Op pad in Midden-Amerika, Nicaragua

Ola amigas y amigos,

Hoewel het jaar bij jullie kkkoud begonnen is, wensen we jullie allereerst vanuit Nicaragua een mooi en warm 2017 toe!

Dank voor jullie reacties, via welke weg ook, het is altijd leuk om die te ontvangen!

Goed, waar waren we gebleven?
De afgelopen twee weken hebben we veel gezien, gedaan en gegeten, gepuft onder de zon, nog meer vulkanen en koloniale stadjes en meren gezien :-). Eigenlijk was dat het wel, maar het kan ook iets uitgebreider en aan het einde staat weer een linkje naar wat foto's (wordt wel steeds moeilijker selecteren lijkt het wel).

Na het vorige verslag waren we gebleven bij het moment dat we op de boot stapten van El Salvador naar Nicaragua en dat gelijk ook het einde betekende van Ben zijn filmcarrière in El Salvador. We maakten een schitterende overtocht per boot (door de Golf van Fonseca) naar Nicaragua en hoopten dat we dolfijnen zouden zien, maar zagen deze niet. Het was er niet minder plezierig om zo tussen vulkanische eilanden te varen en een blauwe zee met een hele hete zon en de wind door je haren te voelen (naja, bij Karin dan).

Naast een nogal lullige aanlegsteiger moesten we de laatste meters door het water het strand op lopen en zetten we voet aan wal in Nicaragua. Hup, naar de immigratieoffice gedirigeerd, we zaten met slechts 7 in een boot waarvan 4 locals, dus dat zou snel moeten gaan dachten we. Opnieuw dachten we aan de volgende stap: hoe fixen we vervolgvervoer, want er was daar dus echt niets, niets, niets!

Tot onze verrassing kwam er een luxe busje aan, met 13 jongemannen, notabene van de Utrechtse studentenvereniging Veritas! Van de 20 mensen die daar dus die dag de grensovergang passeerden van Nicaragua naar El Salvador of v.v. waren er 15 (!) uit Nederland en dus Utrecht, iets waar de Ierse Betty nogal een tijdje de slappe lach over hield en nadat ze dit in het Spaans begon uit te leggen aan de douanier, keek hij toch ook wel wat maf.

Die vier locals hadden dat busje als vervolg vervoer geboekt en onderhands konden we met die chauffeur van dat busje een goede prijs afspreken, waardoor we rechtstreeks naar Léon konden komen, het belangrijkste centrum van kunst, cultuur en religie in het land. De eerste 15 km in Nicaragua waren onverhard en we hebben nauwelijks openbaar vervoer gezien, dus wij drie westerlingen verzuchtten af en toe dat we zo blij met die vier luxe locals waren (haha). Daarna was de weg meer dan goed en keken we op van de vlaktes en weilanden en het vele vee dat daar graast.

In Léon namen we afscheid van Betty en gingen we naar onze accommodatie. Na alle koloniale stadjes die we al hebben gezien vonden wij Léon eigenlijk een nogal uitgeleefde en niet erg mooie stad, de eens zo mooie kerkjes in fel geel of roze zijn nu vooral zwart van het vuil of afgebladerd. We bezochten de kathedraal, de grootste van Centraal-Amerika, gebouwd in de 18e eeuw en omringd door gebeeldhouwde stenen leeuwen. De kathedraal ziet er aan de buitenkant, behalve de prachtige voorkant, enigszins vervallen uit en het meest keken we op van al die toeristen die er rondliepen! Zoveel hadden we er de hele vakantie nog niet gezien! Wat enorm opviel is dat we nog wel bewakers zagen, maar niemand meer met grote geweren of met een pistool? Toen de dronken eigenaresse van ons guesthouse 's avonds stennis kwam schoppen in onze kamer, omdat Karin i.v.m. muggen de klamboe had opgehangen miste we wel even de aardige mensen in El Salvador en Honduras. De aangeschoten dame voerde een soort comedyshow op en dreigde de politie te bellen, wilde vervolgens de kamer binnendringen en Karin zette haar voet tegen de deur om dat te voorkomen. Toen werd het pas echt theater en gelukkig kon de de altijd kalme Ben dat prima sussen door te zeggen dat de politie bellen Mañana kon, maar dat het dan wel de toeristenpolitie zou worden en na een hoop gesputter droop ze af. Echt lekker sliepen we niet die nacht. De volgende ochtend voerden we een verrassingsoffensief uit en stonden we een dag eerder dan de bedoeling, met onze rugzakken en het verschuldigde bedrag in onze hand beneden en liepen die gekke tent uit (met wat gepruttel op de achtergrond). We vonden een superplek in een koloniaal guesthouse, met enorm aardige eigenaresse en haar moeder, waarvan we gelijk de basisbeginselen Spaans bijgebracht kregen, een verademing.

