Op pad in Midden Amerika, Honduras

Ola lieve mensen!

Waar waren we gebleven? We zijn even van de radar verdwenen, de iPad van Karin is helaas een soort van overleden en op haar telefoon is door de barsten in het scherm ook niet veel meer te zien. Nou staat er op die iPad het zo goed als kant en klare reisverslagje dos (2) te wachten en hebben we er van alles aangedaan om de iPad weer aan de praat te krijgen (niet gelukt) en hadden we soms simpelweg even geen zin en vooral tijd om er weer opnieuw aan te werken.

Goed, we are still alive and kicking en zijn alweer wat stappen verder dan dit reisverslag, maar die updates krijgen jullie nog wel te lezen.

We zijn in een vroege ochtend met een directe shuttlebus vanuit Guatemala naar Honduras gebracht (die ging snel, maar met de grensformaliteiten doe je er toch best lang over). Net over de grens vanuit Guatemala ligt in Honduras het plaatsje Copan Ruinas en daar zijn Mayaruines. Ben heeft 18 jaar geleden met Arno Guatemala bezocht en daar al een groot deel van het toenmalige Mayarijk gezien dus besloten we de tempels van Honduras in onze reis mee te pakken. De Maya's zijn er in geslaagd elke stad haar eigen karakter te geven. Copan onderscheidt zich van de andere Mayasteden door de artistieke kwaliteit en de perfectie van de beeldhouwkunst.

Vanuit het dorpje Copan Ruines wandelen we naar de Mayaruïnes. Na de entree zitten in een soort van bos de grootste kleurrijke papegaaien (Ara's) die we ooit hebben gezien. Deze Roco's, want zo heten papegaaien toch, zijn leuke lawaaipapegaaien en kwetteren er lekker op los. Maar daar kwamen we natuurlijk niet voor, we kwamen voor de archeologische site Copan, de Maya ruïne die op de Unesco lijst staat. De Maya's leefden hier van 250 tot 900. Er leefden in die tijd vele volkeren in Midden-Amerika, maar alleen de Maya's, Inca's en Azteken zijn er in geslaagd een rijk te stichten waarvan de overblijfselen nog zichtbaar zijn. Dan kom je bij wel of niet gerestaureerde ruïnes en het afgebakende gebied waar mayastammen hebben geleefd, met graftomben, eregalerijen, gemeenschapsruimten en de tribunes voor sport-en spelactiviteiten. Heel erg mooi zichtbaar (beschermd onder een meterslang tentdoek) is de hiëroglyfentrap van Copan, tree voor tree bewerkt met beeldschriften. De Japanners hebben lekker mee gegraven om alles wat overwoekerd was veilig te stellen. Goed die ruïnes zijn dus niet nieuw, hoewel sommigen dat wel lijken en je op het terrein nu ook met gemak een mooie camping of voetbalclub zou kunnen beginnen, wat een prachtig grasveld. Na er replica's van te hebben gemaakt zijn de originelen weer in een museum gezet waar je dan ook weer een ander ticket voor moet kopen (dat hebben deze Hollanders dus niet gedaan).

We hebben een aantal dagen in het dorpje Copan rondgewandeld met z'n straatjes met keitjes, steile hellingen, kleurrijke huisjes/winkeltjes, restaurantjes. De marktjes zijn overal leuk, je kunt er alles kopen en dan heb je het ook over de standaard of gespecialiseerde antibiotica die per stuk worden verkocht. Zorgelijk natuurlijk ivm gebrek aan controle op het volbrengen van totale kuren en de toenemende resistentie.
Goed, we gaan niet lopen miepen, maar na één mooie dag (gelukkig toen we naar de opgravingen gingen) hebben we regelmatig geschuild voor de regen. Het maffe van die bergen is dus dat ze wolken regen aantrekken en na een dag of 2-3 hadden we dat echt wel gezien. We begrepen wel weer waarom de omgeving zo schitterend groen was. We hebben een topavond met andere Europese reizigers gehad op het overdekte deel van het dakterras, veel reisverhalen en onzin uitgewisseld.

