Tussen de mensen in Bangladesh

Aangezien het foto's uploaden niet razendsnel ging, maar na ons incident met de camera van deze middag besloten we er wel de tijd voor te nemen; hebben we nog wat ervaringen van deze reis tot dusver beschreven.

Er zijn erg veel kinderen in Bangladesh, ze werken vaak, maar soms spelen ze ook. Voor speelgoed is natuurlijk geen geld. Dus maken ze het zelf; ze spelen met speelgoed waar 100 jaar geleden in Europa mee gespeeld werd: een oude fietsband met een stokje over de straat laten rollen, een stok met het petflesje en een wieltje gemaakt van een conservedekseltje en dat gebruiken als wieltje. "Onze" kinderen zouden nooit met dit soort speelgoed spelen... Wat ze ook vaak doen, en we enken dat dit speelgoed hier is achtergebleven ivm de productie is: badmintonnen! en als je geen racket hebt, kan het wel met een plastic fles en een shuttle. Het maakt de kids niet uit waar ze spelen, tussen het afval en puinzooi, ze vinden wel een plekje.

Wat hier ws ook gemaakt worden zijn schoenen. We zien soms Bengaalse mannen op maat zeeschuit lopen, terwijl ze echt niet zulke schoenmaten zullen hebben, maar het staat wel sjiek ;)
De mannen zien er verschillend uit, aan alles is duidelijk te zien of ze wel of geen geld hebben, maar over het algemeen zien ze er wel redelijk tot goed verzorgd uit. Goed gekapt, en bijgewerkte snorren. De islamitische ouderen mannen hebben vrijwel allemaal een baardje of sik. Maar dit lijkt toch ook weer regio en status bepaald te zijn. Armere mannen dragen lungi's (omslagdoeken) en de wat rijkere hebben broeken. De jongere jongens die wat hipper zijn lopen in een spijkerbroek en truien van de WE of H&M ;) maar daar moet je toch ook wel geld voor hebben, een lungi kost nog geen € 1.50.

Zowel de mannen als de vrouwen lijken ijdel. Er worden hier veel haren geverfd (met soort schoensmeer ???), maar ook de baarden van de mannen worden voorzien van verfbadjes, meestal zwart of rood (henna kleur).

De vrouwen zien er ook verschillend uit. Het is soms niet duidelijk of ze Hindoe of Moslim zijn, dit heeft ook met de mode hier te maken. Een islamitische vrouw kan hier met een stip op haar voorhoofd lopen (=mode). Nu lijkt het onze wens om de mensen in hokjes te plaatsen, maar in de praktijk zou het ons kunnen helpen in het contact met de mensen, aangezien de manier van begroeten voor en moslim anders moet zijn dan voor een hindoe. We houden t dus maar op t Engelse Hello.
Er zijn vrouwen die hun haar los dragen, of een losse hoofddoek gerapeerd over hun haar, of een strakke hoofddoek, alleen ogen zichtbaar en de rest van het gezicht bedekt (maf gezicht als ze dan ook een bril dragen) of een hele Burka (we zien er een paar per dag, dus niet zo heel veel). Het voelt wel raar, dat de laatste 2 categorien niet zichtbaar willen zijn voor de buitenwereld, maar ze zonder schaamte zich omdraaien om ons na te staren.

We zien op straat veel meer mannen dan vrouwen, de meeste vrouwen zijn thuis of werken niet in de openbaarheid. Het aantal vrouwen dat analfabeet is, is trouwens schrikbarend hoog en wordt geschat op 69%. Op deze manier zal een groot deel van hen zich niet veel verder kunnen ontwikkelen. De picto's bij de verkiezingen zijn dus echt geen overbodige luxe (moesten trouwens erg lachen om de variant die suzanne in haar reactie had verwerkt), want ook een groot gedeelte van de mannen kan niet lezen of schrijven. Onze fietsriksjameneer kon ons hotel van de week, na veel aanwijzingen ook niet vinden (stonden voor de deur), hoogstwaarschijnlijk omdat hij niet kon lezen. Zolang er zoveel kinderen zijn die niet naar school gaan zal dit in de nabije toekomst in Bangladesh niet verbeteren. Zorgelijk voor al deze individuen, maar ook voor een land dat zoveel kennis nodig heeft om zich verder te kunnen ontwikkelen.

