Gooooooooooooodmorning Vietnam!

Zo, en wat voor dag is het vandaag? 
Als we dat ons zelf afvragen, moeten we toch echt even nadenken...wat voor dag was het gisteren? We waren op die en die datum daar en daar, dan is het vandaag, juist ja donderdag. 
Hoe lekker is dat, dat je t niet uitmaakt of het maandag, vrijdag of zondag is en je het ook gewoon echt even niet meer weet. We weten wel ongeveer welke datum het is, maar voorlopig hoeven we Vietnam nog niet uit, dus het eigenlijk geen issue. Als we uiteindelijk maar op tijd bij de trein zijn in Beijing ergens in juni. daar worden we dus vrolijk van, net zoals van jullie leuke reacties op het reisverslag :). Dat maakt de wereld dan ineens toch weer even een stukje kleiner!

We hebben afgelopen week de grenspassage van Cambodja naar Vietnam gedaan en verbleven enkele dagen in Can Tho, een stad in het zuiden van Vietnam in de Mekongdelta. We bezochten daar met een boottocht een zgn floating market en hebben een mooi beeld gekregen van het leven op en aan de rivier. Inmiddels zijn we in Ho Chi Minh City. Wij gaan hier steeds meer mee in het Aziatische ritme, dus vaker rond een uurtje of 6 in de ochtend de deur uit, even een (half) uurtje sporten zolang het nog kan, want vanaf uurtje of half 8 kun je al bijkans verlamd raken van de drukkende en vochtige hitte. 

In Vietnam zijn de mensen actiever dan in Cambodja lijkt het. Niet alleen zijn ze ijveriger in het dagelijks leven, maar zeker ook met sporten in de parken in de vroege ochtend of als het begint te schemeren. De meeste mensen doen aan een vorm van wandelen, oefenen op toestellen als die er staan, wiebelen tegen een hekje, aan Tai Chi, badmintonnen, vechtsporttraining, maar ook is er s morgens in Ho Chi Minh City in een park stijldansles. Leuk om te zien en vooral ook om toch ff minder op te vallen als we zelf ons rondje willen rennen.

Wat we tot op heden van Vietnam hebben gezien is een land dat mega snel in ontwikkeling is. Langs doorgaande wegen is overal klein en grootschalige industrie en bedrijvigheid. Grote factorys doemen op, voor bijvoorbeeld visverwerking, voedsel, kleding etc.  

We zien in diverse plaatsen en ook als we door het land heen bussen regelmatig kerken staan. Dit blijken Katholieke kerken die zijn overgebleven uit de tijd van de Franse overheersing. Veel elitaire kringen hebben zich hier bij aangesloten. Sinds 1990 mag er in Vietnam openlijk, edoch gereguleerd, aan spirituele uitingen vormgegeven worden.

De andere en tevens de grootste spirituele stroming is het buddhisme. Een ander soort buddhisme, dan we bijvoorbeeld vanuit Thailand, Laos en Cambodja kennen, daar hangt men het Therevada Buddhisme aan, dat oorspronkelijk afkomstig is uit Sri Lanka. Hier en ook noordelijker in China is de Mahayana stroming  die men praktiseert. 
Nadat we in Can Tho uitgebreid met een monnik hebben gesproken die zijn Master Buddhisme heeft gehaald en leiding geeft aan een van de weinige Khmer tempels in Vietnam, kwamen we op dezelfde avond bij toeval door het horen van belletjes en gebeden terecht bij een ceremonie in een Vietnamese tempel. 
Alle aanwezige gelovigen droegen lange zwarte gewaden en waren zeer geoncentreerd hun rituelen aan het afhandelen, de mannen en vrouwen stonden tegenover elkaar en varieerden in leeftijd. Het verschil met het therevada buddhisme is dat zij bijvoorbeeld geen monniken hebben, en ook niet in hun tempel wonen, zo begrepen we van een uitstekend engels pratend meisje. Ze gaan er in deze stroming ook vanuit dat iedereen de staat van verlichting kan bereiken.

