Op pad in Midden-Amerika, El Salvador

Hola,
Voor een korte trip in El Salvador is dit best een lang verslagje geworden, maar dat komt ook omdat we niet uitgepraat raken over het busvervoer, Ben schildpadjes heeft uitgezet en er ook nieuws is te melden over Ben zijn nieuwe Televisieloopbaan in El Salvador! Dus voor wie het leuk vindt, lees maar gezellig mee.

Goed, waar waren we gebleven? Om in El Salvador op de door ons gewenste plaats van bestemming te komen, staan we in Honduras extra vroeg op. Helaas was het water weer afgesloten, niet de eerste keer in Honduras en was er van douchen geen sprake. Jammer voor het hotel was ook dat we wat buikklachtjes hadden en na één keer doortrekken het reservoir van het toilet zich niet meer vulde. Tsja, beter daar dan wanneer we in de bus zitten. Weer een flinke busrit met 1 grensovergangritueel; blijft lachen hoor.

Nadat we de nightguard om 7 uur uit z'n bed hadden getrommeld om het hekwerk van het hotel te ontgrendelen, begon een lange gatenkaastocht op weg naar El Salvador. Eerst moesten er de gebruikelijke hoge bergen worden genomen om af te dalen naar het laatste stukje Honduras naar de grensplaats El Poy. Pas vlakbij de grens, na een flinke daling, was de kou uit de lucht en staat het zweet op je kop en op je rug.

Na zo'n anderhalf uur hebben we alle formaliteiten gehad inclusief aan de Hondurese kant een check van vingerafdrukken. Controle of je wel dezelfde persoon bent die het land verlaat als die erin kwam. In El Salvador kregen we geen stempel wel een "standje" dat we aan onze Spaanse taalvaardigheid moesten werken. Haha, die dame had een punt en we hebben inmiddels aangemeld voor Spaanse les in Utrecht die maandags start als we terug zijn. Net als van Guatemala naar Honduras ga je naar El Salvador lopend de grens over. Dan komt de vraag: waar vinden we vervolgvervoer?? Tussen een file van vrachtwagens lopen we door een stoffige grensplaats en we vinden een plek waar sporadisch bussen vertrekken. Nergens is ook maar een toerist te bekennen. We kunnen na een half uurtje in de brandende zon wachten rechtstreeks met de chickenbus naar Las Aguilares, om vandaar een zelfbedachte overstap proberen te maken naar ons doel Suchitoto (en dit ligt dus echt niet in Japan, mensen).

Wauw, wauw, wauw, wat ben je mooi El Salvador! De bergen, het groen, de uitzichten, net zoals in Honduras schitterend! Betere wegen en nog steeds prachtige uitzichten op vulkanen, valleien, koffieplantages etc! En we zien het allemaal vanuit een chickenbus.

