India is niet raar, maar wel groots en bijzonder!

We zijn naar de Andaman & Nicobareilanden gevlogen, best ver van India vandaan. Het gebied bestaat uit 572 eilanden, die grotendeels zijn bedekt met tropisch regenwoud. De eilanden liggen op 1255 km ten zuidoosten van Calcutta en 1190 km ten oosten van Madras in het zuiden van de Golf van Bengalen. De flora en fauna op en rond de eilanden kent een hoge biodiversiteit en wordt ook wel aangeduid als een biodiversiteit-hotspot. Om deze reden gelden er strikte vis- en jachtregels op en rond de eilanden. Op de eilanden bevindt zich een van de grootste variëteiten aan mangrovebossen. Daarnaast leven er inheemse groepen op bepaalde eilanden, om die reden mag je ook niet overal komen, er gelden strenge permit-eisen. De eilanden werden zwaar getroffen door de tsunami in 2004 en een aantal eilanden ligt sindsdien onder zeeniveau. De koraalriffen zijn waarschijnlijk het zwaarst getroffen.

De vochtigheidsgraad is er verrassend hoog, 66 tot 85%, we zweten er flink op los en pas aan het eind van de middag wordt dat gelukkig iets minder. Er is een tropisch klimaat, waarbij de watertemperatuur het hele jaar schommelt rond de 24°C en de luchttemperatuur tussen de 18°C en 34°C. Het gekke van deze eilanden is, dat ze in dezelfde tijdzone vallen als India. Dat India als subcontinent maar 1 tijdzone kent is al opmerkelijk, maar dat het op deze eilanden dan ook dezelfde tijd is, is gek. Het is er dus extreem vroeg licht en erg vroeg donker.

De eilanden zijn al vroeg in de 17e eeuw gekoloniseerd, maar het meest tastbaar daarvan is nog het bestuur van Brits-Indië / Groot Brittannië. Deze laatste gebruikte de eilanden als gevangeniskolonie waar mensen van de Indische onafhankelijke partij en andere gevangenen werden vastgezet. Indrukwekkend in Port Blair is daarom een bezoek aan de voormalige koloniale gevangenis Cellular Jail. Het lot van duizenden politieke gevangenen in handen van de Britse overheersers wordt daar heden ten dage getoond en uitgebeeld. Er was sprake van jarenlange martelingen en dwangarbeid en een plaats waar 3 galgen tegelijk een einde hebben gemaakt aan het leven van vele gevangenen….

Tot zover het nare deel van deze eilanden en de geschiedenis. We waren heel erg benieuwd hoe het zou zijn op die eilanden en of je ook invloeden van de Zuid-Oost-Aziatische landen zou zien? Maar dat is zeer beperkt concluderen we. Het is ‘gewoon’ India, maar dan op eilanden. Er wordt getoeterd, er rijden tuktuks, je hoort belletjes rinkelen uit tempels, het eten en de spullen zijn er hetzelfde. Net als elders, áls iemand zijn stoepje schoonmaakt, dan wordt het vuil naar de buren geveegd.
En zeker de eilanden, waar de stranden prachtig wit zijn en de zee vele kleuren blauw kent zijn erg populair voor binnenlands toerisme! Wat is nu 2 uurtjes met een vliegtuig, als je met de auto in het land zelf vaak stil staat door de drukte, zullen veel Indiërs denken.

Vanaf eiland Port Blair bezoeken we het eiland Havelock, een boottocht van 2,5 uur. Hoe je aan de tickets moet komen voor die boottocht? Op 3 verschillende dagen verschijnen we in het bootoffice kantoor en dan zijn er geen tickets te koop. Als we dan eenmaal een ticket hebben, kun je niet gelijk voor de terugreis boeken en herhaalt zich hetzelfde op het andere eiland opnieuw. We waren best relaxt na de yoga en meditatie, maar hier snappen we niets van. We kunnen meteen weer terug voor een meditatie, zen ze hier gek geworden?

Op het eiland Havelock bevindt zich Beach no 7, dat ooit door Times Magazine is uitgeroepen tot het mooiste strand van Azië. Ook na de verwoestende Tsunami van 2004, waarvan het episch centrum zich net onder de Andaman-eilanden bevond, is het er nog steeds adembenemend mooi. De stranden zijn soms breed, wit en zacht. Het zand van het strand is als poedersuiker tussen je tenen, zo zacht… het gekke is dat de stranden leven, er lopen schelpjes langs je voeten, overal kleine witte krabbetjes die net op tijd weg duiken in hun holletjes. Het strand leeft en het gekke is het doet geen pijn en is niet eng. We zitten hier aan zo’n prachtig strand in een voor ons doen luxere accommodatie en genieten volop. ’s Morgens voor een zonsopkomst naar het prachtige strand en de kokosnootmeneer heeft zijn kraampje dan al in bedrijf. Zo zit je dus heerlijk daar te ontwaken op een Bountystrand…. Karin kon niet stoppen met het maken van foto’s van de blauwe zee. Het is nu echt blauwer, toch, of is het nu op z’n blauwst? Overal op het eiland en op de stranden zie je fotoshoots van Indiase stelletjes en families, die op vakantie zijn, huwelijksreis, paar dagen weg.