Léon, een studentenstad staat eigenlijk bekend om de barretjes en het studentenleven, maar in deze vakantieperiode zien we die studenten nauwelijks. Tevens is Léon bekend om het vulcanoboarden dat je hier kunt doen. Alleen hadden we daar geen zin in. Laat ons die vulkanen maar met 'ohhss' en 'ahhs' van een afstandje aanschouwen.

Vanuit Léon pakten we ergens in de middag een chickenbus naar Matagalpa. Deze stad ligt in een hooglandgebied met veel koffieplantages. We zijn benieuwd! We zien wederom weilanden met enorme aantallen koeien en op de achtergrond altijd wel een vulkaan. Wel blijft een raadsel waar de kippen worden gehouden. In Midden-Amerika zijn we verbijsterd door de grote kipconsumpties en de fastfoodketens. Nooit eerder hebben wij zoveel consumptie van kip gezien. Er wordt ons verteld dat er megastallen met kippen zijn in de buurt van hoofdstad Managua.

Uit de busverhalen in het vorige verslag vertelden we dat het zo "makkelijk" reizen is met die bussen. Geweldig hoor, maar we zijn voor het eerst in een verkeerde bus terecht gekomen en zo werd Matagalpa de goedkoopste stad, omdat we er nooit verbleven! Toen wij de trip maakten van Léon naar Matagalpa, werden we er onderweg uitgezet voor een overstap. De bus ging verder naar Estéli, wij op een kruising wachten op een andere bus. Karin noemt de naam, "Matagalpa", en wij door de busboy naar binnen gehaald. Ben noemt de naam nog een keer als er bij het busmeisje, ja die zijn er ook, moet worden betaald. Toch blijkt na een poosje dat we niet helemaal de juiste koers hebben. Ingrijpen heeft niet zo veel zin meer, als je eruit gaat sta je ergens langs de weg en er was geen frequente verbinding, vandaar dat wij ook pas in de middag een bus hadden. Zo komen we tegen het donker aan in Masaya en zien we een gloeiende en rokende vulkaan en blijken alle accomodaties volgeboekt. We vinden uiteindelijk een stapelbed in een 6 persoonsslaapzaal die verder (gelukkig) leeg bleef. Als we even later achter een bord eten en een koud drankje zitten kunnen we er wel om lachen. Als je op reis bent moet je je dikwijls aanpassen want de dingen gaan nog wel eens anders dan je verwacht.

Achteraf zijn we blij dat we in Masaya zijn geweest en de ochtend erna de moeite hebben genomen er rond te kijken. Er is, naast die rokende vulkaan een een toeristische attractie: de ambachtsmarkt. Daar stoppen bussen met toeristen om portemoneetjes en hangmatten te kopen. Maar Masaya is ook de woonplaats van televisiemaker Stef Biemans (die van Metropolis) en we genoten thuis en ook hier op reis van o.a. de serie die hij samen met Frans Bromet heeft gemaakt over de verschillen tussen Nicaragua en Nederland: http://npozapp.npo.nl/series/1683-he-frans-he-stef
We herkennen nu op welke pleintjes en ook andere plaatsen de fragmenten zijn opgenomen, ontzettend leuk en ook leerzaam! Waar we wel een beetje spijt van hebben is dat we niet bij die vulkaanrand zijn gaan kijken om te kijken of we een glimp lava zouden kunnen zien omdat we in de ochtend doorgereisd zijn naar Granada. Zo blijft er wat te wensen over...

Granada, de oudste stad van Midden-Amerika, is echt een Spaans stadje met prachtige geschilderde huizen en onderhouden parken en wij vinden het een mooiere versie van Léon. Voordat Nicaragua in Spaanse handen viel, was het gebied waar nu Granada ligt een belangrijke handelsroute en het centrum van levendige Indiaanse economieën. Het is een rustige plaats vol met koloniale huizen voorzien van enorme houten deuren, metershoge plafonds, patio’s en ommuurde tuintjes, erg gezellig!

We besloten de jaarwisseling op Isla de Ometepe door te brengen. Net als bij de bussen, staan bij de boot verkopers gefrituurde bananenchips, kauwgom, frisdrank en ander eten te verkopen.
Op een ouwe schuit varen we in ongeveer een uur over het meer van Nicaragua naar Moyogalpa, we verblijven daar bij een familie. We hadden wat horrorverhalen gehoord over golven en zeeziekte op de Ferry. Het enige dat we aan het begin even hadden was een draaiend gevoel in de maag door de heuse golven, maar dat verdween gelukkig snel. Isla de Ometepe is door zijn ligging een bijzonder eiland, twee vulkanen met elkaar verbonden in het meer van Nicaragua, dat meer is zo groot dat je gaat denken dat je aan zee zit, er staat veel wind en en door de golven is soms de overkant niet te zien.