Over dat reizen met de chickenbus zullen we enkele ankedotes en ervaringen delen. Allereerst is het de bus an sich die je al versteld doet staan. Oude Amerikaanse schoolbussen in de meest vrolijke kleuren geschilderd. Daarnaast is op busstations in wat grotere plaatsen ook nog de kunst om op zo'n busstation de goede bus te vinden. Er staan gemiddeld tig bussen op zo'n station kris kras door elkaar. Dan lopen er ook nog tientallen mensen rond die je of in hun bus willen hebben of iets aan je proberen te verkopen. Gelukkig is iedereen altijd hartstikke behulpzaam en wijzen ze je graag de weg. Dat wij die instructies nog steeds niet altijd begrijpen..tja...Dus als je dan uiteindelijk de bus hebt gevonden, kun je de bus in. Maar eerst moet je proberen je backpack op een redelijke plek op het dak (graag water- en stofdicht)of het laadruim (viesss) zien te krijgen terwijl iedereen maar tegen je aan roeptoetert of behulpzaam aan je tas trekt. Vervolgens moet je een plekje zien te bemachtigen en je door een te smal gangpad wurmen naar een plekje het liefst achterin de bus, anders kan Karin haar ogen niet van de weg afhouden en staat ze de hele tijd zelfbedachte doodsangsten uit bij alle bijna ongelukken die zouden kunnen gebeuren. Je tas meenemen in de bus kan ook, maar dan moet ie 9 van de 10 keer op je schoot en dat is best warm en nog krapper. Als iedereen zo'n beetje zit of correct opgepropt en gestapeld is denk je: "Si, we vertrekken! En ook nog eens op tijd"! We schreven al dat het reizen hier veel tijd kost en dat komt ook omdat de hele locale markt zich vervolgens door de bus wurmt om toch te kijken of er wellicht iemand is die toch nog wat vergeten is te kopen. Echt, alles komt voorbij, fruit, kleding, drinken, warm eten, bakjes patat, snacks, medicijnen, vlees op megagrote spiezen, zalfjes en medicijnen. Als iedereen dan zijn zegje gedaan heeft en zijn koopwaar heeft getoond gaat de bus rijden. Fijn, alleen moeten de bushaltes nog uitgevonden worden, of je kunt het ook personal service noemen die hoogtij viert. Mensen staan gewoon op de eerste de beste plek langs de busroute en als de bus komt stopt hij soms om de 5 meter om iemand erin te laten en meestal moet er dan ook nog iets op het dak worden gebonden. Gelukkig is dit na de stad vaak voorbij omdat daar minder mensen meer langs de weg wonen. Maar om te voorkomen dat je lekker 'in de rit komt' hebben ze daar ook iets op bedacht. Soms scheurt de buschauffeur een tijdlang als een bezetene om ineens te stoppen en dan stapt de buschauffeur uit. Dit kan gemiddeld tien tot dertig minuten duren. Er moeten dan, denken wij, iets van registraties bij checkpoints uitgevoerd worden, of soms rent de busboy naar een soort prikklok om de punctualiteit te registreren. Daarna rijden we meestal als een schildpad weer verder. Dit alles bij elkaar genomen leidt ertoe dat een ritje van ongeveer honderd kilometer in Honduras en El Salvador langer dan 3-4 uur kan duren.

Dan hebben we het nog niet over het vermaak tijdens de busrit gehad. Zo troffen we in een bloedhete bus in Guateamala een Preker die 20 minuten naast Karin, die een zwetend slapend kindje half op haar schoot had liggen, in de bus keihard uit de bijbel begon voor te lezen (Ben zat achterin). Hij had niet door dat iedereen al kruisjes sloeg i.v.m. de de rijstijl van de buschauffeur op een bochtig traject en iedereen aan het vechten was om niet in de bochten niet van de banken geslingerd te worden (deze bus zat dus niet vol, we zaten net niet klem genoeg dit keer). We troffen in Honduras een man die niet kon praten en toch tijdens de busrit een spreekbeurt over zijn ziekteproces kwam houden met allerlei bulten en nare foto's (die hebben we geld gegeven, vooral ook omdat hij er echt zielig uit zag en bovenalles geen geluid maakte). Dan hebben we in El Salvador mannen in de bus gehad die uitleggen hoe een tandenborstel werkt en die nare foto's van oorlogswonden laten zien en daar zalfjes voor hebben (niets gekocht want het goede nieuws is dat we dus geen schotwonden hebben opgelopen).

