Sri Lanka, schitterend eiland

Dat Sri Lanka, wat schitterend eiland betekent, haar naam eer aandoet, daar zijn we het zeker over eens, na een kennismaking van bijna een week.

Vanaf Amsterdam (daar troffen we behoorlijk wat buitenlandse vierdaagselopers) vertrokken we via Rome naar Colombo, alwaar we werden opgehaald door neef Olof, die hier al 23 jaar woont en ons op zijn vrije dag om 5 uur 's ochtends op het vliegveld stond op te wachten. Hulde en respect! Met zijn comfortabele auto flitste Colombo in het prille daglicht langs ons heen. Onze eerste indruk was dat het land zelfs in en om de hoofdstad erg groen is. We maakten kennis met Dana, de vrouw van Olof, die Karin nog niet eerder had ontmoet als zij Nederland bezochten en waren aangenaam verrast door hun luxe huis en riante tuin en terras.
Na een paar uur slaap zijn we door Olof en Dana met de auto door de stad rondgeleid, genoten we van het stadsbeeld en alle informatie. Zo zagen we soms prachtige gebouwen, die eerder aldus Olof, achter hoge muren schuilgingen. Het is nu beleid van de overheid om, waar het kan, deze muren af te breken en dit levert prachtig zicht op mooie koloniale gebouwen en een mooiere en open stad op.
's Avonds zijn we getrakteerd op een super de luxe diner in het Hilton Hotel. Wat een verwennerij en ook zó anders dan wij "gewoonlijk" een land instappen (gelukkig hadden we "iets" beter over onze kleding nagedacht dan normaal als we gaan backpacken ;-) ).
De dag erna zijn we door de chauffeur van Dana afgezet in de wijk Pettah en hebben we genoten van de drukte in de straatjes van deze handelswijk. Een soort Little India, maar dan schoner en toch ook rustiger. Heerlijk om door de straatjes te scharrelen, met mensen contact te hebben en te maken en te genieten van de heerlijke geur van wierook en kruiden die ineens je neus prikkelen. We bezochten keurige markten, troffen we gebouwen in oud Nederlandse stijl, Nederlandse namen, een Dutch church en ook genoten we van een wandeling langs de zee.

De laatste nacht in Colombo klopte de bewaker al om 4.20 uur op ons raam voor een taxi die om 4.45 uur zou komen, die was er dus al om 4.15 uur. Onze tas was al gepakt en wij hadden aan 15 minuutjes voldoende :-).
Zo zaten wij om 5 uur naast het treinstation van Colombo aan een halfje wit brood en een bordje curry linzen onder toeziend oog van een trotse Sri Lankaanse ober, die ons daarna een heerlijk kopje Sri Lankaanse thee schonk (veel melk, veel suiker).
Om 5.45 uur zou de trein naar Anuradhapura (200 km noordelijk) vertrekken.
Dana had voor ons 1e klas tickets geregeld, geen overbodige luxe gezien de stampvolle treinen die we zagen in coupé's waar je dus geen plaats kan reserveren. We hebben al heel wat buitenlandse treinritjes gemaakt, maar deze 4,5 uur was een mooie ervaring over het ietwat belabberde spoor, waar sinds het vertrek van de Engelsen (1948) vrij weinig aan verbeterd is. Onze zintuigen kregen heel wat te verwerken. Ogen werden getrakteerd op prachtige landschappen, neus op diesel van de locomotief, oren op een onophoudelijk hels kabaal van een trein die met te hoge snelheid over een te slechte rails dendert, waardoor je lijf ook nog de nodige shakes te verwerken krijgt. Als de NS zo zou optrekken in Nederland leidt dit tot fikse klachten, maar in Sri Lanka leidt dit tot een lach.

Na een heerlijke luie dag hebben we de fietsen gepakt naar Mihintale, 13 km buiten Anuradhapura dat 14 eeuwen de residentie is geweest van het koninkrijk van Sri Lanka. Circa 247 BC heeft een koning een prachtig witte Dagoba (stoepa/pagode etc) op een berg in Mihintale gebouwd. Die dagoba, die net buiten het stadje ligt, is één van de eerste tekenen van het Buddhisme in Sri Lanka en er gelden daarom strikte regels als je een bezoek brengt. Je lichaam moet zoveel mogelijk bedekt zijn, in ons geval betekent dat sari's en shawl omknopen en je dient je schoenen in te leveren, op 1/3 e van de 1840 treden. Fijn, als je om 12 uur in de middag aan deze klim start, zelfs voor Ben, die na de Nijmeegse vierdaagse al wat eelt had gekweekt, leidde dit tot gloeiende gloeiende voetzolen (en af en toe een vloek).
Halverwege de klim, waar er een paar treden in de schaduw waren, werd Karin aan haar enkel gegrepen door een aap, gelukkig reageerde ze hier erg ontspannen op (en het gaat overigens goed met de aap). Apen zien we hier overal in grote getale in bomen (en 's morgens een enkeling in de spiegel bij het scheren) maar zijn bij zo'n toeristische attractie toch net even wat nieuwsgieriger, aangezien ze later een tasje dat Ben in zijn handen had, probeerden te jatten. Ondanks dat we bijkans blaren onder onze blote voeten hadden, was het uitzicht en een ronde lopen om de dagoba meer dan prachtig. Zo groen, zoveel meren, en al uitzicht op sommige gebouwen van de Ancient City, van Anuradhapura, die op de wereld Erfgoedlijst van UNESCO staat.

