FunRun

Op zaterdagochtend 14 april verlieten we het hotel in Iloilo, de hoofdstad van het eiland Panay. Op een steenworp afstand vertrok elk kwartier een bangka naar het op 20 minuten gelegen eiland Guimaras. Nog voor het aanmeren viel onze blik op een spandoek dat melding maakte van de eerste triathlon, tevens tweede funrun, en wel op 15 april, dus de volgende dag.
Het eiland dat zich wereldberoemd weet vanwege de zoete mango's, timmert aan de toeristische weg. Voor het eerst op de Filipijnen werden we als buitenlanders stilgehouden om een soort aanmeldingformulier in te vullen. Voor toeristische doeleinden, zei men, even later toegevoegd met "security-reason". Een beetje verbaasd hierover, ging het gesprek over op het festival dat tot en met 22 april zou duren. De start ervan was een triatlon en funrun, men vroeg ons of we daarvoor waren gekomen. Behalve een man met een schitterende racefiets die avond ervoor in Iloilo, die dit terloops vertelde waren wij van de details niet op de hoogte. 

Op zondag de 15e om 6 uur 's ochtends, gingen deze evenementen van start en we waren van harte welkom. 
Na wat omzwervingen kwamen we voor overnachting terecht in het Trappist Monestery op 3 km buiten het centraal gelegen dorp San Miguel. Daar was ook start en finish van de twee afstanden van de funrun. Of dat voldoende reden was om de kerkdienst aan ons voorbij te laten gaan waarvoor de nonnen ons uitnodigden?

Om kwart voor vijf uit bed, Gezien het hete klimaat de beste manier. Veel runnersclubs lopen op dat tijdstip hun dagelijkse rondjes, begrepen we later. Vanwege het feit dat de triatleten een deel van het eiland moesten benutten voor hun 40 km fietstocht, was de hoofdweg die ons naar de start leidde afgezet voor gemotoriseerd vervoer. 
Met andere woorden, wij verlieten om even na 5 uur lopend het kloosterterrein, zodat we er zeker van waren dat we tijdig aan de start zouden verschijnen. Uitgebreid konden we bekijken dat de honderden andere deelnemers echt uit de upperclass van de Filipijnen afkomstig waren. Iets wat we al rondreizend en wandelend in dorpen steden nog niet zo hadden gezien. 

Natuurlijk beseffen wij dat in arme landen sport beoefenen slechts is weggelegd voor mensen die zich geen of weinig zorgen hoeven te maken over hun dagelijkse levensbehoeften. Als je geen geld hebt voor voedsel, ga je immers niet meer energie vebruiken dan noodzakelijk.

Sommige Filipino's droegen de hotste items van de duurste merken, het was echt een wereldje van zien en gezien te worden.
Dit schouwspel duurde veel langer dan de bedoeling was, want de start werd met een half uur vertraagd. De reden was dat de gouverneur eerst in het zuidwesten van het eiland het startschot voor het zwemmen moest geven, waarna hij naar de startlocatie van de hardlopers kwam om ook die groepen weg te schieten. Verrassend is het dan hoe tolerant en geduldig de Filipino's zijn, ze lijken er zich niet druk over te maken. Dit was een minpuntje, maar voor het overige hebben wij ons verbaasd over de professionele en zeer betrokken wijze waarop met name de triathlon, voor de eerste keer, was georganiseerd.

O ja, Ben stond dus aan de start, die maar uitbleef, naast een Amerikaan, die ook aan het klooster was verbonden, "broeder Tom".
Vrijwel zijn eerste woorden waren, "I'm well prepared, cause I had no Rum last night". Daarna nog allerlei items die erop duidden dat hij een vriendin heeft (ze was zelfs aanwezig), dat hij dol was op het leven in de Belgische kloosters vanwege het trappistenbier en zo kunnen we nog even verder gaan. 
Daar stonden we dan, waren wij "well prepared"? Er was er in het Trappist Monastery (notabene in San Miguel) geen druppel drank te bekennen, maar we hadden er zin in ( in het lopen dus)!

Eindelijk het startschot, weg was eerst de 10K en enkele minuten later de 5 K. Bij de 10K schoten er zo'n 50 als duvels uit een doosje, op de lichtelijk dalende weg. Na een kilometer de eerste zone met vals plat en haalden we een aantal lopers in. Bij het beseffen dat het een buitenlander was die voorbij ging, gebeurde het meerdere keren dat men meteen een soort tussensprint maakte om weer bij te halen. Vooral in beklimmingen was dat best vermakelijk, vooral Ben zag dat lopers zich daarmee opbliezen.

Karin liep de 5K en bemerkte dat met name de loopsters in de prachtigste duurdere kleren voornamelijk op intervalbasis meededen. Stukje rennen, stoppen...natuurlijk prima, ieder z'n fun, maar in net begin ben je daar niet zo op berekend en struikel je er zowat over.

Op het keerount werd er een stukje plastic uitgedeeld dat je om de pols moest doen. Dat punt betekende voor de 10K meteen een steile klim, want er werd al 2km flink gedaald. 
Vanaf dat stuk waren de kaarten redelijk geschud en zat ieder op de positie die bij zijn of haar snelheid hoorde. Echter lastig werd het toen het parkoers weer samenkwam met dat van de 5k. Daar was het wandelen geblazen, drie naast elkaar als het kon, waardoor de hardlopers van de 10 zich tussen de auto's en motoren moest begeven om zich een weg te banen richting de finish. Die kwam in zicht met een tijd van 38.45. Geen idee wat dat zegt...., maar wel dat er 7 sneller waren.Wat een leuke ervaring, voor het eerst meegedaan aan een wedstrijdje in Azië, met recht fun.
Wij zullen dit vaker doen als dat toevallig opeens mogelijk is.

Het finishterrein liep vol, er was "free breakfast", stukje kip, braadworstje, instant-cappucino, water, limonade en ice-cream, echt atletenvoedsel dus. Ondertussen werden prijsuitreikingen gedaan, net als de rest van het evenement ook dit in het engels, (er deden 5 buitenlanders mee) en kwamen de triatleten per fiets binnen om de laatste 10 km te gaan lopen. Wij keken met waardering toe hoe goed dit voor een eerste keer was georganiseerd.

Hier wat pics van de sportieve happening! Bedenk er keiharde muziek bij en het plaatje is compleet.
https://picasaweb.google.com/107358251491203674111/MangoFunRun?authkey=Gv1sRgCMuRudXQo-u3ogE

We wensen de organisatie/vrijwilligers en lopers van de Weteringloop as zaterdag veel plezier toe!