Wats jor kantrie?

Dag allemaal,

De beste wensen voor 2009!
Hopelijk is jullie jaar beter begonnen dan dat van ons. We maken het goed hoor (behalve een onbekend beestje dat het bed van Karin aanvrat en een rat in de badkamer van een sjiek hotel waar we nu vertoeven en ze hier niets aan O&N doen), maar 150 meter voor dit internetcafe, waar we de foto's wilden gaan uploaden voor het geval: je weet nooit wat er met een camera kan gebeuren, is zojuist de camera uit de zak van Karin gestolen! Door een mannetje, dat zich opzichtig in de boezem van Karin wrong, die boos werd en stond te schelden, en zich in luttele seconden realiseerde dat ze er nog stond, mannetje weg inclusief fototoestel! Daaaaaag 2 weken schitterende foto's van Bangladesh, en dat zo dicht bij het punt dat we ze wilden veiligstellen. Erg zuur, maar je doet er weinig aan. Er was een jongen die weet wie ik bedoelde en agenten zijn nu zoeken (geen idee wat we ons daarbij moeten voorstellen). We moeten over een uurtje terugkomen. De Bangladeshi zijn op zich heel erg aardig, ze proberen je te bedonderen als je iets koopt, maar stelen is not done, ook zij zijn behoorlijk verontwaardigd, maar dat helpt ws niets.

Goed, wat hebben we verder meegemaakt?
De verkiezingen zijn achter de rug, schijnen rustig en eerlijk te zijn verlopen (slechts 1 dode, tig mensen opgepakt met bommaterialen, en ivm stemmen kopen) en het resultaat: monsterzege voor de bootpartij en een boze andere partij die de uitslag oneerlijk vindt. Zo blijft wat was, die partijleidsters van de 2 grote partijen zijn nog maar kort uit de gevangenis, beloven de uitslag hoe dan ook te erkennen en een dag later zijn ze dat alweer vergeten.

De rust is (relatief) terug in het land, de mensen opgetogen. Hoewel rust, Bangladeshi maken graag veel geluid, met name als ze in een omgeving met anderen zijn (altijd). Op zich zijn ze rustig en bedeesd, maar er is gewoon altijd geluid en herrie, elke verkeersdeelnemer behalve de voetgangers, produceren geluid, schreeuwend en toeterend laat men met draaiende motors weten dat de bus over een half uur vertrekt (dit gedurende de meestal vooraf onbekende wachttijd). Maar nu de verkiezingspropaganda verdwenen is, blijven de moskeeen over en die vallen qua geluid versus aantal moskeeen best mee.

Van die opgetogen bui van de mensen hier hebben we gebruik gemaakt door op zoek te gaan naar 2 fietsen. Die zijn hier niet te huur, dus is het zaak om Bangladeshi zo gek te krijgen dat ze hun eigen fiets willen verhuren. Ben heeft hierin zendingswerk verricht en we hebben een dag lang op 2 stationsfietsen in de omgeving van Bogra gefietst, Erg prettig vervoermiddel, aangezien het land vlak is. We zijn door 4 dorpjes gefietst, de mensen lopen dan echt uit, zoiets maken ze nooit mee. Uberhaupt niet dat een westerling (=rijk) fietst, en dan je vrouw laten fietsen is bijkans stijlloos. De Bangladeshi zien er wel de humor van in, Karin hoopt dat ze vrouwen op een idee brengt...moeten er alleen damesfietsen op de markt gebracht worden ivm hun gewaden.
Waarschijnlijk gaan de meeste Bangladeshi, er zijn er nog maar weinig met een fiets, niet de overstap naar fietsen maken. Dit is zorgwekkend in een land, waar er enorm veel luchtvervuiling is door de stinkende vrachtwagens, bussen, tuktuks, houtvuurtjes etc. Fietsen is voor loosers, een brommer of motorbike, dan ben je cool. We hebben t in andere Aziatische landen al gezien, dat de straten dichtgeslibd zijn met die krengen...

De dorpjes, bereik je door af te slaan van een hoofdweg en veelal via onverharde paden te bereiken. de dorpjes zijn in en na de regentijd bijna compleet van de buitenwereld afgesloten. Nu, in de droge winterperiode, zijn mensen druk met het bewerken van het land en de oogst binnen halen. Als het water maar iets gezakt is, gebruiken de mensen elke cm om weer iets in te zaaien, ook aan de randen vanr ivierbeddingen, of gewoon IN de rivieren zelf.

Volgens de cijfers gaan 6 miljoen kinderen niet naar school en die werken gewoon met de gezinnen mee. Eeerlijkheidshalve denken wij dat het om veel meer kinderen gaat, je ziet ze overal werken, in de shopjes, op het land etc. Het zijn er veel, heel veel. Zorgwekkend, want op deze manier ontwikkelen ze zich niet en blijven ze arm. Het land is zo duidelijk verdeeld in arm en rijk. Geld maakt hier rijk, armoede maakt arm...
Die dorpjes lijken klein, een huisje of 20 schatten wij zo in. Het blijken er al snel 120 te zijn met 650 inwoners. Dit werd ons verteld door een eigenaar van een shopje, die ons uitnodigde voor een een kopje cha (thee),zoals geberuikelijk stond er ineens 80 man om ons heen (de foto's zullen we jullie helaas nooit kunnen laten zien).
Ook hier weer de terugkerende zinnetjes:
Wats jor Kantrie? Hollant
Wats jor neem? Ben - Karin
Hauw lon joe in Bangladesh? 2 weeks
Wai jor in Bangladesh?Ielexion? Tourist
Wats jor rielezionsjip? Husband - wijf (sorrie dat we jullie geen uitnodiging hebben gestuurd, het overviel onszelf ook nogal).

Een onwaarschijnlijke hoop dat we tenminste nog het SD-kaartje van de camera terug zullen krijgen, maar we gaan zo maar even kijken op het politiebureau.

Fijne nieuwjaarsdag allemaal!

groeten

B& + K@