Mongolië; van engelse docent tot geitenhoeder...

Hoe is het bij jullie? Het vakantieseizoen is voor een aantal van jullie aangebroken, toch? Lekker hoor! :).
De reacties onder t reisverslag zijn erg leuk om te lezen, zeker na wat momenten waarin we ons even afvroegen of reizen eigenlijk wel leuk is...dankjulliewel! :D

Oke, we zijn met de trein (33 uur) via Noord-China door de Gobi-woestijn, die zand en stof tot op ons bord bracht, de leegte van Mongolië in gereden. De grenspassage van China en Mongolië duurde 5 uur door controles van paspoorten, het treinstel (ook de plafonds werden gecheckt) en het wisselen van het treinonderstel (smaller spoor). We verlieten China met het volkslied terwijl het douanepersoneel in de houding stond.

We zijn inmiddels voor de 2e keer in Ulaanbaatar. Dat was de 1e keer qua bouwstijl, sfeer en verkeer wel even slikken, maar het "went". Een flink deel van het jaar is het fiks onder nul, dus er kan qua groen niet veel groeien en van een buitenleven is nauwelijks sprake. De temperaturen in Mongolië kunnen nogal verschillen, -50 graden in de winter tot 25 in de zomer kan voorkomen. In UB zijn pubs in overvloed en overal waar je binnenkomt ruik je een ranzige vette lucht (in Tibet stonk het naar yakvet, wat het hier is??). Na 2,5 maand in Azië was het voor ons wel even een vreemde gewaarwording dat er Aziaten zijn die "Mongools" spreken, het klinkt ons erg als Russisch in de oren. 

Mongolie is 38 x zo groot als NL en heeft 2.7 miljoen (vrnl boeddhistische) inwoners. Het ligt op een hoogvlakte en heeft toendra's en steppegebieden in het noorden, bergachtig gebied in het midden en woestijn (Gobi) in het zuiden. De bevolking leeft overwegend in nomadententen (gers) en voorziet in levensbehoeften door veeteelt; schapen, paarden, koeien, geiten of kamelen. De helft van de inwoners, ruim 1,3 miljoen mensen leeft in de hoofdstad UB. Na een aantal zware winters, waarbij veel vee dood gegaan is, zijn er in UB meer nomaden gekomen om er hun geluk te zoeken. Er is lang niet genoeg werk en "plek" voor iedereen, er vinden (dus) helaas ook veel berovingen op straat plaats. We zijn ook geschrokken van af en toe openstaande putdeksels, waar mensen in afdalen en met slaapzakken tegen de verwarmingsbuizen aan liggen :(.

Als tourist is het niet gebruikelijk om zelf door Mongolië te reizen, omdat het ingewikkeld is qua taal en weinig OV (het is dun bevolkt). Je struikelt daarom over reisbureautjes die individuele en/of groepsacitiviteiten aanbieden. Na Tibet weten we zeker dat een georganiseerde tour met gids ècht niet bij ons past en besloten we het zelf te organiseren. Het is gelukt om met een lokale bus door een omgeving met groene heuvels naar het noorden te reizen (soort teletubbielandschap, je verwacht elk moment Tinkie Winkie:)). In de plaats Darkhan, 70km van de Russische grens, waan je je door de Sovjetbouwstijl absoluut niet meer in (centraal) Azië.

Vanuit Darkhan zijn we naar het Amarbayasgalant klooster (1 van de 3 belangrijkste boeddhistische objecten in Mongolie) gegaan. De rit begon met oponthoud om de reserveband te plakken. Maar 5% van de wegen is geasfalteerd, auto's hebben standaard 2 reservewielen bij zich. De laatste 35 km was een dirtroad met flinke stenen en klimmetjes en we moesten zelfs een beekje oversteken. Geen easy rit voor (gewone) auto en eigenaar, maar gelukkig geen lekke banden. Plotseling kregen we in de verte het monastery in beeld, bijzonder na zoveel niets ineens een gebouwencomplex met een soort zusje van de Nepalese stupa op de berg erachter. In de verre omgeving zagen we een aantal gers, kuddes van koeien, geiten, schapen etc. 

De chauffeur tolkte met een local en toen waren we bewoners van onze eigen ger! Mooi wandelen, kijken hoe grote kuddes zich over de vlakte bewegen, hoe mensen, vogels en grond-eekhoorns hier leven, verrast zijn als er ineens een paard met een monnik langs je tent rent, zien hoe de wind speelt met het stof van de steppe en er soms een kleine tornado van maakt.

