Daar ben je dan, Japan..

Na aankomst op de luchthaven van Tokyo worden we ondergedompeld in een spaghetti van metro- en treinlijnen. Je kunt als toerist alleen vanuit huis een Japanse treinpas aanschaffen voor x bedrag gedurende x weken of ter plaatse iets wat lijkt op het systeem van de OVchipkaart. Thuis hebben we al druk gerekend en het wordt een Pasmo (ov-chipkaart), die is tenminste ook weer op de luchthaven in te leveren. Na 38 (!) haltes staan we in Nippori, daarna nog 9 haltes met een onbemande monorail voor 14 km en na een stukje lopen bereiken we ons hotel. En dat ging allemaal reuze soepel, maar in een stad van 13 miljoen inwoners en in totaal 38 miljoen mensen in de regio kost het wel even wat tijd.

Die avond gaan we voor een georganiseerde stadswandeling naar de uitgaanswijk in het centrum, Shinjuku. We krijgen te zien waar en hoe de Jappaners het weekend inluiden, het is vrijdagavond. Allerlei ins en outs worden verteld over cultuur en gewoontes, zoals samen uit en samen thuis, karaoke en ook de diverse soorten diensten voor mannen en vrouwen.
De metro die tijdens de nacht niet rijdt in wereld’s grootste stad met 38 miljoen inwoners, brengt ons voor middernacht terug. Daar zijn er wel nog restaurantjes 24 uur open.

‘s Ochtends maken we met een waterkoker ons eerste noodlesoepje en gaan we naar de wijk Akihabara voor nog een free walking tour, wat een erg leuke manier is om een stukje van de stad te bekijken. Bij het verzamelpunt staan veel mensen te wachten tot een shop opent waar ‘Harajuku-meisjes’ gaan zingen. Typisch geklede vrouwen, Lolita-meisjes.
Zoals Babi Pangang in China niet bestaat, kent men in Japan de naam Harajuku niet, maar het is zangeres Gwen Stefanie noemde die de meisjes zo noemde. Anyhow, er staat voor 10 uur al een flinke rij en even verderop zien we ook hónderden jonge mannen 3 rijen dik staan te wachten tot een gamehal open gaat. Veel van hen zijn gokverslaafd, een groot probleem in de maatschappij en waarvoor de Japanse overheid diverse uitstapprogramma’s heeft. 

Tussen de hoge kantoren en gebouwen ligt plots de mooie Yushima Seido-tempel, gestoeld op de leer van Confucius. We bezoeken de tempel en onze gids vertelt over het shintoïsme dat door een groot deel van de Japanners wordt beleden, leer van het leven, wat samen gaat met het boeddhisme, leer van de dood en veel over de geschiedenis van Japan. Japan heeft vanaf 1642 de grenzen wel 200 jaar dicht gehouden voor de rest van de wereld, behalve voor handel met China, Zuid Korea en Nederland. Pas in 1853 heeft Japan haar grenzen geopend.
Door die twee eeuwen afzondering van de rest van de wereld zijn de cultuur met eigenaardigheden goed bewaard gebleven.

We eindigen de wandeling in het oudste park van Tokyo, het Ueno-park bij een standbeeld van Takamori Saigo, die door veel Japanners wordt gezien als de laatste echte samoerai.
Het is inmiddels behoorlijk regenachtig, onder invloed van de naderende tyfoon en we besluiten de andere wandeling die we van plan waren te skippen en terug naar onze kamer te gaan.
Onderweg komen we bij overstap bij toeval langs de prachtige begraafplaats van Yanaka. Eén van de oudste, oorsprong in 1274, en grootste begraafplaatsen van Japan. Door de begraafplaats loopt de beroemde ‘Sakura-dori’ (het kersenbloesem-laantje), met aan weerszijden Japanse kersenbloesems die in het voorjaar prachtig wit en roze bloeien. Daar zien wij niks van, het is immers geen voorjaar en het regent. Op onze kamer bekijken we wat weersvoorspellingen ivm tyfoon Trami en bedenken we hoe we zo verstandig met de tyfoon om kunnen gaan en of we toch een verplaatsing kunnen maken of langer in Tokyo moeten blijven. Van diverse kanten worden we gewaarschuwd binnen te blijven.

De volgende ochtend zijn we vroeg uit bed. Het slechte weer is dan nog niet in Tokyo en we willen proberen om Hiroshima te bereiken. Dat ligt juist wel in de richting waar de tyfoon vandaan komt, maar even na vijf uur staan we al op een metro wachten. In zo’n grote stad zit de metro gewoon tjokvol op zo’n zondagochtend. Op het grote station Tokyo moeten we tickets kopen voor de Shinkansen, de snelle bullettrain. Er staat een hele grote rijmvoor loket, en we ontdekken dat ons Japans al goed genoeg is om toch zelf tickets bij een automaat te kunnen kopen (mede dankzij die OV-pas). We redden de Shinkansen van 6.16 uur en meteen klappen de deuren achter ons dicht. Als we uiteindelijk in deze volle trein wat blikken naar buiten kunnen werpen, zien we het stadsbeeld van Tokyo plaats maken voor meer groen en ook veel industrie, waar Japan natuurlijk wereldwijd bekend door is. 
Een paar minuten over 10, exact volgens dienstregeling, staan we in Hiroshima, bijna 900 km binnen 4 uur, met 8 stops. Aldaar een busritje, een stukje lopen in de regen, een paraplu die sneuvelt in de storm, dan melden we ons in het hotel. Meteen vernemen we dat volgens verwachting het treinverkeer is platgelegd vanwege de tyfoon. We zien later beelden op tv van een leeglopend treinstation. Het was een goed idee dat het vroegst mogelijke vervoer voor ons nog nét de oplossing kon zijn. De gebeden van onze gids in de tempel de dag ervoor hebben ons geen windeieren gelegd. Tijdens de nacht trok de tyfoon naar oostelijker gebied, waar vandaan wij waren weggevlucht. We hebben in de middag wat extra geslapen toen het maar door regende en werden wakker en met stralend zonnig weer.

