze verslagen schrijven we veelal samen. Vaak werken we om-en-om een btje aan elkaars stukjes tekst (misschien zijn we een soort Nicci French in de dop. Nu nog een uitgever die onze reizen betaalt en ons vrijstelt van werk en studie ;))