Terug bij de fiets, moesten we helaas afscheid nemen van het idee om een mooie afdaling per fiets te maken naar het dorp en werden we ondanks de verbrande voetjes geconfronteerd met een wandeltochtje naar het Mihintale. Uit alle fietswielen waren de de ventielen gejat! Vreemde gewaarwording. Wat opviel is dat de fietsenmaker in Mihintale niet beschikt over een behoorlijke fietspomp en met hulp van een buurman zijn service moet verlenen. De pomp waar hij gebruik van maakte was een met tape aan elkaar geplakt stukje slang, dat na elke drie slagen pompen uit elkaar knalde.

Na de mankementen te hebben laten verhelpen door zeer behulpzame mensen, vervolgden wij onze tocht terug over een bloedhete, maar prachtige asfaltweg. Helaas waren we nog niet van het gedoe af, want iemand met "bad karma" had ook gaatjes in de banden geprikt dus moesten we nog een aantal keer op zoek naar assistentie om ons opnieuw op weg te helpen. Laten we het er op houden dat het goed voor de economie was, want we hebben diverse gezinnen meer dan gesponsord met de voor ons broodnodige reparaties. De hulpvaardige en vriendelijke mensen deden hun best ons te helpen, accepteerden aanvankelijk meestal geen geld voor hun verleende diensten, maar dat voelde voor ons uiterst onredelijk, dus met enige aanhoudendheid hebben we hen gelukkig toch passend beloond.

Zaterdag hadden we meer geluk met de fietsen en hebben we genoten van een fietstocht door the Ancient City, Anuradhapura. Een uitgestrekt gebied met ruïnes, tempels en restanten van een koninkrijk dat 14 eeuwen heeft standgehouden. Daarna is het koninkrijk verplaatst naar Polonnaruwa, een plaats die we eigenlijk ook wilden bezoeken, maar i.v.m. met wat extra rustdagen hebben geskipt. Toen het koninkrijk is verplaatst, zijn de gebouwen behorend bij het koninkrijk gelegen in Anuradhapura overwoekerd geraakt door jungle. Niet zo gek in een land waar ècht alles (als een speer) lijkt te groeien.
We fietsten door droge vlakten met meestal veel grote bomen (apen), keurig onderhouden archeologisch gebied, dat de toegangsprijs meer dan waard was en veel werkgelegenheid biedt.
We hebben met name genoten van deze dag omdat de Sri Lankanen dit gebied en de meest heilige tempel (indrukwekkend torenhoge witte dagobe) zelf massaal bezoeken, met alle bijkomende rituelen, eer, trots en devotie en dat op een doordeweekse dag. Zo waren er ook veel schoolklassen en reisjes van oude mensen of families of dorpelingen die een hele bus hadden afgehuurd voor een bezoek aan deze voor hun zeer bijzondere plaats, waarbij ze vrijwel allen gehuld waren in witte bovenkledij. Tijdens het betreden van de diverse heiligdommen, moesten ook de schoenen weer uit een de sari's omgeknoopt, maar ditmaal hadden we gelukkig ook sokken bij ons. Karin, de koudevoetenexpert bleek maar liefst 4 paar dikke sokken te hebben meegenomen naar de tropen. Deze volstonden prima op de kokend hete tegeltjes en marmeren platen.

We hebben naast prachtig gerenoveerde dagobes, ook een "hoop oude stenen" en ander restanten van gebouwen gezien. Dit klinkt wellicht niet zo respectvol, maar stel dat je hobby archeologie of geschiedenis is, kan je hier je hart vast en zeker ophalen.

In ons guesthouse verbleef ene Arnold Vosloo aldus de eigenaar, een Indiër die dol is op Bollywood- en Hollywoodfilms. Arnold Vosloo http://www.tribute.ca/people/arnold-vosloo/5302/1642/) is een filmacteur van the Mummy en the Mummy returns. Wij kenden hem niet, maar de eigenaar heeft zijn vrouw en dochter wijs gemaakt dat hij toch echt in het guesthouse verbleef. Foto-sessies volgden met dochter, moeder, het signeren van het guestbook, het maken van stiekeme foto's en arme Arnold Vosloo, alias Ben, heeft dit allemaal moeten doorstaan. :-)

Tot het volgende verslag!
Karin en Arnold!

Ps de "Ipad returns", hij (de iPad) leek er vandaag de brui aan te geven, beleeft een wederopstanding, maar mede vanwege een belabberde wifi-verbinding nog even geen foto's... Coming later! Wees gerust, ze zijn echt meer dan prachtig, het wachten waard!