Varanasi, the city that never sleeps

Namaste,
Alweer een bericht uit India (zal in Nepal vast minder frequent gebeuren), hopelijk issut niet teveel :)
Net een telefoontje naar Edith gepleegd in Nederland :D, beetje vertraging op de lijn, maar ach. Zoveel te vertellen heb ik ook niet, aangezien alles (naja alles?) hier al te lezen is ;)
Nu in een wat louche internetcafe (vies!!!met kleine hokjes), afgezet (letterlijk en figuurlijk) door Riksjarijders (die ineens een andere prijs in gedachten hadden dan afgesproken. Mooi geld op de bankjes gelegd en weggelopen en boze Riksjarijders achtergelaten.

Inmiddels lijk ik behoorlijk opgeknapt. Ik heb gisteren voor en tijdens de busreis en boottocht nauwelijks iets gegeten en dat heeft gehpolpen. De boel lijkt tot rust gebracht, dus hopen maar dat het voorbij is, wel zo gemakkelijk.

Om 7.30 vertrokken we met de bus uit Allahabad, waar we eerst nog even bij de samenkomst van de 3 heilige rivieren zijn geweest. De plaats van geboorte en reincarnatie. Met een gemiddelde snelheid van nog geen 25 km per uur Bumpy Jumpy bij een fort aan gekomen in Chunar aan de Heilige Ganges. Vandaaruit zijn we met de boot naar Varanasi gevaren. Varanasi is de stad van het licht en gesticht door Shiva. Een boottocht van 2,5 uur. Ongelovelijk maar waar, hebben we in de Ganges zelfs dolfijnen waargenomen, terwijl die rivier enorm vervuild is.
Langs de rivier hebben we de eerste voorbereidingen gezien voor een lijkverbranding (lijk lag al op het hout gebaard en familie was aanwezig). Sommige Hindoes gaan na het overlijden naar Varanasi, anderen niet. Soms wordt iemand al binnen 3 uur gecremeerd, als de familie verder weg woont, kan dit veel langer duren.

Indrukwekkend als we aanvaren zijn de Ghats, the Badsteps, de trapjes naar het water en alle mensen die gebruik maken van de Ganges en de Ghats.
Met een fietsriksja worden we de enorme drukte doorgereden naar ons Hotel. Varanasi heeft 3 miljoen inwoners, enorm veel riksja rijders, stof, mensen etc.

Vanmorgen ging om 4.40 de wekker, ditmaal voor een boottocht bij zonsopkomst op de Ganges. Indrukwekkend om te zien dat de stad leeft (en aan de geluiden 's nachts te horen ook niet is gaan slapen). Bij de Ghats aangekomen, krijgen we met kleurstof een 'stip' op ons voorhoofd, en wordt er met een schaal met kaarsjes vlak voor ons per persoon een ritueel uitgevoerd. Daarna konden we de boot op en een van bananenblad gevouwen mandje met bloemen en een kaarsje kopen om deze op de Ganges te zetten en een wens te doen. Mooi gezicht die kaarsjes op het water bij een ontwakende nacht.
Er was een mooie wolkloze zonsopgang, wat afwachten is zo aan het einde van de Monsoon.

Varend langs de Ghats zie je Hindoes zich wassen, zwemmen, dompelen (ziel reinigen), bidden, de was doen, tandenpoetsen, spullen verkopen (zelfs in de bootjes) in de Ganges of op de trappetjes van de Ghats. In de Burningghats (er zijn er 2) worden mensen gecremeerd. Dit gaat 24 uur per dag door naar het schijnt. Zo'n crematie is alleen voor de rijkere mensen weggelegd, ivm de hoeveelheid hout, 300 kg, die aangeschaft moet worden. Voor de armere mensen staat er naast een Burning Ghat een electronisch crematorium.

Overledenen wordt op een baar door de straten van Varanasi gedragen, onder luid gezang, lopen de mensen naar de Ganges toe. Overledene wordt ingesmeerd en honing in de mond gedaan. Als er genoeg geld is voor hout, soms door bedelen verzameld, dan wordt de overledene, die in doeken is gewikkeld, er opgelegd en het vuur aangestoken. Na afloop worden de as en de overgebleven resten de Ganges ingeveegd of verzameld en later door de familie in de Ganges gedaan. (Dit is een korte versie van het ritueel).

