Indonesië -Sulawesi- een prachtige kennismaking

Inmiddels zijn we bijna 2 weken van huis en het bevalt (zoals gewoonlijk) prima. Na een wat gestrest vertrek (we verloren de ov-passen op de 150 meter van huis naar de bushalte, een stroomstoring bij de NS), kwamen we goed en wel op Schiphol aan. Na een prima vlucht, met korte stop op Kuala Lumpur, landden we keurig net na zonsondergang in Jakarta. Jakarta was alles wat we er van verwachtten. Groot, veel verkeer, uitlaatgassen, vies en benauwd. Toch bleek het niet heel ingewikkeld om ook een ander Jakarta te zien. Al wandelend door de overvolle woonwijken met steegjes, sloten (open riool) vind je altijd veel vriendelijk lachende mensen en kinderen, waarmee je makkelijk contact maakt en hebben we onze spaarzame woordenschat iets uitgebreid. Dat wordt trouwens erg gewaardeerd, het geeft hen een gevoel van trots, leuk om dat mee te beleven.

Na wat enkele uren lopen kwamen we bij de Monas, een soort obelisk die de bekendste bezienswaardigheid vormt in Jakarta. Dit is het symbool van de Indonesische onafhankelijkheid. Hoewel men flink heeft geleden onder het 300 jaar durende bewind van de Nederlandse overheersers, valt het op dat er geen haat (b)lijkt te bestaan jegens bezoekers uit ons land. Hoe lang duurde het dat "wij" iets toleranter werden tov onze oosterburen, terwijl die periode aanzienlijk korter was?

In Jakarta Kota (noord) tref je uit die tijd het oude centrum van Batavia, met gebouwen, ophaalbruggen en kanalen of grachten als overblijfselen van de Nederlandse VOC-periode.
De waterwegen zijn nu geworden tot permanent stinkende open riolen waar alleen ongedierte en afval zich prettig voelt.
Het laaggelegen Jakarta heeft jaarlijks te kampen met grote overstromingen die voor het arme deel van de bevolking een ware overlevingsstrijd brengen met oa risico's van verspreiding van diverse ziektes. Het rijkere deel van de stad ligt hoger.
In het havengebied doorkruisten we nauwe steegjes waar duizenden mensen in zeer krappe veelal houten woningen op palen boven het water leven. Hoewel iedereen daar trots en blij oogt, zijn de leefomstandigheden bepaald niet om over naar huis te schrijven, maar we doen het wel ;-)

Na drie dagen Jakarta zijn we naar Makassar gevlogen, dit is de hoofdstad van het eiland Sulawesi (het voormalige Celebes),
Makassar heeft 1,3 mln inwoners. In de dagen dat we hier verblijven zien we hoe ontzettend uitgestrekt deze havenstad is. Die haven brengt behalve een hele dikke Chinese vinger in de pap, ook zaken als bars en nachtleven, waardoor we een aantal keren erg veel lol hadden met een mix van lokale mannen, in een tent die de naam kroeg niet mocht dragen. Eigendom van een Chinese vrouw, lekker sfeerloos opgezet, maar de gesprekken die tot stand kwamen maakten dat meer dan goed. Nog wel een opmerking over de invloed van de Chinezen, we zien heel wat tempels. In 1997 zijn er flinke rellen geweest om de Chinese invloed aan te vechten.

We bezochten een herdenkingsmonument van de bevrijding van Papoea (Nieuw-Guinea), dat leek op het monument in Jakarta maar er nogal verwaarloosd uitzag.
Ook waren we bij en in het Fort Rotterdam. Opnieuw een stukje vaderlandse geschiedenis, na Sri Lanka vorig jaar (Galle met o.a. Fort Utrecht) en Jakarta. Het blijft merkwaardig, vaderlandse architectuur / gebouwen te bezichtigen aan de andere kant van de wereld. De gebouwen tonen trapgevels, dakapellen en rode dakpannen. Trots? Nu we er wat meer over lezen, ligt schaamte dichterbij, bijvoorbeeld door deze actualiteit: https://decorrespondent.nl/3447/Hoe-Nederlandse-militairen-binnen-een-maand-meer-dan-duizend-Indonesiers-vermoordden/94292336853-c9476111

In Paotere, ook een haven van Makassar, zagen we een groot aantal Buginese schoeners (zeilschepen van een sierlijk model) voor anker liggen, ze heten Pinisi, geen kinderachtige handelsschepen die er al waren in de VOC-tijd, die dus al eeuwen de zeeën rond het eiland bevaren en van groot belang zijn voor het handelsverkeer tussen de eilanden. Balen rijst, olietonnen, meel en hout wordt van en naar de boten getransporteerd door zwoegende mannen in de bloedhitte. Er werd gewaarschuwd voor zakkenrollers. Wij moesten op deze rustgevende locatie iedereen wakker schudden!

Onderweg van Makassar naar Sengkang (noordwaarts, maar nog steeds in Zuid Sulawesi) zagen we pas na lange tijd de bebouwing van de grote stad verruild worden voor natuur. Aanvankelijk vlak en vrij dor, rijstvelden die wachten op het begin van de regentijd, later meer heuvels, groener, gevarieerd, heuvels werden bergen, in die regio tot ruim 1300 meter wat de temperatuur wat aangenamer maakte. Sengkang ligt aan het Danau Tempe, oftewel het Tempemeer, een van de grotere meren van Sulawesi. Langs het meer staan huizen op palen en in het meer is een drijvend vissersdorpje waar zo'n dertig families wonen. Met een longtailboot was het een uur varen om hier te komen, door het de schitterende waterakkers waar men tussen de waterplanten zo de visjes uit het water grijpt. In een drijvend huisje bij een vrouwtje midden op het meer hebben we pisang goreng (gebakken banaan) gegeten en genoten we van het uitzicht. Tijdens de boottocht zagen we ook veel (vreemde) vogels, maar ook soorten die we herkenden zoals ijsvogels, (bruinrode) reigers etc.

In Sengkang zien we eigenlijk amper andere toeristen. De reacties van de bewoners geven dat ook weer, ze willen allemaal wat tegen je zeggen of op een bepaalde manier even aandacht trekken, ondanks het taalprobleem. Hello mister! Where are you from? Deze vragen worden ons gesteld sinds we in Jakarta zijn. Men spreekt eigenlijk helemaal niet veel engels, of er zijn weinigen die goed engels spreken. Zelfs Miss is te lastig en dus wordt iedere herkenbare buitenlander mister genoemnd

In een lokaal tentje bestellen we maar weer eens een Gado gado (zo lekker!). Het gezin dat ons eten verzorgt woont in de ruimte waar wij eten. Waar je woont en waar je je boterham verdient met de verkoop van voedsel zou je iets mogen bedenken t.a.v. hygiëne, onderhoud en schoonmaken. Ben constateerde dat zulke vuile ventilators in een hennepkwekerij niet worden aangetroffen ;-).

Inmiddels hebben we ook al indrukwekkende rituelen rondom de dood van het Toraja-volk meegemaakt. Die rituelen verschillen zó enorm van hoe wij in ons land omgaan met de dood. Dat beseffen we nog meer nu we tijdens ons verblijf op Sulawesi het bericht ontvangen van het overlijden van een tante van Ben afgelopen week.Een groot verschil is dat bij ons de uitvaart binnen een aantal dagen plaatsvindt, bij de Toraja kunnen uitvaarten soms pas maanden of jaren later na het overlijden plaatsvinden.

Over de rituelen van het Torajavolk zal het volgende reisverslag over gaan, dat we op korte termijn zullen plaatsen.


Groet,

B& + K@