Afgelegen Togian-eilanden

"Het is moeilijk er te komen en nog moeilijker de eilanden te verlaten", met dit gegeven proberen we zo eenvoudig mogelijk de Togian-eilanden te bezoeken, een groep van 56 eilanden in de Tominibaai boven Centraal Sulawesi. Door vulkanische uitbarstingen zijn de eilanden gevormd en ze zijn omgeven door eeuwenoude koraalriffen. Hoewel er nog zo'n 200 km moet worden afgelegd om de havenplaats Ampana te bereiken leggen we al contact met het Togian-wereldje, want dat blijkt het te zijn (ons-kent-ons).

In de haven van Ampana komen we midden in chaotische taferelen. Eerst worden we naar de verkeerde boot geleid en een halve minuut voordat de trossen werden losgegooid kwam men erachter dat dit niet in orde was en we een grotere en andere boot moesten hebben. Met vrachtwagentjes en handkarren worden voorraden water, bouwmaterialen, grote zakken rijst van de kade op de boot gebracht. Onze boot wordt meer dan volgestouwd, onder het luide geschreeuw van de havenmeester, die op ongebruikelijke wijze zijn boosheid uitte.
Normaal waren er 2 boten op zaterdag, maar 1 bleek er kapot en dan moet dus alles heel logisch van 2 boten op 1 boot, want er is immers de dag erna markt. De boottocht duurde 11 uur, inclusief een vijftal stops. In Wakai (de marktplaats) is men twee uur bezig alle goederen keurig gerangschikt op de kade te zetten, waarna wij verder gaan. Om 21 uur is onze halte bereikt en worden we door onze gastheer met zijn privé-boot, een "prauw" (soort kano met 2 enorme buitenboordmotoren met bamboecatamaransysteem) opgehaald en in een half uur naar Lia Beach gebracht. We maken kennis met Marion, een Française die hier een paradijsje aan het stichten is met haar man Epo. Hoewel het nog niet geopend is, is ze bereid ons toch onderdak te verschaffen in een hut die voor het bouwpersoneel is bestemd. Die hut is meer dan in orde, prima plaatsje voor ons dus.

De volgende ochtend laat het daglicht ons zien op wat voor een schitterende plek we wakker zijn geworden. Het doet denken aan een Bounty-strand. Ruim honderdvijftig meter wit strand voor onze voeten en zo slapen we 4 nachten als enige gasten voor 11 euro p.p. aan een wit privéstrand op een afgelegen plaats en krijgen we 3 heerlijke maaltijden per dag. Zwemmen in open water is niet echt ons ding, maar je kunt hier prachtig snorkelen en duiken in de blauwe zee waar je meters diep vanaf de boot de vissen en koraal gewoon kunt zien.

Die Togians zijn echte zeemensen, wat voor ons een auto is, is voor de locals hier een boot. Onze snelweg is hun zee. Eilanden hebben soms witte zandstranden, maar ook steile wanden. De eilanden zijn begroeid met tropisch regenwoud. We bezochten een dorpje waar de Bajau, zeenomaden wonen. De woningen staan op palen in ondiep water op een paar honderd meter van de kust. Ook de weg er naar toe is van hout en staat op palen.

De Togians is één van de weinige plekken op aarde waar internet nog niet is doorgedrongen of waar het ontbreken ervan nog niet als een gemis wordt ervaren. Je dient voldoende cash-geld mee te nemen, want een pin-automaat ontbreekt. Sterker nog, er is niet eens een mobiel signaal mogelijk op de meeste eilanden. Er wordt hier deels geleefd alsof het internet nooit bestaan heeft. Waar de buitenwereld zich beperkt tot wat bereikbaar is met bootjes en waar het nieuws doorkomt met vertraging van enkele dagen/weken (als het al doorkomt).

Wat blijft er over? Een leven van hier en nu waarbij iedere nieuwe dag lijkt op de vorige en de volgende en waarbij een dorpje uitkijkt en opleeft bij het arriveren van een boot met handel, waaronder (drink)water, want daar beschikt men niet over! Voor ons zijn die dagen hier, op een strandje waar we alleen vertoeven, ook hetzelfde. Om een uur of vijf 's morgens wordt het licht en worden we gewekt door opkomend getij en de golven die hoorbaar zijn tegen de rotsen. Mooie tijd om naar het toilet te gaan, die bereik je na 40 meter loopplank, dat doe je niet voor de lol in het stikdonker. We hebben namelijk geen verlichting, alleen tussen 17.30 en 22.00 uur en rond een uur of vijf meldt de vleermuis zich. Die vliegt ongeveer langs je en soms bijna tegen je hoofd, is absoluut niet schuw, hangt aan een tak, draait wat en vliegt er weer op uit om wat te vangen.
Het kostte ons gelukkig weinig moeite om te wennen aan een leven waar geen plaats is voor zorgen of wensen en alleen nog de dagelijkse gang.

De aantrekkingskracht die de ongerepte stranden op ons uitoefent, intrigeert ons, vooral hoe je zo afgelegen kunt leven en wat daarbij komt kijken om in leven te blijven, maar ook in contact te blijven met de rest van de wereld, familie en vrienden.

Zo hoeven wij ons om niets te bekommeren, behalve om bootschema's die kunnen veranderen en dit kun je nergens echt controleren, behalve door naar een plek met mobielbereik te varen en de juiste mensen te bellen. Wij hadden pech, ons bedachte plannetje om in 5 uur van Waleokodi eiland naar de "vaste" wal van Sulawesi te varen bleek niet mogelijk omdat de boot onverwacht een maand in een dok hing voor onderhoud. Tsja, toen kostte het ons dus 2 dagen (reizen) om met een andere boot weer langs ons eiland te varen en aan te komen waar we wilden. Dit was even slikken, maar we hebben met een overnachting op een ander eiland en leuke contacten en lokale drankjes ons uitstekend vermaakt en onze ogen uitgekeken en geslapen op een grote nachtboot.

We vonden het heerlijk en fascinerend. We kunnen ons het avontuur voorstellen om daar te wonen, maar om dat zelf te doen?