Deel 2: Reisverslag Toraja

Naar het nu blijkt lag het niet aan de stroomstoring van gisteren, maar iets bij waarbenjij.nu, sorry voor de onnodige mailtjes. Met de vorige melding van een reisverslag aangevuld met deze heb je het totale verslag te pakken, inclusief linkje naar foto's.

Sorry voor de spam!

Groet,

Ben en Karin

Vervolg reisverslag 16 oktober 9.10 uur:
Het nieuws over ceremonies gaat sneller dan de wind in Torajaland en het is maar net wie wat opvangt waar er iets te doen is. Onze gids Manda bleek een uitstekend gevoel voor timing te hebben en had naast de inmiddels bijgewoonde ceremonie, vernomen dat er Bullfights zouden plaatsvinden in een dorpje. Deze gevechten vinden niet heel vaak plaats en kunnen onderdeel zijn van een ceremonie, om de gasten die afgekomen zijn op de begrafenis te vermaken. We vroegen ons af of die buffels inmiddels niet genoeg te verduren hadden gehad, of wijzelf...maar besloten met enige frisse tegenzin en gemengde gevoelens toch een kijkje te gaan nemen, nu we er immers toch waren. Gids Manda (een echte Toraja) leefde helemaal op en werd bloedfanatiek, enthousiast en straalde. We hadden wel aangegeven dat we graag op veilige afstand wilden kijken, want Ben had de dag ervoor gelezen dat de buffel die verliest in blinde paniek er vandoor kan gaan. De buffels zijn 2x zo groot als onze koeien en hebben hoorns waar ze in Pamplona bang voor zouden zijn.

Van bovenaf zagen we lagergelegen rijstterrassen waar de locals in drommen stonden in een rijstveld, waardoor er een natuurlijke arena ontstond. De buffels (dit zijn er per gevecht 2 stieren) worden door de verzorgers recht tegenover elkaar gezet, met de koppen tegen elkaar aan en vervolgens losgelaten. Als ze denken dat ze tegen elkaar zijn opgewassen ontspint zich een strijd tussen de buffels, waar goed op gegokt kan worden. Denk aan het logo van het blikje RedBull, zo ziet dat eruit en met de koppen duwen ze naar elkaar toe. Soms lopen ze wat uitdagend om elkaar heen en gaan dan ineens in de aanval. Ze raken hierdoor niet beschadigd, wonder boven wonder dat viel ons alles mee en het is eigenlijk best onschuldig. Ogenschijnlijk.

Na de eerste sessie vertrok er een buffel rennend en liet zich makkelijk inhalen door zijn verzorger. De sessies erna, renden de verliezende buffels, met de winnaar op de hielen, steeds verder weg, beklommen zigzaggend de rijstterassen en kozen soms ook het hazenpad tussen het publiek door! Het woord DOODENG is hierbij wel op zijn plaats. Ondanks onze grote afstand tot de arena, werd de situatie soms steeds hachelijker. Karin had inmiddels enkele oude vrouwtjes in een boom zien zitten en zocht tot grote hilariteit van de locals veiligheid op een hoger gelegen stukje. Gids Manda kwam niet meer bij van het lachen en adviseerde juist niet te gaan rennen (dan kunnen ze achter je aan komen) maar te blijven staan. Op advies van Ben is Karin achter een rij brommers /motoren gaan staan. Toen na weer een gevecht bleek dat buffels zich van rij geparkeerde brommers /motoren niets aantrokken, en 15 meter naast ons de verliezer achterna werd gezeten door de winnaar terwijl ze een stuk of 6 motoren/scooters in hun blinde paniek vertrapten wisten we het zeker! Wegwezen!!! Met een nog altijd stralende Manda in ons midden, die nog blijer werd toen ze vernam dat de chauffeur van onze auto ook was weggerend, kon haar dag niet meer stuk. Toen we vertrokken zagen we enkele verzorgers teruglopen met hun buffels. Sommigen waren wel 1-2 kilometer weggerend over frisgroene rijstvelden. Je zou ze maar op een onbewaakt ogenblik ineens tegen het lijf lopen.

De dag met de gids, ons verblijf in Torajaland met de bezoeken aan de verschillende dorpjes hebben ons een goed beeld opgeleverd van de cultuur van de Toraja en we hebben dankzij de uitleg van de gids en de ceremonies veel geleerd. We hebben vooral gezien dat het Torajavolk leeft voor de dood en zich een ongeluk moet werken om geld te kunnen sparen voor de dood. We denken ook dat we hebben gezien dat bepaalde zaken in stand worden gehouden voor toerisme, zoals bijvoorbeeld de traditionele huizen. Vaak is er al een groot stenen huis op het erf voor in de plaats gekomen, naast de traditionele huizen. Desalniettemin hebben we het meest gezien dat de harmonieuze wijze van het omgaan met het leven en de dood in deze samenleving en in mindere mate de rechten en de plichten. De dood wordt intens gevierd.

Klik op deze link (of kopieer deze link) voor de foto's: https://picasaweb.google.com/107358251491203674111/IndonesieSulawesi?authkey=Gv1sRgCK6nn-P7mZzmMA