(Tr)Eindgoed, al goed!

Na het ontzettend fijne en leuke verblijf bij de familie hadden we besloten dat we met de trein terug van Bobo-Dioulasso naar Ouagadougou, de twee grootste steden van het land, wilden reizen. We reizen altijd graag met de trein, omdat je hele andere dingen ziet en ook andere contacten op doet dan in een bus. Dus de nieuwsgierigheid was geboren, toen we op de landkaart van BF een spoorrails getekend zagen.
Zus Trudi had al eerder onderzoek gedaan naar de vertrektijden, prijzen en frequentie van de trein en was te weten gekomen dat er slechts 3 x per week een trein rijdt en dat je een dag van tevoren kunt informeren hoe laat de trein vertrekt.

Daar een dag van tevoren aangekomen is het enige loket gesloten en niemand weet hoe laat de trein morgen vertrekt. Uiteindelijk krijgt Trudi, als blanke, het visitekaartje van de stationsmanager. "Morgen om 9 uur belt u mij, dan verneemt u hoe laat". Dat kunnen wij ons als frequente reizigers vanaf Utrecht Centraal toch echt niet voorstellen. We kunnen er alleen maar om glimlachen en denken: “we willen met die trein!”

De volgende dag belt Elie om 9 uur met de stationsmanager. De beste man weet dan nog steeds niet hoe laat de trein die ochtend zal vertrekken en belooft na 15 minuten terug te bellen...
Na een half uurtje belt Elie opnieuw en krijgt hij te horen dat we om 10.40 op het station moeten zijn, dan zijn we op tijd om de trein op 10.50 uur te zien binnenrijden. De trein zal dan vervolgens 40 minuten later gaan vertrekken. Goed geregeld dachten we zo!

Wij dus op tijd naar het station gebracht door Elie en Trudi en afscheid genomen na een aantal erg fijne dagen. Toen gewacht op de uit Ivoorkust afkomstige trein, maar om een trein, het wordt allemaal een uurtje later, maar om 10.50, 11.00, 11.15, 11.25 geen trein. Die kwam pas om 11.27 uur. Nog steeds op dezelfde dag, dus who cares, #treinleven bij de @NS_online.

Er zijn nog veel meer treinbelevenissen die ons verbazen. Je mag dus geen foto’s maken op de perrons, van het station, vertrekborden, in het station, de kraampjes voor het station, medereizigers, van je tas. Niets mag. Eénmaal ín de trein gaat dat regime verder, je mag niet uit het karig geopende raam met arm of hoofd leunen of hangen (het hele traject van 330 km is enkel spoor dus geen tegenliggers en geen viaducten of stroompalen), geen foto's maken vanuit de trein en in de trein, je mag niet in de deuropening stilstaan, je mag niet in het halletje staan, je mag niet op de overloop tussen twee treinen stil staan, je mag geen foto van elkaar nemen etc. Gaandeweg ontdekken we dus al deze regels (en lappen we sommige daarvan ook aan ons laars met een vriendelijke lach en het zeggen van sorry).

Aangezien het die dag best aangenaam weer was in Bobo (het had verfrissend geregend en het was heel even maar 27 graden) valt het op hoe stikheet het is in dit koekblik. Het is niet te harden, de ventilatoren doen het niet, en ook in het halletje bij de openstaande deuren mag je niet staan (terwijl het daar uit "de kieren" van de deuren wel een briesje waait).

Terwijl andere treinreizigers op onze spullen letten melden wij ons in een barretje voor een litertje bier uit Ivory Coast. Daar zien we een medewerker die op zijn dooie gemak aardappeltjes staat te schillen, vervolgens snijden en tot frietjes maken die in een frituurpan worden gebakken, die vette lucht kan er ook nog wel bij in het kleine hokje. Ondertussen hobbelen we kedengedeng kedengedeng in noordoostelijke richting en verandert langzaam het landschap van tropische savanne in droge steppe. Een foto maken van de tafereeltjes is zelfs hier niet toegestaan, maar het catering-personeel vindt ons interessant en maakt wél foto's van ons. Dat mag dan natuurlijk weer wel, dat snappen jullie vast ook… De prijzen van de drankjes zijn lichtelijk aangepast waardoor de cateringheren genoeg overhouden om gewoon met de andere vijf Afrikaanse mannen, meer passen er niet in, mee te pimpelen. Erg vermakelijk.