De mensen zijn vaak, als je contact met ze hebt, erg vriendelijk. Echter, moeten ze dan eerst wel over hun verbazing of schrik heen zijn.Als we bv de weg willen vragen is het een voordeel dat er hier zoveel mensen zijn. Binnen 10 seconden staan er 25 en is er altijd wel 1 die met een paar woordjes engels je komt helpen, en zo niet dan zoeken ze er 1. Lastig is wel dat zij ons steeds voor het eerst zien, en wij zoveel mensen zien. Ze verwachten dat je de tijd neemt om met hen die 4 zinnetjes engels uit te wisselen die een aantal van hen kent. In tegenstelling tot onze ervaringen in India, laten ze je hier, behalve het staren, wel met rust. ze zeuren niet de hele tijd op een dwingende manier of je een tuktuk, riksja, eten, sjaals etc wil. Ws omdat ze de taal niet beheersen, maar ook omdat ze nog niet gewend zijn om handel in toeristen te zien. de bedelaars daarentegen weten ons goed te vinden. Die geven we tegenwoordig wel wat, zeepjes en shampootjes uit het hotel worden blij ontvangen...echter blijven er meer bedelaars dan zeepjes...

Een aparte beleving hier zijn ook de eettentjes, ze zijn vaak zwartgeblakerd van het stoken op houten vuurtjes waar ze het eten bereiden. Waar in andere Zuid-Oost Aziatische landen prima koelkasten voor handen zijn, en de wat minder welvarende streken zich behlepn met geschaafd ijs, werken zie hier zo goed als zonder koelkasten (ze slopen alleen oude modellen) en ijs hebben we nog niet gezien. Niet zo'n probleem nu het winter is, maar wie laat thuis in Nederland zijn vis met 25 graden een dag op het aanrecht liggen? Zo liggen ze hier op mooie schalen in de marktjes, samen met een vracht vliegen.
Er wordt hier meestal 2 of 3 x per dag gekookt in de eettentjes. Kom je later dan de kooktijd, is er nog voldoende eten. Dit staat dan nog buiten, of achter in een zaakje in grote schalen (weer met vliegen) op je te wachten. Je krijgt het keurig geserveerd, koud! Vaak krijgen we ook allerlei niet bestelde gerechten, waar we soms wel en soms geen gebruik van maken. Dat wat we niet hebben opgegeten, wordt zo weer in de schaal gekiept waar het uitkwam. Dat er veel vliegen zijn is wat ons betreft ook niet zo opmerkelijk: we zaten in een druk bezocht hotel/restauarant (dus niet zown shabby tentje), waar de tafel netjes werd gereinigd (dit doen ze trouwens overal zo) met een doek waar de vloer ook mee wordt gedaan, en ook wordt bewaard op de grond.

Elk restaurant (lees shabby eettentje) heeft, hoe klein ook, een man of 10 personeel rondlopen. Achterin de keuken is (meestal) een vrouw die de borden en de kopjes moet wassen en soms ook een deel van het eten bereidt. In de zaak loopt zeker 1 jongetje die nieuwe klanten glazen water verstrekt en de tafels afneemt. Bij de kookpotten staat een man die de gerechten bakt, een ander die het deeg kneedt. Dan is er iemand die de bestelling opneemt, iemand die gerechten opdient, iemand die afruimt (het oudere broertje van de glazenwaterjongen), en iemand die met een assistent belangrijk achter een bureau zit te doen en waar je moet afrekenen. Als je iets aan de verkeerder vraagt, gaat die een ander commanderen (delegeren noemen we dit in nederland). Ze wijken niet af van hun taken, ook al zou het veel servicegerichter zijn of makkelijker om even zelf een servetje te pajkken (ipv iemand te roepen die dat moet gaan doen). het proeft naar een vergelijkbaar systeem in het kastenstelsel, maar het kan ook verborgen werkloosheid zijn.
Het eten in BD, daar hadden we ons niet teveel van voorgesteld, maar het eten is vaak erg lekker. waarschijnlijk op den duur wel wat eenzijdig, maar wij smullen er wel van. Het eten is goed te doen vegetarisch, dat is een voordeel van een arm land-->vlees is duur. We proberen te eten in drukbezochte tentjes, zodat de omloopsnelheid een btje op peil is, maar goed, als het zonder koeling wordt bewaard, weet je t maar nooit. Wat buikklachten zijn niet te voorkomen in zulke landen, maar vallen tot op heden behoorlijk mee.

Als je op deze link klikt, zie je de foto's, je moet wel even je hoofd draaien af en toe...




Dag allemaal, het volgende bericht zal wel ergens uit India komen (we vliegen zaterdag terug).