Goed, we schreven al dat we over die busritten niet uitgepraat raken, maar nu dwalen we behoorlijk af. Terug naar El Salvador. De eerste plaats na de grens in is La Palma, een heel leuk, klein dorpje waar de huizen zijn versierd met tekeningen van kunstenaar Fernando Llort. Na een vlottere rit, in verband met betere weg worden we ergens langs een soort snelweg eruit gezet en doorverwezen naar een kruispunt om naar Suchitoto te komen. We hebben, ondanks alle waarschuwingen over dit land, gewoon locals nagedaan en we zijn gaan proberen te liften. We stonden immers toch op een weg na een kruispunt een beetje verveeld te wachten op openbaar vervoer. Verrek, het werkte! Na een paar keer proberen, stopte een brandschone pickup. Snel, snel, de rugzakken in de laadbak, er zelf inklimmen en maar zien tot waar we zouden komen. Vervolgens weer over op een chickenbus voor de laatste 8 kilometer naar het pittoreske en gezellige plaatsje Suchitoto.

Suchitoto heeft een prachtige uitzicht over het stuwmeer “Lago de Suchitlán” en een mooie wit gepleisterde kerk op een centraal plein. De hobbelige kleine keienstraatjes maken het plaatje compleet. Suchitoto is de culturele hoofdstad van El Salvador en heeft heel veel galerietjes en kunsthandeltjes die door de weeks dicht zijn, waardoor het heerlijk rustig is. We verbleven bij een familie en hadden vanuit ons bed een schitterend uitzicht op het meer. Dit plekje is goud waard en één van de mooiste plekjes die we hebben bezocht op deze reis!

De Salvadoraanse cultuur is latino-cultuur waarin Indiaanse invloeden zich hebben vermengd met de Spaanse en Noord-Amerikaanse cultuur. El Salvador kent net als de omringende landen nu en in het verleden nogal wat problematiek, ook met de omliggende buurlanden. Waar El Salvador in Nederland wellicht het meest om bekend staat, ook al kunnen wij het onszelf niet herinneren, is de moord op vier Nederlandse IKON-journalisten in 1982 die in een hinderlaag om het leven zijn gekomen. Dit bracht een golf van protest in ons land teweeg, met wekelijkse demonstraties voor de Noord-Amerikaanse ambassade.

Het mooie is, dat het toerisme nog niet zo ontwikkeld is in El Salvador. Dat betekent dus dat we vrijwel geen westerse toeristen zijn tegengekomen. De mensen zijn trouwens onwijs vriendelijk en behulpzaam! Maar hadden we dat al niet eens gezegd? Dan wat minder fraais: Iedereen gooit hier alles op straat, uit het raam van de bus, overal ligt vuil, net als in Honduras. Wat ons ook opvalt is dat er ontzettend veel fastfood (gefrituurde kip etc.) wordt gegeten en dat een (twee of drie) maatje(s) meer met name bij vrouwen absoluut de norm lijkt te zijn. Net als in Honduras staan overal beveiligers gewapend met de hand op de trekker. Nog nooit zoveel pistolen en geweren gezien. Verder worden we heel erg vrolijk van de salsamuziek die je altijd wel ergens uit een straatje, auto, huis hoort komen...

Goed, omdat we niet exact weten wat we nog willen doen in Nacaragua en Karin graag kerst aan het strand wil vieren, maken we een verplaatsing naar het zuid-oosten van het land. Daar was de slotverbinding met de chickenbus wat minder logisch en hierdoor moesten we nog een kilometer of 4 met onze rugzakken onder de brandende zon over het strand en paadjes lopen om bij La Tortuga Verde aan te komen. Een droombestemming, palmbomen, zee en strand! Alles vanuit recycling en werkgelegenheidsoogpunt voor de omgeving en relaxen voor luie reizigers hippies/hipster reizigers bedacht. Grappig om eens te zien. Ben, die een duik in t zwembad zou nemen, ontdekte dat een groep mensen zich verzamelde op het strand. Daar werden werden vlak voor zonsondergang ca. 50 schildpadjes van een dag oud, bij de zee neergezet. Zo'n 20 hadden niet de energie zelf het water te bereiken, uitgeput. Die moesten een handje geholpen worden door ze op te pakken en naar het water te brengen. De vraag is hoeveel van deze het redden in de Pacific Ocean. Prachtig dit mee te maken!

