Op bezoek bij Wim, in Tak

Een busrit van 7 uur bracht me in Tak. Dat is een provinciehoofdstad met een kleine 25.000 inwoners. Het landschap is veelal vlak, met wat heuvels in de omgeving. Meteen naast de markt, die zijn overal, stroomt de Ping-rivier. Die is 400 meter breed, tenminste de houten voetgangersbrug is zo lang. Die brug wiebelt iets als je erover loopt. Af en toe een spijker die wat te hoog staat. Er liggen weinig krokodillen onder, dus van instortingsgevaar zal voorlopig geen sprake zijn.

Tak ligt op 420 km van Bangkok, op weg naar Chiang Mai, met ten westen Mae Sot, op 80 km, aan de Birmese grens, en landinwaarts 80 km naast Sukothai, de hoofdstad van het voormalige koninkrijk Sukothai.

Het is leuk om een beetje mee te krijgen hoe Wim zijn weg weet te vinden. Hij woont en werkt ruim 2 jaar in Thailand. Hij geeft engelse les aan leerlingen in het basisonderwijs via de vrijwilligersorganisatie V.S.O.
Buitengewoon knap hoe hij omgaat met de problemen die op zijn pad komen. Natuurlijk de taal, andere gebruiken, het verkrijgen van werkvergunning en visum, het gaat vaak niet zoals je het verwacht.
Het aanleren van boeddhistische trekjes is bijna een must. Maar het is ook hartverwarmend om te zien hoe de mensen in Tak hem opnemen in hun midden. Elke avond wordt er gegeten tegenover het huis in een soort plantsoentje, samen met de buren. Dat is een uurtje gezellig tafelen en Thais praten (ik niet hoor, ik eet lekker en maak daar wat geluid bij, dat hoort zo).

Er is ook een fietsclub. Zij hebben een eigen plek, twee tafels aan de oever van de rivier. Daar komt men samen om te praten te eten etc. Heel leuk, Wim fietst ook en dat wordt enorm gewaardeerd. De Thai zijn wat trots om hun mooie fiets te tonen, ik mocht een stukje rijden, maar de afmetingen wijken een beetje af.

Ik trek er telkens wat op uit, wandel wat in de prachtige omgeving van de Pingrivier. De regentijd is achter de rug, je ziet al eilandjes midden in de rivier ontstaan en vele zandplaten, het waterpeil zakt. Ik kan nog niet zien of men hier net als in de Mekong, die "nieuwe grond" ook weer gaat gebruiken voor het inzaaien van gewassen.
De decembermaand brengt hier net als in Nederland, koele nachten. Gelukkig zijn de Thai slim om daar op in te spelen. Zelf trekken ze een jas aan, maar ze vergeten ook niet de hond een trui aan te trekken, zo'n beestje vat toch kou als het kwik daalt naar een graad of 17.