Een locale gids laat een verkooppraatje op ons los met alle mogelijke activiteiten op het eiland. Kayakken, vogels spotten, 8 uur vulkaantje klimmen, in de kroeg hangen, welke hoort er niet thuis in dit rijtje? We kwamen voor wat rust. O ja, er waren een aantal stukken met dichte bebossing, daar waren slangen en kon je wandelen (maar die slangen zijn er alleen 's nachts (natuurlijk, dat geloof je toch niet) dus daar krijg je Karin met geen 10 paarden naar toe). Het eiland is heel vruchtbaar. Het straatbeeld is erg rustig en er zijn opvallend veel mannen te paard met goud omlijste tanden. We maken een relaxte jaarwisseling mee, met een mix van westerse toeristen en Nicaraguanen, erg gezellig, de hoeveelheid vuurwerk viel gelukkig mee.

We hebben na een luie nieuwjaarsdag fietsen gehuurd en een stuk van het grote eiland bekeken en we kunnen bijna niet stoppen met foto's maken van de vulkaan, met haar kleuren en wolken op rondom de top. De wegen zijn voornamelijk van grove straatklinkers lekker valsplat, af en toe een klein stukje oud asfalt, verhard pad en één keer fantastisch geasfalteerd wegdek. Oh, dat laatste betrof de start- en landingsbaan van het vliegveld waar we overheen reden! Hoe bizar is dat!?

Tijdens het fietsen zagen we o.a. bananen-, papaya-en palmplantages. Een bananenplant kan maar één keer een tros bananen leveren en daarna sterft de moederplant af. Maar geen nood! Onder de grond zit een wortelstok die niet dood gaat. Als de moederplant afsterft, zijn er alweer nieuwe babyplantjes gegroeid. Deze babyplantjes kan je stekken zodat deze een nieuwe bananenplant wordt of hij neemt de plaats van de oude moederplant in. Het hele proces start weer van voren af aan!

We bezochten een ecologisch reservaat Charco Verde, waar we talloze prachtige vlinders, vogels, schildpadden en een aantal apen (1) zagen tijdens verschillende trails die je daar kon lopen. Het hek stond open, dus daarom waren er waarschijnlijk niet zoveel dieren te zien, vermoeden wij. T lag vast niet aan ons tempo.

Waar we ook fietsten, vrijwel altijd verscheen de imposante ruim 1600 meter hoge Concepcionvulkaan, met zoals het hoort, de top omringd door wat wolken (waarom toppen van vulkanen die aantrekkingskracht op wolken hebben weten we nog steeds niet precies). Na een zwoegdag van ruim 30 km in de snikhitte, op te kleine fietsjes, de fiets van Ben die maar 1 versnelling kende, en zere billen kwamen we moe en voldaan terug bij het hostel. Ook blij dat de punaise die Karin plots in haar voorwiel had gefietst (na 8 km) braaf was blijven zitten!

We slapen in Nicaragua wel minder goed dan eerst, zeker nu we zo ongeveer op zeeniveau zijn aangekomen, kan het op de dag makkelijk 37 graden worden en als om zes uur de zon ondergaat koelt het soms maar nauwelijks af. De ventilatoren die klinken als helicopters en soms nauwelijks lucht verplaatsen helpen ook niet echt voor een goede nachtrust.

We genieten wel volop van de laid-back sfeer op het eilandje, we doen een wasje en zijn eindelijk begonnen met wat lezen. Dat deden we wel maar dan meer over het tumultueuze verleden, politieke onrust, natuurlijke rampspoed in vormen van droogte aardbevingen en vulkaanuitbarstingen in deze landen en waardoor Nicaragua nu, na Haiti, het armste land van Midden-Amerika is. Het zet e.e.a. zeker in de context van vandaag, maar het is ook fijn even wat andere tijdschriften of boekjes te lezen.

We gaan na Isla de Ometepe lekker wat dagen naar de kust van Nicaragua verder luieren, lezen en een plannetje maken voor de laatste week in Costa Rica.

Voor de foto's: kopieer dit linkje en kijk gerust wat vulkanen en prachtige uitzichten met ons mee:
https://goo.gl/photos/Dr7LjGB3ru47cGqZ9

We hebben in ieder geval, als een soort Nicci French weer met plezier aan dit verslag geschreven!

Lieve groeten,

Karin & Ben