Halo-Halo, Huwelijk & Hardlopen...

Hallo allemaal,

Hoe is het daar met jullie? 
We genieten erg van de vrijheid, omgeving, gewoontes en de contacten met andere mensen. Na het horen van een droef bericht uit Nederland, dwalen de gedachten regelmatig af en is het besef dat niet iedereen zoveel geluk heeft, weer stevig doorgedrongen.....


We hebben sinds het vorige verslag het nodige ondernomen en land- en zee-km's afgelegd. We zijn inmiddels op eiland nr 6! En wat zijn die eilanden tussen de dorpen wonderschoon en supergroen. Heuvels worden afgewisseld met palmen, bananenplanten, rijstvelden en ander groen. Af en toe met prachtige vergezichten over het land of heel dichtbij de blauwe oceaan. Nog niet eerder zagen we frisgroene rijstvelden aan zee.

We reizen met typisch Filipijnse transportmiddelen, zoals een Jeepney. Dat is een soort limosinejeep (zonder ramen met aan elke zijkant een lange bank). Vaak is er een jeepney-boy, maar soms ook niet. In dat geval heb je een handige chauffeur die tijdens het rijden ook kan afrekenen. Je geeft het geld aan degene die naast je zit, dat gaat zo de hele jeepney door, de chauffeur kijkt via de achteruitkijkspiegel van wie het afkomstig is, bestuurt ondertussen behendig de wagen en pakt het wisselgeld van het bloedhete dashbord en dat gaat zo retour. Liever dus gepast betalen ;)

Voor de verplaatsingen over zee hebben we al een aantal keer met een Bangka gevaren. Dat zijn veelal geen zeewaardige bootjes (meer een longtailboat), maar doordat er met lange bamboestokken parallel aan de boot een soort catamaranconstructie is gemaakt, zijn ze met rustig weer zeewaardig. 
De golven op zee zijn af en toe best pittig voor deze bootjes of voor de toestand van deze boten. Het piept en het kraakt, maar het maakt meestal (!?) geen water. 
Bij een Jeepney is het niet anders dan in de rest van Azie:  Wanneer je denkt dat het nu ècht vol is, word je weer verrast dat er altijd nog mensen en goederen bij passen. Bij de boten gaat dat trouwens heel anders. Daar gaat het per geregistreerde plek, je wordt ook geacht je naam, adres etc in te vullen op de passagierslijst. Hoe het gaat met de telling van duizenden kilo's zout, suiker en voedingswaar die ook in zakken aan boord gaat, weten we niet.

Gelukkig zijn transportmiddelen vaak behangen met geloofsuitingen of heilige namen, als dank dat men de kans heeft gekregen zo'n voertuig  aan te schaffen/te belenen en voor de veiligheid van de reizigers is de tekst: "God bless your trip" niet uitzonderlijk.

Om de corruptie tegen te gaan, worden de busboys van de busmaatschappij om de haverklap gecontroleerd. Waar in en uitstappen en afrekenen vaak een kwestie van handjecontantje is, krijg je hier keurig een bonnetje, deze worden vervolgens geteld evenals de inzittendenden. Als dat klusje gedaan is, dan stapt de controleur uit en springt in tegemoetkomende bus van dezelfde maatschappij. 7 controleurs op een ritje van 3 uur is geen uitzondering. De contoleur contoleert de controleur en zo levert de busmaatschappij een mooie bijdrage aan de werkgelegenheid.

Bij een verplaatsing hebben we langs de kust gevaren van Boracay, een soort Ibiza / Costa del Sol van de Filipijnen. We zagen een volgebouwde kuststrook, jetski's, snorkelaars, para-sailers, dure jachten etc. Een droomwens voor vele locals om daar eens een bezoekje te brengen, merken we. Iedereen vraagt of we er geweest zijn. Het antwoord is Nee.

We hebben gelukkig pas 's avonds iets gemerkt van de raketlancering van Noord Korea. Voor de Filipino's is dit echt hotnews. Vliegtuigen werden omgeleid, vluchten gecanceld en zeevissers mochten niet uitvaren of werden door de kustwacht teruggehaald. De locals klagen over de economische schade die dit gedoe hen opleverde. Ze volgen het gebeuren dan ook nauwlettend. 
 