We keken uit naar heerlijk wat daagjes rust in dit ruime resort en wat luieren onder de palmbomen met kerst. Toen we op eerste kerstdag wakker werden, leek het vanuit onze kamer alsof er een schoolklas bij een zwembad was afgezet, wat een gejoel en gegil en wat deden al die auto's af en aanrijdend bij ons resort. Aha! Het is kerstmis en de El Salvadorianen vieren dit, net als wij dat graag wilden, massaal aan het strand. Ons pittoreske resort werd overspoeld met (vr)etende gezinnen die het reuze naar hun zin hadden, de muziek ging luider, de rum en wodka vloeide rijkelijk, mensen hingen in de hangmatten, namen een duik in de zee en bestelden boven alles ontzettend veel eten. Het was even wennen, al die drukte, maar wij vonden gelukkig een rustig plekje op het strand met hangmatten, schaduw, wind en ligstoelen en konden van een afstandje de feestende El Salvadorianen aanschouwen. Aan het einde van de middag verschenen er vier militairen die op wacht kwamen staan, met wederom joekels van wapens. Die waren gelukkig niet nodig en na zonsondergang vertrok iedereen weer naar huis.

Wij hadden de Ierse Betty ontmoet, die in Basel woont en zij zou met ons meereizen de dag erna naar de grens met Nicaragua. Als je over land reist, moet je daarvoor eerst terug naar Honduras en dan doorreizen naar Nicaragua. Over zee is het 55 kilometer en met de boot leek ons dus wel wat. Dat is niet de meest logische grenspassage maar na wat zoekwerk hadden we een organisatie gevonden die dat toch aanbiedt.

We regelden transport naar het havenplaatsje La Unión, en zaten op de vroege ochtend uit te waaien in de laadbak van een pickup. Overal groeten mensen als ze je opmerken. In La Unión was het even onduidelijk waar we ons moesten melden, maar we kwamen erachter dat we eerst langs de Immigration Office moesten. Daar wist de man al dat we zouden komen (dat zegt al genoeg over het aantal grenspassages dat daar per dag plaatsvindt). Na een tijdje kregen we een boot in de smiezen op een lange aanlegsteiger die het wel eens zou kunnen zijn. Voor ons uit liepen drie cameraploegen. Wij veronderstelden dat die voor een reportage naar één van de eilanden in de Golf van Fonseca zouden gaan voor opnames.

Na een toiletstop liepen we gedrieën met onze tassen over die lange pier naar de boot. Tot onze verbazing zagen we dat er filmopnames van ons gemaakt werden en naarmate wij dichterbij kwamen schoven Ben en ik er een beetje langsheen. Wat moesten ze van ons? Betty, de enige van ons drie die goed Spaans spreekt, liep daardoor min of meer in de armen van die cameraploegen, met 3 camera's, 4 microfoons en nog wat interviewers. Karin stelde zich bereidwillig op als fotograaf van het geheel, waardoor Ben daarna als een ware Chris Zegers zijn verhaaltje voor de camera over La Union mocht doen. In het engels iets vertellen over een plaatsje waar we maar een uur verbleven en eigenlijk niets van wisten. Kennelijk was men bezig om een promotiefilm te maken van La Uníon.
Ben & Betty voor de lokale 3 op reis! Wie weet komen we er nog eens achter waar en of het ergens voor gebruikt is!


Goed, het jaar 2016 loopt ook hier ten einde. We kennen mensen die het in 2016 niet makkelijk hebben gehad en ook in 2017 nog moeilijke periodes voor zich hebben. Juist aan die mensen denken wij extra deze dagen. We wensen iedereen vanuit Nicaragua een positief, gezond en krachtig 2017 toe!


Voor wie zin heeft in wat foto's, even dit linkje kopiëren en plakken:
https://goo.gl/photos/m8Cd1nLLxgBFdBuM9


Veel liefs,

Ben & Karin