Wat ik er tot nu toe van heb gezien, voelt niet (altijd) vreemd. Dat is het wel volgens het Westerse denken, maar vanuit het Hindoeisme, Birth en Rebirth, de heilige rivier is het toch een sereen ritueel, wat enorm indrukwekkend is. Ik vind het wel akelig om te zien hoe een jochie van een jaar of 4 de rand/oever van de Ganges tussen asresten zoekt naar restantjes bruikbaar hout en andere dingen die waardevol kunnen zijn. Maar het ziet er hier toch heel normaal uit, dat is denk ik het bijzondere van Varanasi. Leven en Dood zijn net zo normaal.
Toch zijn er een heleboel dingen die ik zacht gezegd wat minder 'normaal' vind. Als je Lepra hebt gekregen, tijdens de zwangerschap een kindje hebt verloren of zelf overleden bent, of bv dood bent gegaan door een slangenbeet of een klein kindje bent en bent overleden, dan mag je niet gecremeerd worden. Dan wordt je met stenen verzwaard en in de Ganges te water gelaten.

Er zijn hier ook Saddhu's. Dat zijn mensen die al het materiele hebben afgezworen en mediteren, uren, dagen, jaren. Ze smeren zich in met as van overlevenden en gaan dan weer mediteren.

Na de bootocht de omgeving van de Gouden temple bezocht, alwaar ik ineens iets tegen mijn been voel en een ruk gegeven werd aan mijn hand en de fles water. In een flits zag ik een aapje wegrennen die t niet was gelukt om mijn fles water te jatten. Supersnel die beesten!
De tempel zelf is niet toegankelijk voor toeristen en in het gebied eromheen staan waanzinnig veel politiemensen met mitrailleurs. Je mag in de omgeving ook niet je mobiele telefoon, pennen, zaklampen, cameras's etc meenemen. Dit schijnt niet zo te zijn sinds de terreuraanslagen in Varanasi, deze waren niet in dat gedeelte van de stad maar om en nabij het station.

Via een wirwar van straatjes en steegjes (die zijn echt smerig op je zo goed als nuchtere maag met alle uitwerpselen van dier en mens)terug gegaan naar het Hotel voor een ontbijt. Daarna in de stad rondgelopen om nog wat dingen te kopen (jaja wordt inderdaad een probleempje hoe t in de rugzak mee moet, moet namelijk ook nog een slaapzak kopen voor de Trektocht, maar lost zich wel op).

De mensen in Varanasi gebruiken hier een soort pruimtabak, met mint, (ze mixen het zelf) dat er voor zorgt dat ze afschuwelijke roodbruine lippen en tanden krijgen. Ze vinden het blijkbaar erg lekker, ze lijken het de hele dag door in de mond te hebben. Het resulteert in een vreemd soort onduidelijk praten--> hoofd iets achterover om te voorkomen dat het tabacco en speeksel er tijdens het praten uitloopt. Als ze uitgekauwd zijn, wordt het met water lekker op de straat getufd wat er erg ranzig rood uitziet.

De stad, vooral het verkeer is hier erg chaotisch. Gisteren met 1 riksjatochtje 5 aanrijdinkjes gehad. Er zijn ook veel koeien, die midden op rotondes en kruispunten gaan liggen. Ik moet zeggen; behoorlijk effectieve verkeersdrempels ;)
er zijn hier veel bedelende kinderen die geen negeren accepteren en ook boos worden helpt niet. Ze blijven je aanraken (brrr) en aanklampen. Methode die werkt is dicht bij de winkeltjes gaan lopen, daar worden ze weggejaagd door Indiers die bang zijn dat ze door de bedelende kinderen niets verkopen.
Het valt me op dat hier in de stad zijn ook meer mensen met ziektes lijken te zijn, zoals lepra en aan hun stompjes een mandje hebben hangen waar je geld in moet gooien.

Morgen wil ik wat meer gaan kijken bij de BurnGhats en de bijbehorende steegjes. Tevens gaan we een bezoek brengen aan het plaatsje nabij Varanasi waar het Boeddhisme 'geboren' is.

De dag erna zit India er alweer op, en reizen we in een lange busrit naar de grens van India en Nepal en dan door naar Chitwan. De busritten vind ik overigens niet onprettig. Er is veel te zien van het plattelandsleven, stadsleven, natuur. Ik verveel me geen seconde.

Na het internetten ga ik zo terug naar het hotel, douchen en dan bij zonsondergang naar het gebed kijken in de MainGhat.

Tot later!

Kus!
K@

Nu ik klaar ben met internetten zie ik dat de Indier 50 cm naast me Porno aan t bekijken is. Khajuraho verbleekt erbij:) Ik ga maar snel weg uit dit hokje, want zijn hand zit inmiddels ook onder het plankje van het toetsenbord alwaar het vorspelbare bewegingen maakt! :( Wegwezen dus!