Van zon, zee, strand naar rotsen, rijst en tempels

Na Jaipur, in Rajasthan zijn we naar Goa, in het westen van India gevlogen. Goa is de kleinste deelstaat van India, met een prachtige kustlijn van meer dan 100 km. Van oudsher is het bekend als hippie-oord, maar dat is in het noorden van Goa. We kozen voor Palolem, een dorp met strand in het zuidelijke deel. Daar genoten we van strandwandelingetjes, zonsondergangen, lezen, zee en rust. Toen we daar op 26 januari waren, was het Replubic Day. Daarmee wordt de onafhankelijkheid sinds 1947 van de Engelsen en in 1950 de nieuwe staat van India gevierd. Het is een vrije dag voor veel Indiërs en wordt door een deel aangegrepen voor een korte vakantie. Het rustige strand werd druk met families. Af en toe bleek in gesprekken dat zij tot wel 700 km hadden gereden. Dat het met een flink deel van de bevolking beter gaat dan bv 11 of 9 jaar geleden toen we in ook in India waren valt echt op. Veel meer mensen hebben een auto en zijn in staat om meer in het eigen land te verkennen. Dat wordt vooral in familiekring gedaan en die kring kan soms vrij groot zijn. In een standtentje waar we verbleven werd om ons heen met eten en drinken flink uitgepakt, een familie uit Hyderabad had met 44 personen een bus gehuurd en genoten van eten, drinken, elkaar en het strand en de zee. Leuk om te zien als kinderen staan te stuiteren bij hun eerste kennismaking met de zee. 's Avonds werden met wisselend succes wensbalonnen opgelaten, waarbij er soms behoorlijk brandgevaar was met die palmbladeren daken van de strandhutjes.

Voor ons als toerist in Goa hebben zulke topdagen ook effect, kamers worden overboekt, eerdere prijsafspraken gelden niet meer etc. Hierdoor moesten wij een paar keer van accomodatie verplaatsen. Niet erg, want alles kwam goed, maar bijzonder om mee te maken dat rijke Indiërs het 3-4 dubbele betalen dan de reguliere prijs voor een kamer, waardoor je kunt vertrekken.

Vanuit Goa wilden we naar Hampi in de deelstaat Karnataka. Nederlands als we zijn hadden wij er absoluut geen rekening meegehouden, dat de trein die 4 x per week rijdt vol zou kunnen zijn en dat je pas 3 dagen later een keer zou kunnen vertrekken. De NS is zo gek nog niet. We zijn er achter dat je in de avond en via boekingsbureautjes meer kans maakt en jezelf wat gemak koopt i.p.v. urenlang (voor niets?) in een stationshal in de rij te staan.

In Margao (Goa), waar we de trein wilden hebben, ook even een bezoekje gebracht aan een (heel mooi) ziekenhuis. Karin had toen al bijna 14 dagen darmproblemen en de meeste van die dagen heel weinig energie. Via de 1e hulp (niet nodig), wat onderzoeken, gecommandeer, getrek aan kleding, nog meer gecommandeer, schoenen uit, lakentje over Karin heen (die dat absoluut niet op prijs stelde en zeker niet van plan was te blijven) eindigden we met wat kuurtjes. Eén medicijn had de ziekenhuisapotheek niet, we kregen het advies dat dan maar op de markt te kopen (...), wat overigens prima gelukt is.

Met een hele lange trein vertrokken we in oostelijke richting van Margao naar Hospet. Fascinerend om Indiërs te spreken die er met dit treinsysteem soms dagen over doen om van A naar B te komen. De gemiddelde snelheid ligt op ca 50 km per uur als je gelukt hebt. Na bergen en jungle rijden we vrijwel alleen door vlakke onbewoonde landschappen. Groot contrast met het dichtbevolkte noorden van India.

Van Hospet gaan we naar onze bestemming Hampi, een klein dorp gelegen in een prachtige omgeving tussen bergen van enorme rotsblokken met vreemde vormen. Daar tussenin vind je talloze tempelruïnes uit de 13e eeuw. Wij bezochten tempels, struinden over bergen, keken bij nog meer tempels, tot we tempelmoe waren. Hampi ligt aan een schitterende rivier, met prachtige rijstvelden en bananenplantages. In het minidorpje ging het ons tegenstaan hoe de bewoners bij alles louter aan geld denken en daarbij (ook lokale) toeristen behoorlijk onbeschoft behandelen. Prijzen zijn hoog, de pinautomaat is opgeheven zodat toeristen overgeleverd zijn aan een paar money-changers met onderlinge prijsafspraken met zeer slechte koersen. We vertrekken met een tuktuk naar een dorp verderop en laten ons in een ronde rieten-mand-bootje (net een broodmand) naar de andere kant van de rivier peddelen naar het dorpje Anegundi, behoort bij het de UNESCO werelderfgoed gebied en we beleven er een hele relaxte sfeer.

Op een ochtend horen we enorm veel muziek, blijkt één van de tempels het jaarlijkse festival te vieren, precies op de 70ste verjaardag van Jan, de vader van Karin. Toch aardig van die Indiërs, om een optocht door het hele dorp te organiseren, met beschilderde lichamen van een aantal mannen, de vrouwen keurig gekleed, sommigen met offers voor hun god in hun handen.

We blijven ons verbazen over de prachtige landschappen waarin we rondlopen en fietsen. Op één van de toppen van de bergen is de Hanuman-tempel (apengod) gebouwd. De tempel is niet zo bijzonder, wel de weg er naar toe en terug. Zo'n 575 treden in de hitte omhoog tussen apen door. Wij hebben het niet zo op apen en blijven dicht bij de locals die bij elke trede hun god aanroepen met "shri ram". Op de top hebben we een geweldig uitzicht over de tempels, de rivier, rotsformaties en de ontelbare frisgroene rijstvelden en banenplantages.

We slapen nog een nachtje in nog kleiner dorpje, Rangapura.
Alcohol wordt in dit gebied niet verkocht, "dus" iedereen in het guesthouse blowt of lijkt iets anders te gebruiken. Wij zijn een beetje vreemde eenden, hoewel Karin nog een beetje kan meedoen, het is de laatste dag van de pillenslikkerij. We maken een geweldige wandeling in de omgeving, waarbij we "paden" nemen die we vooraf niet voor mogelijk hadden gehouden, gewoon tegen die steile hellingen op, gelukkig meer grip dan je zou verwachten, door het water van de rivier heen, tussen door struiken door. Best een offroad hike voor ons doen. We vertoeven vandaag nog wat tussen de rijstvelden en gaan vanavond met de nachttrein zuidelijker naar de plaats Mysore.

Wil je wat foto's zien? Kopieer dan dit linkje in de adresbalk van je browser: https://photos.app.goo.gl/2VY0Xd1ubtmJetFX2