We hebben Honduras echt heel leuk en relaxt ervaren, anders dan de mindere reputatie die het land heeft. We zijn vanuit de indianencultuur, meer in een western cultuur terecht gekomen. Stel je mannen voor met cowboyhoeden, grote puntlaarzen en wapens? Ja, in ieder geval bij de deuren van banken, overheidsgebouwen en supermarkten staan ze met wapens van ca. een meter. Even slikken en doorlopen en ze blijken na oogcontact hartstikke aardig en behulpzaam. Na een paar dagen zie je dat niet meer en ga je gewoon door met wat je doet. Daarnaast hebben we ook in Guatemala al met legermensen in de bus gereisd. Het voelt even vreemd als je weet dat er een man met zo'n wapen van een meter een bankje achter je staat, maar 't went toch (je hebt ook niet echt een keuze).

Goed, die wapens, en het feit dat er aangeplakt staat bij een voetbalstadion of biljartclub dat je niet met eten, drinken en pistolen naar binnen mag, geeft ons extra aan dat we niet in Europa zijn. De moordcijfers in Honduras (en ook El Salvador waar we nog naar toe willen) zijn in bepaalde steden de hoogste ter wereld. 111 mensen per 100.000 inwoners worden in bepaalde steden in Honduras vermoord. Er zijn steden bij met 800.000 inwoners en waar er al jaren geen volkstelling is gedaan omdat de overheid die gettowijken niet in durft ivm strijd tussen gangs (en kinderen die in gettowijken geboren worden alleen kunnen kiezen welke gang ze kiezen). Wat doe je dan als toerist, terwijl we in onze eerste kennismaking alleen maar hartverwarmende mensen hebben ontmoet: wel doorreizen in Honduras en die (hoofd)steden vermijden. We hebben overwogen via Honduras naar Nicaragua te reizen en daarmee El Salvador met 108 (een stuk minder) moorden op de 100.000 inwoners in bepaalde steden te laten schieten. We hebben het reisadvies van onze overheid ook serieus genomen en toch de kortste weg via het zuiden van Honduras naar El Salvador te reizen zodat we kerst daar aan het strand zouden kunnen vieren.

Het reizen bevalt ons hier erg goed, maar wat kost het veel tijd zeg! Een voor ons op de kaart simpele verplaatsing kost in Honduras, in tegenstelling tot in Guatemala nog meer tijd. We halen soms de 20 km per uur echt niet door alle bergen/vulkanen, waar ze bijkans elke keer overheen willen gaan ipv er langs en de wegen zijn meer gatenkaas dan in Guatemala. Er wonen natuurlijk mensen en dus is er fijnmazig openbaar vervoer omdat veel mensen geen auto hebben. Het weer verandert ook lekker snel door de afwisseling van de bergen, heuvels en stijle hellingen. Je kunt van 25 graden en zon even later in de wolken met mist, regen en 11 graden terecht komen. Daardoor groeit er wel veel, maar is het land moeilijk te bewerken.

We hebben het plaatsje Gracias (net zo'n schattig toeristenplaatsje als Copan) ivm de logische verplaatsing de dag erna overgeslagen. Dat bleek eigenlijk heel ingewikkeld, want steeds als iemand iets vroeg aan ons of ons wilde helpen hoor je te bedanken met "gracias" en rondom de bus slaat iedereen dan gelijk aan omdat ze je willen helpen om naar Gracias te komen, terwijl je alleen maar het alleen bedoelt als bedankje. Snappen jullie het nog? Wie kiest er nou zo'n dorpsnaam... en toch geeft dit wel gelijk de hulpvaardigheid en warmheid van de Hondurezen aan. Ze schieten je gelijk te hulp of willen het naar je zin maken. Toen we ons hostel verlieten kregen we een warme omhelzing van de eigenaresse, toen we aangekomen waren in Santa Rosa de Copan (die plaats nabij Gracias) trakteerde een jongen die ook in het hotel van ons verbleef ons ongevraagd op eten en limonades uit de Copanstreek. De dag erna hield hij met vrienden ons in de gaten en zorgden ze ervoor dat we in de juiste bus kwamen. Ze zijn ontzettend zuinig en zorgzaam voor toeristen en groeten of lachen bijna allemaal naar je.

Kortom, genoeg voer voor mooie foto's en eventuele nieuwe reisplannen ooit. Voor foto's kun je dit linkje kopieren:
https://goo.gl/photos/GsQddwHBjGf4F6VM6

We kunnen er bij waarbenjij.nu nog steeds helaas geen snelkoppeling van maken...

Tot het volgende reisverslag, en jullie reacties via diverse media zijn erg leuk!

Adios!

B&K