Zon(dag), zee & rijst

Hallo,
We zitten nu op eiland nummer 9 en het is super leuk en interessant om de verschillen waar te nemen die je als je voet aan land zet al kunt opmerken. Verschillen in landschap, taal, omgang met elkaar etc. Maar vooral de natuur is heel bepalend. We hebben bergachtige eilanden aangedaan, maar ook vrij vlakke zoals bv een deel van Negros ook wel het suikereiland genoemd, door de grote productie van suikerindustrie. De firma Lopez boert er goed bij zagen we en na wat verdieping blijkt dit één van de machtigste families van het land te zijn. Dat is kenmerkend voor dit land, er zijn een aantal hele, maar dan ook hele machtige en dus stinkendrijke families die hier de economie in handen hebbem. Daarmee is er dus een groot verschil tussen rijk, middenklasse en de armen. 
Die verschillen zijn ongeveer net zo groot als het verschil tussen de steden en plattelanddorpjes. De westers ogende steden staan vol hoogbouw, shoppingmalls en fastfoodketens, zoals Mc, Burger King en de Filipijnse variant daarop: Jollibee. Vergeet daarbij Pizzahut en Donutshops etc etc niet. Als de Filipijnen fastfood hadden kunnen uitvinden, hadden ze het vast gedaan! Voor de rest is het leven in de steden qua luchtvervuiling van alle rokende en stinkende jeepneys en motoren die op rode diesel of kerosine rijden niet echt goed voor je gezondheid te noemen. De files en drukte die al die verplaatsingen veroorzaken staat haaks op de wat idyllische dorpjes, met bamboehuisjes en relatieve rust. Wat wel hetzelfde is in steden en dorpen is dat Filipino's als het niet hoeft, het liefst geen stap lopen! Dat kan dus inhouden dat een jeepney of een streekbus om de 10 meter moet stoppen, omdat iedereen voor zijn deur wil instappen of uitstappen. Er wordt in sommige gemeentes wel getracht dit aan te passen, haltes te creeeren en met een dienstregeling te rijden, maar de praktijk verloopt vaak anders... 

De eerste reisbewegingen in dit land verliepen soepel, maar inmiddels hebben we ook ondervonden dat 7000 eilanden niet bijdragen aan een snelle infrastructuur en dat reizen daardoor veel tijd kost. Behalve regelmatig in een havenplaats wachten is het wel heel erg afwisselend. Op een reisdag maak je al snel gebruik van al deze transportmiddelen: boot, bus, jeepney, put-put (soort crossfietsriksja) of een habal-habal (motortaxi met zijspan) om op de gewenste plek aan te komen.
We waren na al ons gehop wel toe aan wat rust. Bij rust denk je op de Filipijnen aan de bergen of aan strand en wij voelden wel wat voor het laatste. Dat moet met 36.000 km kustlijn niet zo'n probleem opleveren en de locals picknicken en zwemmen zelf ook graag aan het strand, dus er zijn beachresorts all over the place. Inmiddels weten we dat er geen keurmerk is voor een beachresort en hebben we ondanks positieve beschrijvingen een aantal teleurstellende ervaringen achter de rug, waarbij de boel compleet in verval was en er vrijwel niemand te bekennen was, behalve heel veel dieren. We hebben een familie reuze gecko's in de slaapkamer gehad. Behalve dat we steeds van elkaar schrokken (ze bewegen als kleine krokodilletjes) gingen ze wel achter de kakkerlakken aan met hun stevige kaken. 
Dus dan vertrokken we maar weer en zo kom je wel aan 9 eilanden in 3 weken. Eilanden zijn er overigens in alle soorten en maten hoor, je hebt ze ook formaat Nederland. Nu zitten we heerlijk op een eiland van nog geen 5 km2 omringd door witte stranden en helder zeewater op de veranda van een nipahutje nix te doen.
 
Het klinkt als de place to be, zeker als je weet dat het strand ook echt de naam: 'Bountystrand' draagt. Ondanks al het mooie is het ook een vreemd eiland met een groot "net-niet-gehalte'. Denk aan de rotzooi op de stranden en slingerend afval. Iets dat we in de rest van het land allemaal behoorlijk opgeruimd en gestructureerd vonden overkomen. Dat blijkt dus maar flink afhankelijk te zijn wie de Barangay (wijkbureau) aanstuurt. Het hele land en elke stad zijn nl opgedeeld in een soort wijkbureaus, van oudsher opgericht in de tijd van de Spanjaarden (een constructie toen niet vrij van slavernij). Hier lijkt vooral het credo bij een deel van de mensen die verdienen aan het toerisme: zo min mogelijk doen met zo min mogelijk inspanning. De verveling die er is bij de eilandbewoners, is voor ons wel wat vergelijkbaar met wat Cambodjaanse of Laotiaanse luiheid. 

Stel je ook maar van deze dingetjes voor bij het ontbijt dat we voor het eerst nu incl. hebben. Je kunt uit zo'n 5 dingen kiezen. 
Serveerster: "morning ma'am, morning sir, what do you want for breakfast"? 
Wij: "We like to have bananapancake"
Serveerster: "ow, sorry sir, we ran out of the banana's (het eiland staat vol met bananenbomen! Net zoals ik van een ande gast begreep dat ze geen kokosnoot hebben ;)).
Of deze is ons ook al 3 ochtenden op rij overkomen:
Serveerster:" would you like coffee or tea?". 
Wij: "We like one tea  and one coffee". "
Serveerster: "Ow sorry, we don't have tea!" 
We vinden het allemaal erg vermakelijk en ook niet nodig ...want nergens in Azie hebben we ooit zoveel 'sari-sari' shopjes aan huis gezien bij mensen, met juist zulk soort benodigdheden. Als je een raam over hebt, hang je er wat zakjes shampoo aan, chips, koekjes en zo proberen veel locals een klein centje bij te verdienen. Als je een koelkast hebt, ga je frisdrank, bier en ijs verkopen.

Het koelen van producten gebeurt hier meer dan elders in Azie wel met ijs (verpakt in zakjes) en met koelkasten (twee keer zagen we dat de deur eruit viel, dat dan weer wel). Even afkloppen, maar we zijn dus mede hierdoor denken we ook nog niet ziek geweest. Er is een groot aanbod van purified water en de hygiene qua eten is best goed te noemen. Bestek wordt na de afwas in bakje met gekookt water gezet etc. Filipijnen zijn dol op vlees en vis van de BBQ. Groente en fruit is er wel, maar vooral naar groente moeten we soms echt zoeken. Er zijn overal wel mensen die vanuit huis koken en dit in keurig afgedekte schalen aan de straat weer verkopen. 
Je kunt hier best goed eten, en we leren heel wat vissoorten kennen. Laatst hebben we verse inktvis gegeten van de BBQ, kostte nog geen euro. Voor onze begrippen is eten niet duur. De prijzen voor accomodaties liggen wel iets hoger dan in de rest van ZO-Azie.

We blijven hier nog lekker een aantal dagen genieten van de rust alvorens we ons weer richting het vaste land begeven onderweg naar grote steden.
Hierbij nog wat fotos van de afgelooen week https://picasaweb.google.com/107358251491203674111/Selectie3Philippines?authkey=Gv1sRgCI7Z99GQy_6grQE

Fijne zondag!
Groeten,
B&K