The Big Winter Chill

Hallo,
Allereerst gefeliciteerd voor de jarigen vandaag!
Hoe is het eigenlijk met de beebies en hun ouders die deze maand geboren gaan worden?

Is er bij jullie al een 11-stedentocht? Hier scheelt t weinig, de Rayonhoofden zijn niet allemaal meer in leven, aangezien er in de Regio van Delhi ca 50 mensen per nacht door de kou om t leven komen.

Wij zijn inmiddels niet meer in Bangladesh, daar was het toch nèt ff wat warmer (graadje of 20-25). We hebben Bangladesh verlaten met een schitterende (ook gevaarlijke) busrit van Bogra naar Dhaka. We konden ruimschoots afscheid nemen van de rijstvelden, baksteenfabrieken, watertjes, en vinexwijken opgetrokken uit golfplaten en leem. Naast de typische Bengaalse hapjes hebben we ook nog cactus gegeten en iets wat een kruising had tussen een appel en een aardappel en een winterpeen (lekker fris, stevige bite).

We vonden t jammer om Bangladesh te verlaten. We zijn onder de indruk van de bevolking die ondanks hun armoede heel vriendelijk en behulpzaam was. Deze krachtige mensen hebben een enorm incasseringsvermogen. Aanvankelijk zijn de meeste eerst wat terughoudend of angstig als ze blanke mensen zien, maar als het ijs gebroken is, wint hun (onbeschaamde) nieuwsgierigheid. Water is elk jaar een must om te kunnen overleven, maar is ook een bedreiging die duizenden aan de rand van de afgrond brengt, en erover.
Het is geen gemakkelijk land om in te reizen (je moet fit zijn en blijven), maar zo fascinerend dat het zeker de moeite waard is om nog eens te bezoeken.

Onze vlucht had ditmaal 2.5 uur vertraging, dit keer niet door de mist in Bangladesh, maar in India. In het vliegtuig werd gezegd dat het op de dag in Delhi 10 graden was. We dachten eerst dat we het verkeerd hadden verstaan, maar na de landing zagen we mensen dik ingepakt met handschoenen en sjaals. Daar sta je dan, als je denkt dat het er 25 graden is.

Onderweg van het vliegveld naar het centrum viel ons op hoe schoon de wegen zijn, en hoe weinig er geclaxxoneerd wordt. Wat het meeste opviel in het verkeer (waarvan karin dacht dat het niet erger dan India kon) dat het hier best geordend is, verkeersdeelnemers elkaar de 'ruimte' geven. Dit alles in tegenstelling tot Bangladesh. Ook de kamer waarin we verbleven, die Karin na haar aankomst van 2.5 week geleden nog als vies bestempelde en raamloos, viel ineens erg mee, en er bleken meer ramen wel afgedekt te zijn dan niet. Zo zie je maar, het glas is halfvol of halfleeg. Gelukkig was het halfvol, want het was koud zat zo half in de buitenlucht slapend, met een graad of 4, zonder warm water.Zo zie je maar dat je India na Bangladesh ineens als luxe kunt ervaren ;)

Zaterdag, toen we zijn gearriveerd in Delhi, hebben we treintickets geregeld voor de nachttrein naar Varanasi. Helaas bleek Karin in de loop van zondagochtend te ziek om de treinreis te maken, dus heeft Ben de tickets omgezet naar een dag later en een goed hotelletje geregeld om op te knappen. Dat kwam Ben zelf later ook best van pas ;). We zijn nog wat gammeltjes, en hopen dat de treinen geen vertraging meer hebben (gisteren liepen de vertragingen door de mist op tot 20 uur en was het een complete chaos op het station en op de vliegvelden). Wat een beetje kou hier al niet kan doen. De mensen kunnen er echt niet tegen, hebben geen verwarmingen, sommige treinen zijn voor de hele maand januari al geschrapt, maar meer bijzonder is dat de basisscholen vooralsnog ook een week gesloten blijven.

We zijn benieuwd hoe het vannacht in de trein zal gaan. Morgen hopen we in Varanasi te zijn, waar we ons in de verbazing kunnen onderdompelen. Misschien vangen we nog een glimpje op van de Dalai Lama, die is in Sarnath, dat is een pelgrimsoord voor buddhisten en is 10 km buiten de stad.