Tijdens deze rust is het bijzonder om te merken hoe we na 2,5 maand anders denken, dan toen we net een maand aan het reizen waren. Allebei zien we soms uit naar ons leven thuis, ook doordat we in Mongolië ineens ons "Aziëgevoel" zijn kwijtgeraakt (dus buurman Johan, geen zorgen! We komen graag terug naar ons Utregs Geluk!). Tijdelijk leven in een andere cultuur is bijzonder, maar als we eerlijk zijn zorgt het niet meer voor zoveel kippevel als in het begin. Je raakt simpelweg minder verwonderd, ook omdat het leven in sommige steden soms op het leven in Europa gaat lijken. Wat we vooraf ook niet wisten is dat je na zoveel vrije tijd, het voldane gevoel van een welverdiend weekend kunt gaan missen (ja harde werkers, dat kan dus echt!)! :) Waar Karin na de eerste maand riep dat ze graag een half jaar op reis zou willen, is daar nu even geen spoor meer van te bekennen...maar wie weet hoe dat gaat als we weer thuis zijn?? Na wat van deze 'overdenkdagen' hebben we de kunst van het genieten weer goed te pakken, dus no worries!:D

Goed, zaten we daar in onze ger in the middle of no-where terwijl het al een paar uur regende, toen werd het toch wel spannend of we transport terug konden vinden op de gewenste dag. Er is nauwelijks verkeer en geen mobiel bereik, dus je kan niet even een iemand bellen. We vonden 2 plaatsjes in een bus met 25 docenten die een 6daagse trip aan het maken waren en zingend en wodka drinkend de tijd doodden en erg veel lol hadden. Wij moesten er ook aan geloven (zingen: rampzalig, wodka: minder rampzalig) :D. Erg genoten en na een overstap waarbij een broer van een docente werd ingeschakeld, waren we ook nog eens op tijd terug in Darkhan. Daar hadden we een afspraak. Een afspraak, terwijl we nix hoeven? Jawel! 

Daags ervoor kwamen we bij toeval terecht in 'n zaterdagmiddagactiviteit voor locals en expats: een engels praatgroepje. Wij vroegen daar de weg naar een hostel en twee mensen vroegen ons of we deel wilden nemen aan een zomerkinderkamp. Tsja, kids van 12-15 jaar, iets waar we thuis niet zo happig op zouden reageren, daarbij dachten we nu: Why Not?! :) Geen idee wat ons te wachten stond, behalve dat het in een gebouw zou zijn en het een uurtje rijden was en alles geregeld zou zijn. Oké dan!

Het zomerkamp bleek geen religieuze invalshoek te hebben, waar we na ons 'jawoord' wel even voor vreesden, maar blijkt z'n herkomst te hebben vanuit het Russisch communisme. De Russen hadden toen een dikke vinger in de pap en veel fabrieken net over de grens staan. Qua communistische structuur is er aan het kamp niet veel veranderd, rode sjaaltjes voor de leiders, politiecontroles voor vertrek en vervolgens reed de stoet met busjes met daarin 150-200 kinderen (onder politiebegeleiding) naar een dirt road. Na 30 km hobbelen waren we bij een natuurgebied, dat zo op de Veluwe had kunnen liggen met daarop een kazerne-achtige complexen, waar in de zomermaanden kampweken worden gehouden. Wij werden gekoppeld aan een groep met 22 jongeren van 7-16 jaar, met erg ingewikkelde voornamen. Er was een dagprogramma, maar daar werd altijd plotseling wel erg flexibel mee omgegaan, toch verliep eea vrij ontspannen en was er qua eetmomenten wel sprake van enige regelmaat.

Dachten we vooraf ons bezig te moeten houden met dagactiviteiten van de kinderen, bleek dat we waren geintroduceerd als English Teacher. Oké, 2 keer per dag engelse les geven aan 5 kinderen. Leuk, die leergierige kids en soms ook ingewikkeld. Het aantal woorden dat wij Mongools spreken is op 1 hand te tellen (Karin kan na de logepedie in haar kinderjaren niet meer slissen en Ben denkt dat Mongools slissen na een halve fles wodka misschien beter gaat, echter als docent is dat weer niet gepast ;)). Maar goed, hopelijk kunnen deze kids na een paar dagen weer wat meer, wij zijn ook een bijzondere ervaring rijker!

Na dit weekend gaan we logeren bij een familie en storten we ons op het plattelandsleven, want we gaan koeien melken, schapen en geiten hoeden. De volgende update komt waarschijnlijk uit Rusland/Siberië, langzaam komen we dichterbij huis. Over 3 weken zijn we thuis, een paar weekjes later weer aan het werk. Hopelijk voor familie, vrienden en collega's is de geiten-, schapen- of yaklucht dan een beetje verdwenen, het kan je zomaar blijven achtervolgen weten we uit ervaring...:D

Voor eventuele liefhebbers weer wat plaatjes:
https://picasaweb.google.com/karinluidens/SelectieMongolia