Met ups en downs in Sri Lanka

Vanuit een prima en fijn verblijf in Anuradhapura zijn we na wat "standaard gedoe" op het busstation (onderhandelen, weglopen naar bus die eerder vertrekt) met een prachtige rit over het centrale eiland naar Dambulla gereden. De chauffeur had naast zijn rijbewijs, 3 type rijstijlen, zoals we wel vaker hebben ervaren in Azië. Op de smalste en slechtste delen van de weg ging de bus op z'n hardst en testte hij de banden en remmen op een steeds
kortere remweg. Daar waar de weg in uitstekende vorm was, was hij niet vooruit te branden.

Aangekomen in Dambulla, liepen we naar het guesthouse en een file van alles dat kon rijden, vrachtwagens, houten handkarren etc. volgeladen met groenten trok onze aandacht. In drie grote veilinghallen werd alles afgeladen, verkocht, weer aangekocht en ook weer opgeladen. Alles wat hier wordt aangevoerd kan een dag later in Colombo liggen. Prachtig vers en het maakte ons meer dan duidelijk hoe vruchtbaar Sri Lanka door de diverse klimaten is. Voor ons stak een dikke varaan tergend langzaam tussen alle bedrijvigheid en de tuctucs over. Die varaan houdt er een een soort van Centre Parcs leven op na, hij jaagt niet meer op voedsel en is zo kalm en (s)loom als een huiskat.

Dambulla is bekend om de grotten, die we te voet hebben bezocht. Je start bij een indrukwekkende gouden dagobe en de grootste (?) zittende gouden buddha (30 meter hoog, gesponsord door Japan). Het is een klim naar de top van de kale berg, maar geen Mont Ventoux. Waar wij naief dachten dat grotten meestal diep en laag gesitueerd waren, moesten we toch aan de bak en werden we o.a. getrakteerd op een uitzicht op de toeristische attractie Sigiriya (Leeuwenrots) >20km verderop (niet bezocht).

Bovenop de berg bleek de gevel van een koepel ingang te vormen voor vijf prachtige grotten waarin zo'n 150 boeddhabeelden staan, een stijlvol geheel op hoogte. Deze beelden zijn een erfenis vanuit diverse koningsschappen en de grotwanden en plafonds van deze toonzalen zijn met prachtige fresco's beschilderd
Veel gelovige Singhalese families gingen net als wij in de hitte de berg op, echter is zo'n bezoek voor hen een plechtige aangelegenheid met diverse rituelen. De apen aten al hun prachtige bloemenoffers vrijwel direct na het verlaten van de offerplaatsen op, maar dit terzijde.

Na dit culturele uitstapje was het tijd voor een biertje. Zittend in een tuin valt er plots 2 meter naast ons een kokosnoot uit een palmboom (!). Daar zou je een behoorlijke bult (of erger) van op je kop kunnen krijgen. Maar 'ieder nadeel hep ook voordelen', dus Karin lekker aan het smijten met die kokosnoot, omdat ze de inhoud wel kan waarderen. Daarvoor moest toch eerst de schil eraf. Die kokosnoot gaf natuurlijk geen krimp, maar een ober kon dat wel oplossen. Jammer, ook hij kreeg het niet voor elkaar. Dat leidde tot een beetje gezichtsverlies en hij zocht naar verlichting. De kok van het restaurant werd uit de keuken geroepen, hij kon dat ding met z'n tanden pellen, maar dan moest er wel een camera aan te pas komen. Laten we die toen nog gehad hebben...en zo ontstond dit filmpje: https://www.facebook.com/Benaben
(hopelijk is dit voor mensen zonder facebook ook te zien?)

Na een nacht in Dambulla wilden we met de bus naar Kandy. Eerst bij een alleraardigste ober van een jaar of 70 een ontbijt gescoord, brood met dal, vanaf een bord, zoals je hier veel ziet, met een stukje plasticzak over het bord, zodat je het niet hoeft af te wassen (!).
We verblijven in Kandy drie dagen in een homestay, een groot huis 10 kamers (5 in verhuur) van een echtpaar dat 45 jr getrouwd is, net buiten het centrum tegen een heuvel aan, met prachtig uitzicht op de bergen.

Kandy is de heilige plaats voor Buddhisten, omdat er de heilige tempel van de tand staat. In de tempel wordt een tand van Buddha bewaard en daar is veel om gevochten in het verleden. Nu is die tand elk jaar reden tot een groot 10daags spectaculair festival in de stad. Toen wij er waren was men druk bezig met de voorbereidingen, met name het bouwen van tribunes, waar de parade met veel dans en muziek en van prachtig versierde olifanten met lichtjes langs gaat trekken. Het slot van het festival valt samen met volle maan.

We hebben de tempel bezocht en genoten van de serene rust en de devote mensen en de wijze waarop zij hun geloof belijden. Het is een groot complex met (koninklijke) gebouwen.

