Bonne arrivée

Hallo mee-lezers via waarbenjij.nu., facebook, whatsapp of anders,

Hier tref je deel 2 van ons reisverslag. Met de bus gingen we van Pô naar Ouagadougou, we zien een soort van nevel boven de stad hangen. Is het smog? Misschien ook, maar het is voornamelijk zand en stof dat door de aanwakkerende wind wordt meegevoerd. In Ouagadougou slapen we weer in dezelfde accommodatie en de dag erna reizen we naar Boromo. Uit de bus wurmen we ons door een haag van verkoopsters. Wat een gekkenhuis, zoiets hadden we sinds Vietnam niet echt meer meegemaakt.

We dachten uitgevogeld te hebben dat in Boromo een hotel zou zijn, maar we kregen de dag ervoor geen telefonisch contact. Vlak voor het busstation zagen we wel een bord staan met de naam van het hotel en zo sjouwden we uiteindelijk 5 km met rugtas onder de brandende zon (want het was tegen het middaguur) over een vlakte met af en toe wat huisjes op weg naar een accommodatie die we nooit zouden vinden. Toch maar weer terug naar het dorp en toen we het opnieuw vroegen aan een meisje van de koude cola wist zij in de buurt een huis waar kamers werden verhuurd. Gelukkig!

Na een douche dit plaatsje wat verkend (busstation, markt en moskee) met alweer van die vriendelijke mensen en bedelende kinderen. Dat Burkina Faso één van de armste landen ter wereld is, is ons inmiddels wel erg duidelijk geworden. We informeren voor de bus van de dag erna richting Bobo-Dialassou, waar de zus van Ben woont. Dat leek geen probleem, maar op de dag van vertrek bleek er geen plek in de bus. Marktwerking in het busvervoer zorgt ervoor dat er diverse maatschappijen op diverse trajecten rijden, alleen kom je dan dus ergens anders in de stad aan. De aardige kaartjesverkoper seinde per telefoon onze familie met welke bus we eraan kwamen. De bus reed op rechte stukken wel 140 km per uur, gelukkig was er weinig verkeer! Bobo inrijdend toont het als een prettige en opgeruimde stad en we werden opgehaald door Elie en warm welkom geheten! Wat leuk om in het echt, en niet meer van foto's, te zien waar Trudi, Elie, Jo-Anne en Luka wonen en elkaar zo in Afrika te ontmoeten. Gezellig gegeten samen, bij hun eigen huis in de tuin. Leuk om het huis van Trudi en Elie te zien dat ze beetje bij beetje luxer hebben gemaakt en smaakvol hebben ingericht. Onbewust meteen de discussie die Trudi en Elie ook al voeren sinds Trudi in BF woont op tafel gelegd. Wij vinden in BF iets wat soep heet geen soep, maar saus. We bestelden in Pô een soep die op het vuur stond en kregen een schapenpoot met een sausje. Trudi deelt onze bevindingen dat zoiets geen soep heet bij ons. Hilariteit alom.

's Middags een rondtour door het leven van het gezin Sanon-Aben. Kennismaking met Elie's vader, hij is de oudste van het dorp, samen met een andere man, geboren op 1 januari 1928. Heel veel mensen zijn hier geregistreerd op 1 januari. Elie's vader is af en toe nog fit en had die week nog genoten van een dagje op zijn landgoed. Daar zijn wij ook geweest, groot land heeft de familie van Elie, met mangobomen en een stuk waar kool groeit. Het veld ligt langs rivier, de bomen in en langs de rivier zijn omkleed met plastic en visnetten en muskietennetten. Meegevoerd in de regentijd door de stroom. We zien de stal met varkens waar een boterham mee wordt verdiend, een bouwproject van een aantal huisjes waar Elie zijn handen vol aan heeft en gereed moeten zijn voor verhuur voor hun vertrek naar Europa. En we zien we de twee scholen waar Elie en Trudi nauw bij betrokken zijn (geweest): de ABC-school en de meisjesschool Collège Judée Emmanuel.

Bij de ABC-school zijn Trudi en Elie sinds de oprichting betrokken en hebben een grote bijdrage aan de bouw, lesprogramma etc geleverd. Onderwijs is in Burkina niet vanzelfsprekend en veel gezinnen hebben geen geld voor schoolgeld. Door sponsoring voor de ABC-school uit met name IJsland (en ook Nederland) wordt het schoolgeld voor deze kinderen opgebracht. In dit filmpje, al uit 2012, zie je meer over de ABC-school https://m.youtube.com/watch?feature=youtu.be&v=H9bAW74KenY.

