Daar ben je dan, Japan (3)

We hadden bij reisverslag deel 2 foto’s geplaatst, die op onverklaarbare wijze onzichtbaar zijn gebleven. We proberen dat dit weekend op te lossen en mogelijk kunnen we dan bij het laatste reisverslag wel wat foto’s vertonen.

Met onze fietsen in Kyoto voelen we ons vrij en zijn we even niet afhankelijk van het openbaar vervoer in Japan. Niet dat dat slecht geregeld is, in tegendeel. Je voelt je soms een koning of koningin als je gebruik maakt van de bus of trein. De buschauffeurs zijn gedienstig, vermelden na elk stoplicht wanneer je je vast moet houden bij het optrekken en uitchecken / betalen gaat met flair, met die hagelwitte handschoentjes van ze, bedankjes en buigingen. In de trein zien we conducteurs die buigen als ze de coupe inlopen, als ze er doorheen gelopen zijn, draaien ze zich om naar de passagiers en buigen opnieuw en verdwijnen. De treinstoelen draaien op eindstations trouwens allemaal automatisch in de rijrichting en als je met z’n vieren wil zitten is dat geen probleem, met een simpele hendel draai je de bank om en je maakt van 2 tweezitters één 4-zitter.

Dan nog even iets over de machinisten. In veel treinen kun je gewoon voor in de trein meekijken over de schouders van de machinist. Er vindt wel zelfmoord plaats in Japan, maar kennelijk niet op het spoor. De machinisten, met grote petten en net zulke witte handschoentjes als de buschauffeur zien er ook onberispelijk uit. Van hen wordt gevraagd om bij de les te blijven en zij moeten elk (rood) sein aanwijzen met hun wijsvinger voor hen en dan naar hun oog wijzen, als teken dat ze dat sein hebben waargenomen. Sommige buigen ook bij elk sein dat ze zien. Of ze daar in de Shinkansen ook tijd voor hebben, weten we niet. Het ziet er in ieder geval heel erg bewust en zorgvuldig uit.

Maar we waren op de fiets. Verkeersdeelname in Japan gebeurt door Japanners ook heel zorgvuldig. Niemand gaat door rood en de verkeerslichten werken in het hele land eigenlijk vrijwel hetzelfde. Niet aanbod-gericht, maar wel tijdgestuurd. Dat betekent soms best (heel vaak) lang wachten en iedereen doet dat ook. Wij eigenwijze Hollanders staken nog wel eens, ter voorkoming van (onnodig) wachten voor één of meer verkeerslichten zelfstandig halverwege een straat over als we weer zo’n kruispunt zagen, maar eigenlijk hoort dat niet. Soms staan er bordjes dat dat echt niet mag en Japanners lopen dan 3 x om, in plaats van die eenvoudige oversteek voor eigen efficiency te nemen (en de regels te overtreden).

Op onze fietsjes proberen we, als Utrechters zo min mogelijk (roodlicht) overtredingen te maken, maar het is soms echt eenvoudiger om even 2 verkeerslichten te vermijden door alvast snel over te steken, een stoepje te pakken en daarna zelf rustig over te steken. Op de fiets bezoeken we de Gouden tempel Kinkaku-ji in Kyoto, een veel bezocht gebouw. We vonden het mooi, maar wel wat klein ogen na alle prachtige tempels die we al hebben gezien. Daarna willen we even geen tempels en gebouwen meer, maar wat rust en zijn wij redelijk rap aan een rivierzijde. Daar genoten we van het weer en de rust, net als Japanners veelvuldig doen. Wij zien in alle steden rondom de woningen meestal geen beweging, maar langs rivieren wordt altijd wel gewandeld, gesport en gerelaxt. 

Na overheerlijke sushi, die wordt door koks vers gemaakt terwijl je van verse japanse thee geniet, en op een lopend bandje aan je voorbij loopt, dan pak je wat je lekker lijkt en langsgereden komt.

Dan is Kyoto alweer voorbij en gaan we met de shinkansen als een raket naar Nagoya, vanwaar we in een langzamer type trein stappen en een adembenemende treinreis door de bergen meemaken. Na rivieren en kloven stappen we uit in Takayama. 

Daar is het dag 2 van het tweedaagse Takayama autumnfestival. Een eeuwenoude traditie om de herfst te vieren en prachtige praalwagens worden dan uit hun metershoge schuur (storehouse) gehaald om rond te gaan in het stadje. Mensen zijn verkleed en allerlei pracht en praal is onderdeel. De wagens hebben metershoge houten wielen en zijn niet wendbaar. We zien hoe zo’n praalwagen wordt “opgetild” met een man of 15 om er een extra wiel (3e wiel zoals bij een caravan) onder te bevestigen, zodat ie een bocht kan maken in het parcours. 