Ze zijn hier trouwens dol op hanengevechten. We hebben deze alleen nog maar op tv gezien en dat was wat ons betreft genoeg. Door het hele land houden mensen zelf prachtige hanen, aan de rand van dorpjes zien we dikwijls een soort hanencrèche. Een tuin met 40-50 puntdakjes en onder elk dakje woont een haan. Gelukkig zijn deze opvangplaatsen nog niet in de buurt van onze slaapplekken geweest, je kunt je voorstellen hoe de nieuwe dag daar wordt aangekondigd.

Ook hebben we het genot gehad nog niet onder/boven of naast een Karaokebar te slapen. Deze opmerking spreekt, denken we, ook voor zich.  Als je trouwens zelf geen zin hebt om te zingen, kun je dit laten doen. Voor 10 pesos (0.20 cent) wordt een liedje naar keuze uit de enorme verzamelmap voor je gezongen....de term: niet goed, geld terug gaat niet op.

In San José Buenavista ontmoetten we na een babbeltje met locals een Nederlandse vrouw, die een Home for Girls is gestart. We waren erg verrast toen we haar ook tegen het lijf liepen en zij ons persoonlijk een rondleiding gaf. Een mooi en vooral erg zinvol initiatief, want we zien regelmatig straatkinderen, met name in de steden. Die kinderen komen dan bij gebrek aan geld voor eten/ drinken in aanraking met verkeerde personen... de rest kun je invullen. Momenteel wonen er 15 meisjes die weer naar school gaan, therapie krijgen, weer kind mogen zijn en voorbereid worden op eenzelfstandig leven in de maatshappij. Hier vind je meer info over deze stichting http://www.letscare.net/

Alle kinderen en volwassenen zijn hier trouwens compleet in de ban van The Angry Birds, t-shirts, korte broeken, slippers, tassen...je kan het zo gek niet bedenken....of je ziet het weer opduiken. Grappig....zo sneu zijn we dan ook, is het behalve een spelletje op je telefoon ook iets bv op tv?

We hebben inmiddels ook Halo-Halo gegeten (klinkt lekkerder dan het is), geschaafd ijs met suiker, room en nepvruchtjes. Te koop voor eenpaar peso's en een erg geliefde lekkernij bij kids!

We hebben trouwens ontzettend genoten van een onverwachte uitnodiging op een tradiotionele filipijnse/ amerikaanse bruiloft! Bizar was wel om te vernemen dat alle rituelen die wij en zij kennen in 2,5 uur werden afgedraaid. 
Stel je dus voor, altaar, plechtigheid, 150 mensen in een dikke rij voor eten, sponsoren bedanken, duiven loslaten, champagne knallen, taart aansnijden (en dit onhandig eten), bloemstuk gooien, bedankje in je handen gedrukt krijgen en geen moment van contact tussen bruidspaar en gasten...dit allemaal op een Top locatie aan het strand, ondergaande zon....goodbye dream....

De laatste 2 dagen hebben we geslapen op een eiland waar de beste Mango's ter wereld vandaan komen! En het is echt zo! Wat lekker zeg om dan verse mango te eten! 
Op het Mango-eiland sliepen we in een klooster waar we constateerden dat ze wel erg ver van de maatschappelijke beleving afstaan in dit land. Bovendien waren ze (zonder verdere info over ons) best belerend. Het voelde als een stel docenten die met een gezamelijke aanpak ons wel even op de vingers zou tikken. 
Het begon al met het feit dat we geen kinderen hebben (zij ook niet btw), maar als het niet lukt om kinderen te krijgen is dat een niet zo leuk gesprek kunnen wij ons voorstellen. Pffff....
Het was een trappistenklooster ook nog eens zonder bier en dat in San Miguel. 2 nachten waren meer dan zat! ;)

We hebben trouwens deelgenomen aan een hardloopwedstrijd! Superleuk! Ben heeft de 10K gedaan en K@ de 5K. Mocht je het leuk vinden: hier een linkje naar het hardloopverslagje van Ben +  foto's http://karinenben.waarbenjij.nu/Reisverslag/?Filipijnen/FunRun/&subdomain=karinenben&module=site&page=message&id=4232734

Als je geen zin hebt in hardloopverhalen dan hier een beeld van onze afgelopen week. https://picasaweb.google.com/107358251491203674111/Selectie2Phillipines?authkey=Gv1sRgCJ-3p9_q2rrW2wE


Voor mensen die weten dat dit voor hen van toepassing is: we denken veel aan jullie en wensen jullie erg veel sterkte!

Liefs, B& + K@