Hiroshima had op 6 augustus 1945 de twijfelachtige eer door de Amerikanen te worden gekozen voor de eerste atoombom. Kort daarna volgde er nog één in Nagasaki die de Japanners tot capitulatie dwong en zo een dramatisch eind maakte aan WO II. In Hiroshima vielen door de bom 80.000 doden en in het half jaar erna liep dat op tot 140.000 doden, wat ook vele jaren erna nog impact had. Hiroshima werd na 1945 weer opgebouwd. De straten zijn nu overzichtelijk en ruim opgezet. De stad telt 1,2 miljoen inwoners, voor de economie is belangrijk dat Mazda hier is gevestigd net als de grootste scheepswerf van het land.

Miljoenen bezoekers van Hiroshima komen vooral naar het Peace Memorial park met museum en het Atomic Bomb Dome. Het park ligt slechts op een paar honderd meter van onze accommodatie en we bezoeken het oark en ook het museum. Het is aangrijpend wat wordt getoond.
Met een hoofd vol met feiten en gedachten kwamen we daar vandaan. Hoe de mens een projectiel met dergelijke eigenschappen en uitwerking kan produceren, hoe de beslissing viel waar die bom tot ontploffing te brengen, hoe de bewoners van een grote stad slachtoffer werden, hoe de stad, het land en de taaie overlevenden de heropbouw gestalte wisten te geven, hoe veel ziekten en genetische afwijkingen nog steeds van invloed zijn op mensen en families.

Na deze zware kost pakten we een tram en na een traditionele lunch reisden we per boot naar het eiland Miyamia. Zeer toeristisch met vooral Japanners die het zeer naar hun zin hadden, enige afleiding was welkom. Op het eiland zijn loslopende herten. Die zijn gewend aan toeristen, sommige Japanners gingen echt op de loop voor zo’n snuffelend schooiend deer.
Voor de kust van dit eiland staat een van de meest gefotografeerde objecten van Japan, de Torii. Een torrii is een traditionele Japanse toegangspoort die meestal toegang verschaft tot een Shintō-heiligdom, in dit geval is het de toegangspoort naar het tempelcomplex van het eiland. Het bijzondere is dat deze poort in het water staat bij vloed, maar onderweg naar eb niet meer.
In Hiroshima zijn we blij verrast door Japans eten dat we niet kennen, gemaakt met veel geduld en o.a. groenten op een gloeiende bakplaat, het heet okonomiyaki (soort gevulde pannenkoek) en het bevalt uitstekend.

De volgende dag stappen we weer in de Shinkansen die ons in korte tijd aflevert in Osaka, de derde stad van Japan met een kleine 3 miljoen inwoners. Vanaf ons guesthouse in een verrassend stil wijkje met een parkje voor de deur wandelen we een stuk door de schone stad. We hebben trek en op een station bestellen we aan een bali wat te eten. Dat gaat zomaar niet, je moet eerst naar een automaat met Japanse tekens en dan bestel en betaal je en lever je je bonnetjes in. Vrijwel meteen mogen we meeslurpen van onze noodlesoep. Als die naar binnen is gewerkt lopen we verder, deels door een shoppingmall, daarna weer een paar haltes van de metro. We bezoeken het grote park waar schitterend en imposant het Osaka-jô bovenuit steekt, het kasteel genoemd naar de stad.

De volgende dag verplaatsing naar Koyasan, in bergachtig gebied. We komen daar na een paar uur reizen door prachtige landschappen. Als treinen wat minder hard rijden, dan een Shinkansen, kun je veel meer bekijken. Met als toetje een kabeltrein die ons in een paar minuten nog net niet loodrecht (>800 meter in 5 minuten) de berg op trekt.
Koyasan is bekend om de Okunion-begraafplaats, de grootste van het land en heeft meer dan 100 tempels. Hier is het hoofdkwartier, een universiteit van het Shingun-boeddhisme, een belangrijke stroming in dit land.
Japanse toeristen komen hier graag naar toe om de meer dan 100 tempels te bezichtigen en te overnachten in één van de meer dan 50 tempelcomplexen waar monniken (een beetje oneerbiedig gezegd) ‘hotelletje’ spelen.

Hoewel we ons enorm goed vermaken in de Japanse steden is het ook prettig nu in niet-stedelijke omgeving te zijn met frisse lucht, bossen, wandelen in de natuur.
In de avond bezoeken we een mooie ceremonie, met veel kaarsjes en sjiek geklede monniken die hun gebeden in zang opdragen tijdens een jaarlijks festival, waarvan wij de laatste dag meepikken. De monniken laten zich goed verwennen met giften van hun fans, de tientallen flessen saké (traditionele alcoholische japanse drank) staan pontificaal uitgestald. Daar verwonderen wij ons nogal over....

Wij ervaren hier voor het eerst een capsulehotel. Een doorontwikkelde bedstee. Karin noemt het een soort Febo, en dan ben je zelf de kroket! En het beviel ons prima! Dus wij spelen hier nog 2 nachten voor kroket in een bed.