Reizen is Sri Lanka bevalt ons erg goed. Echter maakt het redelijk comfortabel reizen ons kennelijk iets (te) relaxt en soms te goed van vertrouwen en niet alert genoeg. Hierdoor gebeuren er wat kleine dingetjes: onredelijke prijs voor het eten, omdat we vergeten vooraf te vragen wat het kost en minder leuk is dat we de camera zijn 'verloren' (waarschijnlijk achtergebleven in een tuktuk toen we de driver de weg naar onze homestay aan het uitleggen waren en uitkwamen in een aardedonker gebied ivm stroomstoring en wij het laatste stuk zijn gaan lopen). Waanzinnig balen; alle foto's weg van treinreis Colombo Anuradhapura- Mihintale- Dambulla). :-( :-(

We hebben een nieuwe, helaas minder goede, camera op de kop weten te tikken en zijn bezig met een foto-inhaalslag en proberen er maar niet teveel meer aan te denken, ff OMdenken.


Vanuit Kandy reizen we met de trein, een spectaculaire rit. Fantastische landschappen trekken drie uur lang aan ons voorbij. De deur van de trein mag en kan open en je kunt dus heerlijk uit de trein hangen of in de deuropening staan tijdens het rijden, de trein rijdt namelijk niet hard. Het is een heuvelachtig gebied overvol met theeplantages, rivieren, meertjes en dorpjes. De theestruikjes staan op steile, rotsachtige heuvels en berghellingen die enige gelijkenis hebben met de terrassenbouw die veel wordt gebruikt om bergachtig gebied toch geschikt te maken voor rijstteelt. In de buurt van Hatton kwam de trein op grotere hoogte en het werd nog mooier, maar ook frisser.
Om vanuit Hatton naar ons doel te komen (Dalhouse) was er een tweetal busritten nodig die ook in het teken stonden van de blik op talloze theeplantages. De overstap in het bergdorpje Maskelya duurde een uur, want de driver had het busschema veranderd, volgens de busboy. Hij beloofde dat we na 20 minuten zouden vertrekken en ging zo de discussie uit de weg waarom het zoveel later werd (deze kennen ze bij Connexxion en NS nog niet).

Dalhouse ligt aan de voet van de Adam's Peak. Dit is een heilige plek voor zowel de buddhisten, hindoeisten, moslims en christenen, die allen geloven dat Adam zijn eerste stap hier op aarde heeft gezet. Daarnaast is er om 6 uur kans op een magische zonsopkomst waarbij de schaduw van de berg tegen de horizon zichtbaar wordt. Als je die wilt zien, moet je dus wel 's nachts gaan lopen! In het seizoen (december-mei) komen dagelijks duizenden gelovigen hier naar toe en dan is de route 's nachts verlicht. Eind juli is het uitgestorven en zijn kraampjes dichtgetimmerd.

Er staat zo'n 2,5 tot 4 uur voor de klim. 's Avonds kleding en eten klaargelegd en vroeg naar bed. Om 2 uur de wekker en een verplicht ontbijt erin gepropt zodat we net na half drie de duisternis inliepen met twee hoofdlampjes. Wat waren we daar blij mee. Het leek zo goed als droog, dat viel mee, net als de kou.

Het eerste deel ging langs het dorpje en een paar tempels. Een paar keer was het zoeken naar het juiste pad. Stikdonker, soms een bordje met alleen Singhalese woordjes erop.
We passeerden veel shopjes die tijdens het seizoen geopend zijn. Vrijwel altijd het geluid van flink stromend water, kikkers, watervallen. De ruim 6400 traptreden kwamen in vele variaties, soms erg hoog, zeker als je weet hoe klein de mensen hier zijn, Glibberig, hobbelig, of modderig. De laatste 2400 treden, waren erg steil. Af en toe flinke wind met dikke druppels water die uit bomen en struiken waaiden. We bevonden ons al lang in de wolken, je kon niet meer zien dan de eerste drie treden die voor je lagen (voordeel dat je daardoor ook niet wist waar je naar onderweg was?). We haalden onderweg een aantal anderen met een onregelmatig tempo in. Dat inhalen was niet altijd makkelijk kwa ruimte. Dus ín het seizoen met vele pelgrims en gelovigen zal het helemaal filelopen zijn.
Plotseling kwam er een gebouw in het zicht, klonk er veel gepraat, een aantal hoofdlampjes, dit was de top van Adams Peak, op 2243 meter. Maar het was pas 5 uur, aardedonker, vochtig, het waaide hard en de tempel bleek en bleef gesloten. We hebben onszelf genesteld op een plekje met wat minder wind en vrijwel geen (regen)druppels, onder een plastic poncho om verdere afkoeling tegen te gaan. Het daglicht kwam, de schitterende zonsopkomst vond plaats achter de wolken, maar gezien het weer had niemand erop gerekend.
Enige tijd later besloten we terug te keren, warmer werd het namelijk beslist niet.

Die 6400 treden afdalen was geen sinecure voor de kuiten, die af en toe flink trilden.
Toen we beneden de wolkengrens waren zagen we waar we eigenlijk hadden gelopen en hoe mooi het er was, watervallen, bossen, theeplantages, schitterend.
Een bijzondere ervaring, die we niet hadden willen missen. De spierpijn en de stramme kuiten die nu al 2 dagen duurt hadden we wel willen missen ;-). Maar een goede pelgrim, alias vakantieganger, klaagt niet.

We zijn inmiddels in Ella, maar daarover later meer.