Van paleizen naar theeplantages

Namaste!

We hebben het prachtige rotsgebied van Hampi verlaten. Het lekkere van een langere periode kunnen reizen, is dat je niet echt haast hoeft te hebben. En dat komt goed uit in dit hele grote land, waar reizen (met het OV) vaak niet sneller gaat dan 30 km per uur. We hebben ondertussen weer erg veel gezien in India. En we rollen van de ene verbazing in de andere. Omdat India zo ontzettend groot is klopt welk beeld je ook hebt, nooit overal en altijd. "Hoe meer je denkt te weten, hoe meer je ontdekt dat je weinig weet van India", lazen we ergens en dat herkennen we wel.

De gezondheidsperikelen van Karin lijken trouwens gelukkig voorbij te zijn! Het is wel opvallend hoe nieuwsgierig Indiërs zijn als ze je medicijnen zien innemen en hoe openlijk ze vragen naar je klachten. Ook lijken ze naar lievelust te willen vertellen over hun eigen kwalen, zoals aambeien en de daarbij bijbehorende in-en uitwendige behandelingen.

Goed, terug naar waar we zijn geweest. Met de nachttrein arriveerden we in de ochtend, na een tussenstop in Bangalore, in Mysore. 20 minuten vertraging op een rit van 12 uur, is best keurig te noemen. We sliepen in de sleepercoupé waar je een bed of een plaats toegewezen krijgt en je dus niet om een zit- of slaapplek hoeft te vechten. Dat reist wel zo prettig.

Mysore ligt in de deelstaat Karnataka op 760 meter hoogte en telt zo'n 1 miljoen inwoners. Vanwege de vele paleizen wordt het 'City of Palaces' genoemd. Tevens pretendeert het één van de schoonste steden van India te zijn. Nou vinden we het in het midden en zuiden van India sowieso al wat meer opgeruimd dan in het noorden. We wandelen door diverse wijkjes en natuurlijk bezoeken we het bekendste paleis en 1 van de grootste van India, het 'Paleis van Maharadja', dat aan het einde van de 19e eeuw is gebouwd. Het interieur is prachtig (mits het je smaak is) en door de muurschilderingen en pracht en praal is het een erg indrukwekkend gebouw. Het is wel een klusje om al die poserende Indiers niet op je foto te krijgen. Het woord selfie zou bijna door hen uitgevonden kunnen zijn! Wat zijn ze mooi en trots als ze kunnen reizen en zichzelf kunnen vastleggen. Soms is het bijna ontroerend om te zien.

Verder gaan we naar één van de heiligste plekken van Zuid-India. Hoeveel van de meest heilige plekken van India, of superlatieven daarvan, zijn er eigenlijk? We weten het niet. Anyhow, daar op de top van de Chamundi-hill staat dus een belangrijke tempel. Deze berg ligt net buiten de stad en meestal is daar een fantastisch uitzicht op de stad, maar als wij er zijn zien we vrij weinig omdat nogal smoggy is. Het is een doordeweekse dag en wij stellen ons voor dat het in het weekend een grote hectiek zal zijn met duizenden door elkaar krioelende Indiërs, honderden shopjes met offermateriaal.

De buitenkant van de tempel is mooi (net gerenoveerd), maar in de tempel is het best vies en rommelig, zoals we wel vaker in hindoeïstische tempels ervaren. Bezoekers kunnen de tempel gratis betreden, langs een omslachtige route die is afgehekt. Als je 30 roepie betaalt mag je een beetje voorkruipen, betaal je 100 roepie dan mag je nog wat meer voorkruipen. Het kastenstelsel mag dan officieel niet meer bestaan, het verschil tussen arm en rijk bepaalt toch wie er vooraan staat in India.

In elke tempel hangen prijslijsten met tarieven voor de uit te voeren rituelen. De toegewijde hindoes komen met waardevolle offers voor hun puja (offerritueel). We verbazen ons soms over de punjari's, mannen die werken in de tempel en die de offers ontvangen en de rituelen uitvoeren in de tempels. Deze mannen zitten met grote regelmaat ongeïnteresseerd (op een mobiel) te kijken. Dat strookt niet helemaal met wat wij verwachten van een priester, dominee of imam. Maar goed, wie zijn wij om daar iets van te vinden...