Inmiddels draait de ABC-school zelfstandig en zijn Elie en Trudi in het schooljaar van 2014/2015, tegenover de ABC-school, een nieuw project begonnen, een middelbare school voor kansarme meiden. De school heet Collège Judée Emmanuel en is gebouwd op het terrein van Elie's familie. Het is een christelijke school waar meiden van alle achtergronden welkom zijn. Naast het reguliere programma krijgen de meiden ook agrarisch onderwijs en helpen ze mee met de varkens- en kippenfokkerij. In Burkina hebben jongens meer mogelijkheden om verder te leren dan de meisjes. Deze zijn vaak voorbestemd voor het huishouden. Deze school zijn ze begonnen voor voor dit soort meiden, die zonder steun niet verder kunnen leren. Zij betalen een bescheiden eigen bijdrage en worden daarnaast gesponsord voor een tientje per maand (120 euro per schooljaar). Er is bovendien een mogelijkheid voor een beperkt aantal meisjes uit afgelegen dorpen om op het schoolterrein te wonen en te leren. De school is najaar 2014 van start gegaan met twee brugklassen met in totaal 140 leerlingen. Naast de mogelijkheid om een leerling te sponsoren, is de school ook erg blij met éénmalige giften. Mocht je zoiets, voor jezelf of voor een project overwegen, kunnen wij je aan de contactgegevens helpen.

De scholen zijn nu niet in bedrijf. Omdat het regenseizoen is, is het grote vakantie. Er moet namelijk in deze periode gezaaid worden en daarna geoogst.
1 op de 3 kinderen gaat niet naar school weten we van Trudi. T.a.v. middelbaar onderwijs gaan 4 van de 5 kinderen niet naar school. Als we deze berichten wel eens lazen uit de nieuwsbrief van Trudi en Elie drong dat toch niet altijd goed tot ons door. Nu we zelf door het land reizen en zien hoeveel kinderen aan het werk zijn realiseren we de impact van het gebrek aan onderwijs. Zulke cijfers zijn vanuit Europees oogpunt onbegrijpelijk en elk kind dat toch naar school kan gaan, vergroot de eigen kansen en die van de familie. Hier kun je een filmpje zien van de meiden die zingen naast de school (en Trudi op de gitaar): http://www.youtube.com/watch?v=i9JQ12fC3WY

De dag erna is er geen school voor Jo-Anne en Luka en gaan we er een dagje op uit. We rijden in noodweer om 7 uur richting Banfora (90 km zuidelijk van Bobo, waar het verder vrijwel vlakke land heuvels heeft met een hoogste van 750 meter). Bij de diverse benzinepompen komt het bedienend personeel niet naar buiten vanwege de stortregen en onweer. Daar toch aangekomen beklimmen we in het natuurgebied de eeuwenoude rotsen. Vanaf de indrukwekkende rotsformaties heb je zicht op de suikerrietvelden. Deze blijken rond te zijn, zodat de immense armen van de beregeningsinstallaties het gehele veld kunnen bereiken. Bij Dômes de Fabiédougou (watervallen) hebben we hout gesprokkeld en een vuurtje gemaakt voor de kip die speciaal voor onze komst was geslacht (3 stuks) en gekookt/gegaard moest worden. Helaas komt er opnieuw noodweer, de pan snel afkoelen in een plas met water en achterin de auto, geen tijd meer om de watervallen te bekijken en lekker ergens eten in Banfora. Elie krijgt eindelijk even rust, Karin die goed opgelet had hoe de buschauffeurs in het land seinen naar fietsers en andere mobilisten, rijdt ons terug naar Bobo.
Die avond komt de heerlijke kip met een grote pan pasta op onze borden. Daarna kijken we gezamenlijk een voetbalwedstrijd tussen Real Madrid en Juventus. Na de regen volgt er een wat koelere nacht, met zelfs gevoelsmatig in de ochtend een koude(re) douche!

Zondag bezoeken we met de familie een best swingende kerkdienst en deze keer heeft Elie zijn vader opgehaald voor de kerdienst. Hij is medeoprichter van de kerk en de voorganger van de kerk vraagt de aanwezigen Elie's vader na afloop te begroeten. We zien ook de mensen die straks in het huis van de familie komen wonen.

De dagen erna bezoeken we de zus van Elie, een indrukwekkende krachtige vrouw, proeven we telkens van heerlijke lokale gerechten, gaan we met Trudie naar de markt, lopen we door Bobo, is het een gezellig samenzijn met de familie en dan komt na 5 dagen een einde aan ons verblijf bij de familie met een afsluitend etentje in een restaurant.
We willen met de trein terugreizen naar Ougadougou. Over de laatste dagen van onze reis vertellen we in het laatste verslag dat nog volgt.

Hieronder vinden jullie een flinke selectie van de foto's: https://goo.gl/photos/FuvdkCExSDh1jjMh8


Au revoir!

Karin et Ben