Niets is wat het lijkt...

Hallo allemaal,
Goed te lezen dat jullie, al dan niet wat koudjes, de sneeuw hebben overleefd. Hopelijk maken ook de andere vakantiegangers of anderzins uithuizigen zich op voor een fijne jaarwisseling. Vanaf hier wensen we jullie allemaal alvast een gezond en fijn 2010!
Wij weten nog niet of deze avond ons iets gaat brengen in de richting van een leuke jaarwisseling. We zijn vandaag aangekomen nabij Bagan, nadat we een dag of 3 in Monywa zijn geweest.
Monywa is een plaats waar de meeste touristen geen belangstelling voor hebben, mede omdat het een klein beetje uit de route ligt. We wilden daar in de buurt grotten gaan bezoeken met een paar duizend Buddha's. Toen we ons eens goed gingen verdiepen bleek al snel dat we het regime daarmee zouden spekken en aangezien we beiden wel eens in de grotten van Pak Ou in Laos zijn geweest (daar is net zoiets) besloten we ons veto recht gebruik te maken en hebben we ons gericht op investeringen bij kleine lokaaltjes in een best relaxed dorp/stad.
Het hotel waar we verbleven was overigens enorm ranzig en t duurste waar we tot op heden hebben geslapen (10$ voor 2 personen, monopolie in de budgetkringen heet zoiets, want de andere propere guesthouses mogen in Monywa geen toeristen aanvaarden). Er staan 3 bedden in die kamer en met wat moeite hebben we er 1 complete en stevige van weten te fabriceren.
Voordat we in Monywa arriveerden, vertrokken we uit Mandalay met een volgepropte pickup, naar Sagaing. Sagaing is een pelgrimsoord voor Buddhisten en als locals tot rust willen komen gaan ze graag daar naar een klooster. Toen wij uit de pickup gezaagd werden (grapje) werden we benaderd door een engels spekende Birmees, dat gebeurt wel vaker, maar hij had een leuk verhaal. Hij somde de guesthouses op, maar liet terloops ook vallen dat je kon overnachten in een Nonnery (nonnenklooster). Karin wilde zoiets heel graag en Ben werd ook enthousiast van een hok vol vrouwen, dus de deal was gemaakt.
De Birmees, we noemen m ff in speektaal Mounty, de Birmese naam is wat ingewikkeld, bracht ons samen met een kameraad op de motor naar de Nonnery.
Onderweg vroeg hij aan Ben of een Monastry (mannen-nonnery) iets voor ons was. Ben gaf aan dat dat altijd nog wel kon, en prompt sloegen we rechtsaf een zandpad op. Ook prima om daar te slapen, achter een hoog hek, dat werd open gedaan door een klein monnikje (novice=leerling monnik). Het klooster werd geleid door een oude Monnik, die daar met wat 'onderdanen' woonde. Dit waren volgens eigen zeggen een stuk of 10 (leerling)monniken, maar opvallend was ook dat er een non woonde. Dit bleek zijn nicht te zijn. Kennelijk gebruikelijk.
Zij bewonen een erf met wat bossages en vrijstaande gebouwen. In het huis van de monnik staat een 4 meter hoge Buddha, met een altaar. Al snel werd een tafeltje neergezet met wat versnaperingen en werd ons duidelijk gemaakt dat we ons er thuis konden voelen. Ondertussen werd onze kamer, het is meer een vertrek en een eigen veranda, gereed gemaakt. Vanaf de veranda hebben we uitzicht op een trap die 40 meter omhoog een heuvel opgaat, naar de Pagode, behorende bij het klooster. Vanaf daar hebben we een mega-uitzicht over de heuvels van Sagaing en overal zie je gouden (toppen van) Pagodes. Als je daar zit, en ook de hele nacht door, hoor je van diverse kloosters (het zijn er ca 500) vanuit de omgeving gebeden of studerende monniken.
Een pachtige plek voor hen om te mediteren en voor ons om tot rust te komen, ook omdat we helemaal in de watten worden gelegd.
Aan het einde van de middag, verkenden we de tuin, genoten nog wat van uitzicht en zon toen Karin ineens een geluid uit een schuurtje hoorde. Het was geen schuurtje; maar een kooi met een slot erop, een bakje water en rijst ervoor op de grond en een monnik achter de tralies! Iemand gevangen op 10 meter van ons bed??!!? Allerlei Psycho gedachten spookten door Karins hoofd. Eén nacht in dit klooster zou meer dan genoeg zijn!
Meteen na deze toch wat vreemde en duistere ontdekking werden we opgehaald door één van de 3 kleinste jongetjes in het klooster; het was theetijd. Karin was ongeveer in alle staten en dacht; nu gaan we het krijgen. Niet wat ze dacht; de Monnik was naar de stad geweest en met handen en voeten (hij spreekt geen engels) liet hij zien dat hij eten en geschenken voor ons had gekocht. We kregen 2 stenen van jade met een stenen olifantje en diverse lekkernijen.