De volgende étappe voert ons vanuit Mysore naar de regio Wayanad, in de staat Kerala. Een tip die we gekregen hadden van een Indiër die we in Gambia hadden leren kennen. We moeten weer lekker wat uurtjes in een bus zitten. Tijdens de busrit, die voor een deel door een natuurreservaat ging, zagen we bij toeval ook olifanten met jongen in het wild!

We hadden tijdens die busrit tijd genoeg om ons te verbazen over de rijstijl van ongeveer alle verkeersdeelnemers. Het verkeer lijkt bij uitstek geschikt voor het voortzetten van het kastenstelsel. Ik heb een auto, ik ben dus belangrijker dan een tuktuk of motorbike. Voor voetgangers stoppen auto's nauwelijks. Fietsen zijn, zeker in het zuiden van India, vrijwel van de baan en ingeruild voor scooters of brommers. De bussen zijn de baas op de weg en jagen regelmatig links door de berm voorbij een rij auto's om bij het stoplicht als eerste te kunnen vertrekken. Er wordt in India links gereden, behalve de bussen die rijden meest van de tijd aan de rechterzijde (in beide richtingen) en dat allemaal op een tweebaans weg. Het lijkt wel alsof Indiërs mens-erger-je-niet hebben uitgevonden. We zien ze, waar dan ook, maar zeer zelden boos of geïrriteerd reageren op of naar hun medemens.
Gelukkig gaat het in het verkeer meestal goed en soms net niet, dat zagen we helaas ook met een relatief klein ongeluk. Ow ja, en onze bus reed ook een ruit kapot toen de chauffeur op het busstation in een bocht een olieton ramde die hij over het hoofd had gezien. Tsja, dat kwam omdat-ie een luik voor zijn rechterraam had geschoven om geen last te hebben van de zon. Dan kun je wel oprecht zeggen dat je het niet hebt gezien....

Geloof speelt in India een grote rol en dus ook in het verkeer. Dat is te zien aan de versieringen in of aan de auto's of bussen. Dit leidt ook tot rituelen zoals offers brengen voor een moeilijke route in de bergen of na het wildpark waar de bus ongeschonden doorheen is gekomen, even snel stoppen bij een tempel of kruisjes slaan bij kerken etc.

Terug naar waar we zijn geweest. Wayanad is een bergachtige streek met sub-tropisch klimaat. De (overvloedige) regenval maakt mogelijk dat op de steile hellingen koffie- en theeplantages, bananen en flink aantal specerijen groeit. Waar het land niet bewerkt wordt, daar begint gelijk de jungle.
Ons verblijf blijkt ook hoog op zo'n steile helling te liggen. Dat hadden we niet niet helemaal voorzien (of zelfs als suffe Nederlanders uit een plat land helemaal niet bedacht). Flink bezweet komen we daar te voet aan met onze rugzak. De eigenaar wist niet wat 'm overkwam. Wij ook niet, eigenlijk. Zonder rugzak, bleek het bergafwaarts 45 minuten lopen alleen al tot de hoofdweg. En wij dachten dat de accomodatie net naast de hoofdweg zou zijn. Tsja dat dat op google maps zo lijkt klopt, dat je daar de hellingen en bergen niet ziet, klopt ook. We weten niet meer hoe lang we in de vochtige hitte geploeterd hebben met onze backpacks om er te komen. Achteraf was het 5-6 km lopen, ipv 2 km. Poeh! Beloning voor die inspanning was een prachtig uitzicht op en verblijf midden in de theeplantages!
's Ochtends start met mist, nadat er regen is gevallen. Als de zon langzaam achter de bergen tevoorschijn komt, wordt de wereld groter, de kleuren helderder en zien we de natuur ontwaken. De geluiden van de krekels worden overgenomen door vogels. Heerlijk dat het zo mooi, rustig en vredig kan zijn in India!

We genieten volop in dit mooie en bijzondere land, en inmiddels zijn we alweer wat stapjes verder, dus het volgende reisverslag over weer een ander prachtig deel van dit intrigerende land volgt spoedig!

Ow ja en natuurlijk een linkje naar wat fotos!
https://photos.app.goo.gl/PCNSl1Y7xKjqo43C3