Daar ben je dan, Japan..(2)

We zijn in het prachtige Koyasan in de bergen met alle tempels en die hele oude begraafplaats. We krijgen wat bergachtig weer (wolken die om de toppen van de bergen blijven hangen) te verwerken maar ook wacht ons een droge dag. Tijd voor ons plan een trail in de omgeving van Koyasan te gaan lopen, de Choisi Michi-trail. Dat is een pelgrimstocht die bij het station van Kudoyama station start en eindigt in Koyasan. Maar omgekeerd lopen, dat doen wij, kan natuurlijk ook.
Vanaf de Daimin-gate starten we een ingewikkelde afdaling. Het smalle paadje lag bezaaid met dennentakken. Elke 109 meter staat er een ongeveer 3 meter hoge stenen pilaar in de vorm van een 5-elementen pagode als wegwijzer, met voor ons niet leesbare informatie, je weet dan wel dat je op de juiste route bent. Dit geeft ook aan hoe er is geïnvesteerd in deze route. Wij maakten ons er makkelijk vanaf, de pelgrims knielden bij elke pilaar, heidenen als wij mogen dat achterwege laten.
Onderweg zien we niet veel maar wel bijzondere dieren, zoals een beer. We hadden geluk, hij stond op een waarschuwingsbord. Daarna een slang van een meter waar Ben bijna op stond, geen tijd om ervan te schrikken. Het beest verdwijnt achter een steen, probleem voorbij. Niet dus, nog even Karin (slangenangst) langs dat punt zien te lokken. Daarna plots een dikke bruine kikker zo groot als twee handen, exact de kleur van de bosbodem in dat gebied op ons pad. In China en Vietnam was deze kikker niet veilig geweest, wat ze er in Japan mee doen weten we (nog) niet. Verder zagen we boskrabben, zelf verzonnen naam, maar hoe noem je anders een bruine krab met oranje pootjes in het bos?
Wat valt verder te vertellen? Nog nooit zulke ingewikkelde stukken op paden afgelegd. De tyfoons leveren veel omgewaaide bomen en ontelbare takken die het pad moeilijk begaanbaar maken en zelfs versperren of hele gebieden met losse stenen. Of losse stenen onder de takken, dus de hele tijd moet je jezelf behoeden voor een valpartij. Pad naast afgronden, dus ff eromheen lopen was geen optie. Telkens bedenken hoe je er dan wel omheen moest zien te komen, geen stap is hetzelfde of automatisch. De tocht is 24 km, bij 18 km en dreigende wolken zien we een bord dat we eerder kunnen afslaan naar een station (3,5km). We dachten daar verstandig aan te doen, maar al snel realiseren we ons dat de paden slechter worden, er na de tyfoons nog niemand is geweest om bomen weg te zagen of paden begaanbaar(der) te maken. Onder bomen door, over bomen heen, aardverschuivingen en we raken ons pad kwijt. Nog 2 uur voor het donker wordt. Ben je in Japan, geciviliseerd land, maar wij snappen dus niets van natuurgeweld. Water bijna op, eten bijna op...en je kon soms alleen maar glijden op de steile hellingen en je opvangen door tegen een boom aan te vallen. Klein beetje navigatie via de telefoon leidde ons naar een goed pad richting het dal. Onvermijdelijk wat glijpartijen etc dus Karin zag er behoorlijk gehavend uit. Plotseling liepen we een Kaki-boomgaard in. Zucht van verlichting, want die vruchten moeten toch ook naar de bewoonde wereld? We vinden na even zoeken een betonpad supersteil omlaag. Aan het einde van de plantage stond een oude boer die er aan het werk is. Stomverbaasd dat wij van díe kant het dichte bos uitkwamen en er ontstaat een handen en voeten- spel, een gesprek. Hij is verrast, maar snapt dat ons avontuur hachelijk was en hij schilt een paar heerlijke kaki’s voor ons, kunnen ons opfrissen in een snelstromende beek en daar onze waterflesjes vullen en krijgen heerlijke kakivruchten mee. Eind goed al goed en na een forse klim, met de trein terug naar Koyasan.

Vanuit Koyasan verlaten we de bergen per bus en glijden met de kabeltrein de berg af en reizen weer via Osaka naar Kyoto, voormalig hoofdstad van Japan. Daar wacht onverwacht een zeer comfortabel appartement. De volgende dag (zondag) mengen we ons in het lokaal toerisme. Op deze zondag zien we duizenden Japanners, verliefde stelletjes, gezinnen, vrienden op de diverse tempels af gaan en genieten van hun schaarse vrije tijd.
Talloze jonge vrouwen verkleed als geisha, soms ook een partner die verkleed was, ze huren die kleren inclusief verzorging van haar en make-up.
Hun gedrag en plezier (poseren, foto’s maken, poseren, foto’s maken) is voor ons misschien wel de grootste bezienswaardigheid. We bezoeken diverse tempels en ook de grote Nishiki-markt, genoeg te zien aan de meest vreemde etenswaren.
We eindigen de dag in een klein restaurantje waar de apparatuur zacht gezegd te vet is om aan te raken. Het lijkt wat vreemd en niet zo Japans, maar we zien het toch wel vaker.

We verblijven 4 nachten in Kyoto en op een stralende dag brengen we een bezoek aan de Fushimi Inari-Taisha, tempel met duizenden tori’s (poorten). Het was maandagochtend toch konden we over de hoofden lopen, vanaf het treinstation bleven we in een soort file van vooral lokaal toerisme hangen. Megagroot terrein, trappen lopen, achter elke bocht volgde weer een volgende klim, altijd met die tori’s, die worden betaald door sponsors, hun naam staat op de achterkant en overal mensen die stoppen voor de foto’s (van zichzelf).
Via een zijkant vinden we rustigere paden en straatjes op weg naar iets nieuws. Kyoto en ook Osaka kennen ook een stratenplan met nauwere straatjes (net geen steegjes), maar die zijn wel van de voordeur van de ene kant tot aan die van de overkant volgekit met asfalt. Tuinen of lanen met bomen kent men niet in de steden. Later zien we een bord waar is beschreven dat Kyoto zoekt naar oplossingen als groene daken, die water vasthouden, ook voor afkoeling, in de stad komt de temperatuur op (19) dagen boven de 35 graden, zo kan het niet verder met al die hitte-eilanden.

De tempels in Kyoto blijken ook verschillend, we bezoeken een Zentempel, met een mostuin en aangeharkt grind in patronen. Het werkt Ben een beetje op de zenuwen.

In Utrecht weten we hoe het is als er verbouwingen plaatsvinden in het stationsgebied. Als je nou toch een keer Kyoto mocht bezoeken, neem dan ook echt even de tijd voor dat stationsgebied! Daar heeft een architect zich behoorlijk verdienstelijk uitgeleefd. Alle functies gecombineerd. Het complex telt 13 verdiepingen, geeft een geweldig uitzicht over de stad. Kyoto ligt in een dal tussen bergketens ingeklemd. Ook zagen we vanaf het dakterras Osaka liggen, op 40 km. We zien winkels, restaurants en bovenal veel (buiten) roltrappen en een ‘verbeterde’ versie van de Spaanse trappen in Rome, of de trappen naast het Utregse stadskantoor, met een podium. We troffen het dat er een soort open stage was en pakweg duizend mensen van optredens zaten te genieten.

De laatste dag in Kyoto (je kunt hier echt tempelmoe raken) besluiten we niet naar het plaatsje Nara te gaan (nog meer tempels), maar lekker fietsen te huren en crossen we tussen auto’s door en waar geen fietspaden zijn over stoepen.

Daarover volgende keer meer!