Van een Tuk Tuk naar een Baby-Taxi

Niet dat er veel verschil zit hoor,tussen een Tuktuk en een babytaxi, maar in Bangladesh heten die scheurijzers anders en de chauffeurs zitten in een soort kooitje (tralies).

We zijn in Delhi door een leuke Sikhchauffeur door de prachtige ambassadewijken naar het vliegveld gereden. Nadat we eerst in een bus met tempo slak waren gestapt, besloten we dat we niet (weer) te laat voor een vlucht wilden komen. Keurig op tijd in de luchthaven, alwaar Ben mompelde: zo dit lijkt goed te gaan zeg (met nog 2 wachtenden voor ons). Inchecken, met z'n 2en nog geen 20 kg bagage, en opgetogen wilden we ons reisje naar Bangla gaan inzetten.
Totdat de mevrouw vertelde dat de vlucht vertraging had. We zouden ipv half 1, om 14.00 vertrekken, dat werd 15.00, 16.00 uur en uiteindelijk vlogen we pas om 16.45 uur naar het mistige Dhaka. Bijzondere gewaarwording, 20 graden en mist.

We hebben ons tripje tijdens het wachten uitgestippeld, veel gelezen en op de kaart gekeken. Wat iets minder (handig) was, was dat we in aardedonker in Dhaka aankwamen en dan moet je toch altijd maar afwachten waar je terecht komt en of de tuktukchauffeur wel t beste met je voor heeft.

Het ritje, ca 20 km van de luchthaven naar centrum Dhaka had veel weg van een race-spel, veel uitlaatgassen,1 grote plaat asfalt waar iedereen maar mag doen wat ie wil. Zo is het omgetoverd tot 6 rijbanen (eigenlijk zijn het er 3), als er een stoplicht op rood staat, hoef je natuurlijk in een stad met 13 miljoen inwoners niet te stoppen. 1 klein botstinkje hebben we maar gehad, viel reuze mee dus :D

Wat heel erg opvallend is dat wij, als westerlingen niet werden aangeklampt, alleen aangegaapt. We zijn na wat omzwervingen via een hotel waar geen buitenlanders (of geen vrouwlijke) mogen verblijven in een hotel terecht gekomen midden in het bankencentrum (altijd handig als je wil pinnen).
De mensen zijn erg aardig, als je ze vraagt om een richting of de weg, ook al spreken ze geen Engels, ze zijn graag bereid je te helpen.

Om 04.00 am de hele stad in gebedsgezang, wat natuurlijk niet vreemd is in een Moslimstad/land.

We hebben zojuist onze terugvlucht geregeld (dat was nog niet gedaan, en we hoopten dat het lokaal wat cheaper zou zijn), maar bij Biman Bangladesh, kregen we volgnummer 280 terwijl nummer 144 aan de beurt was (het was gelukkig nie zo druk). We hebben het online kunnen regelen, gewoon via Jetairways.

Nu het dag is krijgen we een beter beeld van het verkeer op straat. Het verkeer bestaat uit auto's, babytaxi's, afgeragde bussen, en veel, heel veel fietsrickshaws (in deze stad zijn er slechts 600.000) die erg mooi versierd zijn.

We gaan zo onze spullen pakken, ivm de mist/bewolking hebben we ons boottochtje ook maar even op een zijspoor gezet. De boottocht die we in gedachten hadden duurt al 32 uur, maar met de mist kan dit oplopen tot 45 uur.
Bovendien willen we graag naar een wat rustigere plaats, dus we gaan zo met de bus naar Comilla proberen te komen. Dit ligt in het oosten, en grenst weer aan India.

Bij jullie is het bijna kerst, wij verwachten er hier niets van te merken.
Voor jullie bij deze gezellige kerstdagen gewenst!

Groeten

B&K