De trein rijdt soms dwars door natuurgebieden heen. Bij het naderen van dorpjes aan de route rennen kinderen met de trein mee, soms wel honderden meters, en roepend om water(flessen). De reizigers gooien hun plastic flesjes met en zonder water uit het raam (dat mag dan dus kennelijk weer wel). Behalve dat er wat gebeurt als de trein passeert brengt deze ook iets goeds (?) voor de aanwonenden. Ook op het platteland is het een hard bestaan voor de Burkinabé zien we vanuit de trein… droge en dorre akkers waar men toch probeert wat voedsel te kweken.


Op onze laatste lange dag in de hoofdstad Ouagadougou bereikte het kwik >40 graden en hebben wij te voet iets van 15 km afgelegd. We hebben daardoor wel een ander beeld gekregen van Ouagadougou. We hebben delen van de stad gezien zonder vliegen en waar de straten brandschoon zijn! We hebben de Grand Marchee gezien, wat een schtterende en goed georganiseerde markt, met diverse étages. We hebben meegemaakt dat de handelaren zeer vasthoudend zijn als een westerling een blik werpt op hun koopwaar en ze je minuten lang achtervolgen of je steeds verrassen met weer nieuwe spullen. Logisch toch, dé kans om wat geld te verdienen!

We hebben de grote kathedraal bezocht met naastgelegen kapelletje, het enorme plein de Place des Nations, waar we na twintig stappen de hete (?) adem in de nek voelden van een militair. Daar mag je dus ook absoluut niet lopen. Tot slot liepen we naar de Grote Moskee en daar mocht Ben vanwege een te korte broek niet in en Karin niet omdat ze een shawl was vergeten.
Flink bezweet keren we terug in een tentje van de avond daarvoor, in de buurt van onze wijk. Hoe we daar verwelkomd werden was ongelooflijk, zo trots dat wij bij hen terug kwamen, ondanks alle horeca verderop in de straat met luide muziek. Een zus en broer draaien het tentje met veel zorg en de eerste flessen Brakina bier worden ons aangeboden, daarna wordt zelfs ons eten dat bij een naastgelegen familie vandaan komt, voor ons betaald, geen woord tegen in te brengen. Dan hen maar wat biertjes aanbieden. Die accepteren ze gelukkig. Vlak voordat we echt naar de luchthaven moeten, worden wij nog even uitgenodigd om te zien waar hun familie woont, onder andere haar vader die slecht ter been was en de grond op een matrasje ligt. Iedereen trots handen schudden alsof we elkaar al járen kennen, als jullie terugkomen willen we je graag weer hier ontmoeten, geweldig.

Op de luchthaven wordt een paar keer door medewerkers gevraagd wat wij vinden van hun land, waar maak je dat nog mee?
Burkina Faso en haar bewoners hebben indruk op ons gemaakt. We zijn letterlijk door het stof gegaan, wat rest is stof tot nadenken over (West-)Afrika, want dit smaakt naar méér.

Hierbij nog wat foto's! Je moet nog steeds helaas het linkje selceteren, knippen en plakken: https://get.google.com/albumarchive/107358251491203674111/album/AF1QipO_jfaIwDqKG_jumP71aenmls_nhCAFsNkciAHY?source=pwa&authKey=CNnw-4zvh46bKg

(We zoeken nog iemand (student) om al onze reisverslagen v(voor een schoolproject???) om te zetten naar worpress en onze eigen pagina....)