Toen toch maar niet begonnen over de gevangene. Vervolgens komt er een monnik binnen die voor de baas (die onderuit gezakt liggend en kauwend in zijn stoel hing) 10 diepe nederige kniebuigingen ging maken en achterwaards de kamer verliet :( . Het was ons ook al opgevallen dat de jongetjes erg slaafs gedrag vertoonden, en angstig op de oude Monnik reageerden.
We hebben er een zeer vreemd gevoel bij; ook omdat de grote monnik zich niets van de etenstijden aantrekt(hij eet vrolijk met ons mee). Monniken eten na 11.00 uur 's ochtend volgens goed Buddhistisch gebruik niet meer. Ondertussen valt er aan de innige blikken die de monnik en zijn "nicht" uitwisselen ook niet te ontkomen.
Karin is er inmiddels helemaal niet meer gerust op, want Ben heeft zijn hoofd kaalgeschoren, en er bestaat een angst dat we er niet meer uitkunnen? Een tripje door de tuin leert namelijk dat alles ommuurd is, met glasscherven op de muur, en iets wat maar op slot kan, is beveleigd met megagrote hangsloten.
Er moest nog gegeten worden, na het avondgebed. De 'nicht' had weer van allelei hapjes gemaakt, die 3 kleine jongetjes moesten dit diep buigend steeds neer komen zetten en naar de pijpen (naja gewaad) van de oude baas dansen en ondertussen ook nog op een matje hun huiswerk maken. De oude monnik, waarvan wij toch dachten dat men in het klooster afscheid nam van bezit, begon in de avond uitvoerig te laten zien hoe groot zijn verblijf was, hoeveel bedden hij bezat, dat hij ook een stereo, TV, een enorme knipperende kermisattractie achter die 4 meter hoge Buddha kon bedienen, een electische wok, magnetron, maar het electrische straalkacheltjes was toch wel het meest bizar.
Verder stonden er in de ruimte wat lesmateriaal en veel kasten (met sloten). Karin kreeg van het unheimliche gevoel nauwelijks een hap door haar keel en toen de oude monnik haar (achter het altaar) aanraakte om haar iets te laten zien, stond ze helemaal stijf van de spanning. De monnik bedacht ondertussen steeds iets nieuws om die kleine jongetjes van hun huiswerk af te houden en commandeerde er op los om ze dingen te laten pakken. Niet heel helpend voor de gemoedsrust van Karin was dat Ben regelmatig zei als er weer een tasje tevoorschijn kwam: 'Kijk, nu pakt ie zijn wapen', of hem terloops vergeleek met Duch uit het PolPotRegime.
Daar zit je dan, zonder mobiel bereik, een dicatatoriale monnik en een gevangene op een afgezonderd terrein...
Zou Buddha dit echt zo bedoeld hebben?
Voordat we gingen slapen kwam de Non nog met een mengseltje aanzetten, afkomstig uit een whiskyfles, iets met honing en ze had er iets ingedaan tegen de muggen....jaja de oude monnik roerde het mengsel lekker door t kommetje, nam een hap van t lepeltje en daarna voerde hij ons ook een paar hapjes met t zelfde lepeltje....Mooi niet dat we alles hebben opgegeten, ondanks hun zorgzaamheid...
Na een nacht op een spartaans bed, dit was t enige dat voldeed aan de verwachtingen en de hele nacht door gezang/gebeden te hebben gehoord, werden we opgelucht wakker. Mounty zou ons in de ochtend wat Pagodes laten zien en konden we hem terloops iets vragen over de situatie in het spookklooster. Hij kwam naar Karin toe, toen zij bij de gevangende stond en legde uit dat er iets mis is in zijn hoofd, en hij de broer is van de 'nicht'. Het is niet helemaal helder geworden of hij verstandelijk beperkt is of psychiatrisch patient, maar duidelijk is wel dat hij niet de hulp krijgt die hij nodig heeft. De beste 'senior novice', die status hebben ze de gevangene gegeven door hem zo'n gewaad aan te trekken, zit namelijk al zo'n 23 jaar opgesloten, omdat hij wegloopt (heel gek). Daarnaast werd ons duidelijk via Mounty dat de stemmingen van de oude baas grillig zijn en hij de kleine jongetjes (8-10-12 jr) afsnauwde en ook wel eens sloeg.
Vlak voordat we gingen vroegen ze wel hoe ze de gevangende beter kunnen maken. In het engels vertaald door Mounty heeft Karin niet helemaal de goede antwoorden kunnen geven, maar dit gaat ze nog wel doen, door nog eens een brief te sturen aan de Monnik, met wat gerichtere adviezen voor het bezoeken van een specialist. Dit hebben ze al eens gedaan, en na een slaapmiddel was hij niet beter...nogal logisch voor ons, maar kennelijk niet voor hen...
Inmiddels zijn we ruimschoots bijgekomen van dit avontuur en zijn we klaar om in Bagan 'echte' Buddhistische tempels te gaan zien. Het tempelgebied van Bagan wordt vaak vergeleken met Ankor Wat in Cambodja, dat ook op de werelderfgoedlijst staat. Wij zullen de komende 5 nachten hier verblijven en ons verder laten verwonderen...