Als wij ons willen begeven naar een leuk plekje om de processie te aanschouwen, krijgen we, net als iedereen, te horen dat wegens de aankomende regen de middagevenementen helaas zijn geannuleerd. We kwamen er speciaal voor naar Takayama, maar het is ook begrijpelijk dat men zo zuinig is op het oude materieel en de grote marionetten op de praalwagens. Het annuleren verloopt gemoedelijk en iedereen is gelaten en accepteert het lot om te gaan winkelen of naar een sakeproeverij te gaan, want dat kan daar ook goed in de talloze shops. Wij gaan naar het plaatselijke museum, daar zijn inmiddels een aantal wagens terug op het honk en zo krijgen we toch nog wat mee van wat we niet hebben gezien.

Takayama is gelukkig verder een leuk stadje, met een riviertje in de Japanse Alpen en wintersport in die omgeving kun je je er zo voorstellen.

‘s Avonds eten we, voordat we weer op onze Tatami-matjes gaan slapen, in een restaurantje bij twee dames (zussen) onze geliefde okonomiyaki (die Japanse pannenkoek gevuld met groenten en ei die we in Hiroshima voor het eerst aten).

Een deel van de volgende dag in Takayami valt er ook regen. Wij lopen rond en bekijken winkels, straatjes en het leven in dit rustige stadje. De twee dametjes van het restaurant zijn trots als we opnieuw bij hen komen eten. We eten daar ook onze laatste avond, brengen een presentje mee voor deze hardwerkende vriendelijke oude dames. Dat wordt meteen beantwoord met een geste. In het restaurant hangt een afdruk van een schilderij met een “gelukspaard”, en wij krijgen ook een exemplaar, op papier om thuis in te lijsten en het wordt bovendien reisproof voor ons ingepakt. Zo lief! 

Die dag startte met een dagtrip met de bus naar Kamikochi. Een nationaal park op ongeveer 1500 meter hoogte in de Japanse Alpen. Karin las maanden geleden in een reisverslag van iemand, dat iedereen die ooit in deze buurt kwam, moest worden verplicht dan een bezoek te brengen aan Kamikochi??? De pieken van de bergen rondom het natuurgebied zijn >3000 meter en je kunt hier mooie wandelingen en trekkingen langs berghutten maken. De rit er naar toe is prachtig, maar het begint te miezeren en we staan ineens in dichte mist. We zagen Het landschap veranderen met skipistes en een paar minuten later groeit er rijst en al snel zie je weer met een parkeerplaats om sneeuwkettingen aan te brengen.

Het Kamikochi gebied is inderdaad prachtig, We zien kristalheldere meren en rivieren, mooie en frisse luchten, een aantal veel te dikke apen, alles in bosrijke omgeving. De prachtige herfstkleuren van de boombladeren doen voorzichtig hun entree en er worden volop foto’s van gemaakt. 

Tientallen touringcars droppen de mensen. Per auto mag je het gebied niet in. Op de vrijdag dat wij er waren betekent het dat vooral actieve oudjes waren, daar heeft dit land er heel veel van. Het is er heel toeristisch en na ons vorig wandelavontuur willen we niets anders dan genieten van de gebaande paden. Je kunt er kamperen en mensen nemen zelf hun gasbranders mee om hun thee of noodles te bereiden. Als je wat minder avontuurlijk bent is er ook altijd wel een vestiging van de 7/11 of de Familymart te bekennen waar je wat eten kunt kopen. Daar zijn er in Japan erg veel van en worden ook konbini’s genoemd. In Japan alleen al zijn er 14000 seven/elevenshops. Die zie je bv ook in Thailand. Maar die hebben ook zusjes zoals Daily en Familymart. Het is net AH toGo, beetje duurder dan grote supermarkt, maar je kunt er kopiëren, pinnen, pakketjes verzenden, t stinkt er naar divers gestoomd eten uit een zelfde bak met stoomwater, je kunt er gekoeld drinken kopen en uit die installaties die eruit zien als gekoelde installaties kun je ook warme dranken kopen, je kunt er noodles kopen en die daar ter plaatse klaarmaken uit heet watermachines, net gekocht eten in de magnetron doen, lekker gaan zitten en peuzelen etc. Bij die “warme koelingen”; stel je dus een flesje groene lipton icetea voor, voorverwarmd, koffie in zulk soort flesjes etc. De ene plank is heet, de ander is gekoeld. Hebben ze dan geen echte koffie in Japan? Jawel hoor die kun je ook in die To Go’s kopen.

Wij waren met name fan van de Familimart, omdat zij ook een wc hebben, altijd schoon.

Maar over Wc’s en WC-rituelen in Japan valt echt nog het nodige te vertellen, dat doen we in ons laatste reisverslag, net als over de andere opvallendheden van dit indrukwekkende land.