Grappig is ook dat we andere beelden en iconen zien die zij vereren.  Naast de "gewone" Buddha, zie je hier ook varianten op de dikke, bij ons geloof ook wel, Chinese boedha genoemd (deze zien we met en zonder baard, met en zonder geschminkte ogen en is nog iets om eens verder te onderzoeken...zijn er bijvoorbeeld rangen en standen op een altaar????) 

In Cambodja constateerden we al een toenemend gebruik van mondkapjes bij verkeersdeelnemers, hier zijn die dingen helemaal hot. De wijze waarop Vietnamezen zich kleden, als ze op een motorbike gaan is echt bizar, het ontbreekt de meeste niet aan capuchon van een sweater, daaroverheen een helm, een mondkapje met modieus design, een grote bril, handschoenen en voor de dames een panty of sokken, zodat er geen stukje huid meer zichtbaar is en je ook echt niet bruiner kan worden. Bij ons is er dan een burkadiscussie, hier is het heel gebruikelijk dat je nix meer ziet van wie of wat er op de brommer zit.
Er is hier trouwens ook een grote markt voor kankerverwekkende huidblekende cremes, Aziaten willen nog steeds graag blank zijn en nog blanker worden...

Die Vietnamezen zijn een druk volkje, ze zijn ook nog eens met veel (86 miljoen) en ze laten zich graag gelden op de brommertjes en scooters die ze bijna allemaal lijken te bezitten.

Ho Chi Minh City of Saigon zou 7 miljoen inwoners tellen en er rijden 4 miljoen motorbikes, op de drukke wegen lijkt het vaak aan een groep mieren die terrein probeert in te pikken. Je weet echt niet wat je ziet en je oren hebben geen seconde rust, gelukkig zijn er erg veel steegjes waar je enigzins tot rust kan komen. Hoewel die scooters veelal worden geparkeerd in de huiskamers moeten ze wel door de steegjes heen. In de steegjes zie je het leven van de gewone inwoner terug, er zijn eetstalletjes, mensen bereiden voedsel, kijken tv etc... HCMC is een wereldstad (in wording) met een nog leuke dorpachtige uitsraling. Grote contrasten van nieuwe bouwprojecten van wolkenkrabbers worden groter, oorspronkelijke bebouwing moet wijken en op de gaten komt weer een reusachtig gebouw terug.

Als we het verslag zo eens doorlezen lijkt het hier allemaal dik in orde (te komen), maar wat je niet over het hoofd kunt zien zijn de gevolgen van de Vietnamoorlog. We zien veel mensen met vervormde voeten, ledematen, soms heftige acne, in rolstoelen, aangepaste scooters, een raar loopje etc. Het zijn vaak niet eens directe oorlogsslachtoffers, maar doordat de Amerikanen hier veelvuldig giftige pesticiden tijdens de oorlog over het land hebben gesproeid worden (nog steeds?) bovenmatig veel kinderen met een afwijking geboren.

Vandaag een bezoek gebracht aan de Cu Chi tunnels, een ondergronds gangenstelsel dat de Vietnamezen gebruikten om aan de Amerikanen te ontsnappen. Ben was er al  geweest en ging niet mee naar binnen. Karin was geschokt dat de Vietnamezen op zo'n bijna speelse en vooral attractieve wijze met hun oorlogsverleden omgaan. Er was zelfs een schietbaan voor de bezoekers....echt vreselijk en raar.

Vanavond onze laatste avond in HCMC en kunnen we vast nog even onze quiz spelen. De rode draad vanaf het begin van onze reis is dat we elke dag wel een paar keer ons afvragen: is het een man of een vrouw? We wisten wel dat ladyboys in Thailand een fenomeen zijn, maar ook in Cambodja en nu in Vietnam kwissen we er lekker op los. :d
Goed, morgen gaan we naar Da Lat,  lekker vroege bus, om 5.15. Da lat is een  bergplaats, we zijn benieuwd of de temperaturen daar ietsje lager zijn ;)

Zonnige groet voor jullie,

B& + K@

Ps,we hebben al paar keer met Nederland kunnen skypen (leuk!). Als we op skype aanwezig zijn, is het in veel gevallen bij jullie nog wat vroeger op de dag of lees ochtend/middag