We schreven al dat de eilanden 'gewoon' India zijn. Dat betekent dus dat er ook daar nog geen oplossing is voor het afvalprobleem, en er veel fikkies worden gestookt door mensen om hun zooi te verbranden. Zo jammer dat de overheid tot op heden niet in staat is dat landelijk aan te pakken. Soms zagen we in bepaalde staten wat goede initiatieven, maar het is niet ingebed in het land helaas.

We hebben ook fietsen gehuurd, zijn gewaarschuwd voor krokodillen in binnenlandse meertjes en bij de mangroves, maar we zien geen gevaar, gelukkig maar. Op de laatste dag op Havelock is het Holi-festival. Dat was van 1-2 maart. We hadden die middag de boot geboekt en besloten in de ochtend aan het strand te blijven. Indiërs gooien dan kleurrijk poeder en water naar elkaar toe. En dat is best een vrolijk festival. We zagen dagen van tevoren al van die prachtige bergjes kleurrijke poeders te koop. Maar echt goed is dat poeder niet voor je, stelden wij ons voor. Dus wij bleven aan het strand, maar ook daar konden we er toch niet aan ontkomen….De Indiërs vieren eigenlijk met Holi van alles wat er te vieren valt, nieuw jaar, lente etc etc. en hebben een hele ochtend heel erg veel plezier “Happy Holi!” Na afloop duiken ze het kraakheldere water in om de vlekjes weg te werken, wat niet altijd lukt.

Tijdens de boottocht terug naar Port Blair komen veel passagiers naar het bovendek om selfies te maken bij de zonsondergang en dan ontstaat een spontaan feestje als Indiërs op de oerend harde muziek (boxen hebben hier maar één volume) gaan dansen. Mensen die elkaar niet kenden, maakten (zonder alcohol) een groot feest van de boottocht en ondertussen werd alles door tientallen telefoons en een enkele tablet vastgelegd.

We keren terug op het vasteland in Chennai en hebben nu meer tijd om er iets te van zien De stad ligt aan zee en op deze zondag kun je er over de hoofden lopen. Chennai, het vroegere Madras, is een stad van 10 miljoen inwoners. We dachten eerst: Leuk, Cehnnai ligt aan een rivier die door de hele stad kronkelt. Die rivier bestaat, maar is een zwarte dikke drap. Meestal zie je de rivier niet, maar weet je wel dat je er naar toe loopt, zo stinkt het. Het trekt je echt in de realiteit van een grote stad. In dergelijke steden leven grote aantallen mensen op straat, in deze stad ook langs de zee op een uitgestrekte zandplaat. Wel een dak boven het hoofd hebben zegt ook niet zoveel, dat blijkt als we door armere buurten lopen. In wat een kleine hokjes wonen mensen soms. Maar soms ook onder een simpele doek op het strand wordt gewoond…..

We nemen onze laatste binnenlandse vlucht en komen terug op ons startpunt in New Delhi. Hier kicken we een beetje af van de extreme hitte, de hectiek op straat neemt wel weer toe, maar ja, Delhi is met ruim 20 miljoen inwoners dan ook geen dorp. We zien onze Indiase vriend Sukhpal voor het laatst en ontmoeten erg leuke mensen uit Ierland en Argentinië, het leidt ons wat af van het onvermijdelijke afscheid van dit fascinerende land….

We komen thuis in Utrecht met een hoofd dat overloopt van de herinneringen, meestal in positieve zin, maar ook van verbazing, heb vooral niet de illusie dat je "India" kan begrijpen.
Samen hebben we het super gehad! Okay, een periode van ziekte was wat minder, klagen is niet gepast na wat we onderweg allemaal hebben gezien.
Terugkijkend lijkt het wel of we een stuk of 5 verschillende vakanties of landen hebben gehad. Zulke grote verschillen tussen de streken en plaatsen die we hebben bezocht.

We zijn dankbaar dat we de gelegenheid zijn gesteld (dank bazen en collega's) om er wat langer dan gebruikelijk tussenuit te gaan! Het was in één woord onvergetelijk. Nu thuis voelt het alsof de tijd heeft stilgestaan (het was toch net kerst, is het niet?) en ons bakje met herinneringen is verrijkt met prachtige momenten.
We zijn er stil en dankbaar van.

En hierbij het linkje naar de laatste foto’s: https://photos.app.goo.gl/3atT9CVu28XeP8m92


Bedankt voor het meelezen, meeleven, meegenieten en reageren! XXX


Namasté!